Father's MayDay: O Γιώργος Λιανός αποκλεισμένος στην ενδοχώρα της Αυστραλίας! (εικόνες)

Μόλις μιάμιση ώρα απο το Σύδνεϋ το τοπίο άρχισε να αλλάζει ριζικά και να επαληθεύει την πρόβλεψη μου ότι οι άποικοι δεν έψαξαν βαθύτερα και η απληστία τους κορέστηκε γρήγορα. Αγνό, παρθένο καταπράσινο τοπίο με το ιδιαίτερο άρωμα του ευκαλύπτου να σου δημιουργεί μια ευχάριστη διάθεση και να ανοίγει τα ρουθούνια σου καθώς ανεβαίνεις σε υψόμετρο. Μόνη παραφωνία στο τοπίο, η τοποθέτηση απείρων καμερών (καταραμένε Οργουελ Big Brother is watching us...) σε όλο το οδικό δίκτυο ακόμα και στα πιο απόμερα σημεία. Και όχι σαν τις δικές μας τις μουσαντένιες αλλά κανονικές που στέλνουν απευθείας την αναμνηστική φωτό και το πρόστιμο στο σπίτι. Μεγάλη επιχείρηση και τα όρια ταχύτητας γελοία. Να και κάτι που μου θύμισε Ελλάδα.

Μετά απο δυόμιση ώρες σταματήσαμε στο τελευταίο χωριουδάκι το Oberon για να πάρουμε τα τελευταία εφόδια και οδηγώντας πλέον σε χωματόδρομο πλησιάσαμε τον τελικό μας προορισμό. Τη φάρμα Tarakuanna έκτασης 350 acres... περίπου 1400 στρέμματα δηλαδή! Μια φυσιολογική έκταση για τα δεδομένα των Αυστραλών. Σχετικά απογοητευμένος που δεν είχα δει ακόμα καγκουρό αλλά γοητευμένος από το τοπίο (αφήνοντας στην μπάντα την ενοχλητική ελληνική φωνή μες στο μυαλό μου που κόμπαζε πως «σα τη Χαλκιδική δεν έχει...» και «έχω στον Παρνασσό άτομο που θα μας κρατήσει ξαπλώστρες στο χιόνι» κόντεψα να ρίξω όλο τον καφέ πάνω μου όταν είδα δυο γκρίζους χοροπηδηχτούς τύπους να ανεβαίνουν την πλάγια και να μας κοιτάνε με τα έκπληκτα μάτια και αστεία αυτιά τους. Καγκουρό! Και ναι η αλήθεια είναι ότι δεν σε υποδέχονται στο αεροδρόμιο όταν προσγειωθείς αλλά πρέπει να κάνεις όλο αυτό το ταξίδι για να τα δεις στο φυσικό τους περιβάλλον.
Φτάνοντας στη φάρμα, μας υποδέχθηκε η Ντόνα η οποία μαζί με τον άντρα της τον Αντριου, από μάνα Ελληνίδα, και την κόρη τους την Σελμπυ, 18 χρόνων, έχουν στήσει έναν οικισμό 3-4 ξύλινων κατοικιών για να υποδέχονται τους επισκέπτες τους. Με γεννήτρια για 2-3 ώρες την ημέρα και γκάζι που ζέσταινε το νερό και φώτιζε τα σπιτάκια, με αρκετό κρύο το βράδυ και φυσικά χωρίς σήμα στα κινητά μας, το τριήμερο φάνταζε ιδανικό και όντως έτσι εξελίχθηκε.

Μοναδική τους παρέα μια πάπια, 5 αγελάδες με χρώμα Ορέο και η Τικίτα το άλογο. Η Σέλμπυ έπρεπε να οδήγει 10 χιλιόμετρα κάθε μέρα για να φτάσει στη στάση που περνούσε το σχολικό. Παρόλα αυτά πρόσεξα ότι ήταν όλοι εξαιρετικά χαρούμενοι με την επιλογή τους να μείνουν εκεί.

Την απόφαση την πήραν μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που είχε ο Αντριου με μηχανή... Παράτησαν την καριέρα τους στο real estate και αγόρασαν τη φάρμα ελπίζοντας όχι να απομονωθούν αλλά να δημιουργήσουν μια βάση απ' την όποια θα άλλαζαν τη γνώμη του κόσμου για πολλά πράγματα... τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που καταναλώνουμε και την απόσταση που έχουμε πλέον απ' τη μαμά φύση.
Εναλλακτικά τυπάκια και τα δυο τους και αρκετά ευχάριστα άτομα... Ο Αντριου παρών το Μάη του '68 στο Παρίσι να θυμάται τα δακρυγόνα που παραλίγο να πνίξουν την αδερφή του και τα συνθήματα κατά του Ντε Γκωλ και με συνοδεία κιθάρας να παίζει το ντιτζερίντου (το παραδοσιακό όργανο των Αβοριγίνων) εξηγώντας μου τη μέθοδο της κυκλικής αναπνοής (που τη γνωρίζουν και οι παλιοί κλαριντζήδες στην Ηπειρο) και τους έφερνε σε μια κατάσταση ανώτερης συνειδητοποίησης των πραγμάτων και της θέσης τους μέσα στον πλανήτη. Εγώ φυσικά τον συνόδευα παίζοντας Βαρδή. Του άρεσε.

3 μέρες και 9 μπουκάλια κόκκινο κρασί μετά και κάνοντας μια στάση στα σπήλαια Jenolan γυρίσαμε στον «πολιτισμό» αφήνοντας πίσω τα χιλιάδες αστέρια που μόνο σε αυτό το απόλυτο σκοτάδι της νύχτας μπορείς να δεις και τα δυο καγκουρό που κάθε χάραμα έπαιζαν σαν παιδιά μπροστά στα μάτια μας και νομίζω ότι έστω και αυτή η μικρή επιστροφή στη φύση μου έδωσε αρκετά πράγματα να σκεφτώ και ίσως ποιος ξέρει να πάρω μια παρόμοια απόφαση για την οικογένεια μου..

Μη νομίζετε ότι έχουν απομείνει πολλοί τέτοιοι παράδεισοι.

Αντε τα λέμε σύντομα!