Despoina's little stories: «Όταν το μωρό κλαίει για να μη φύγω από το σπίτι»
Θυμάμαι σαν χθες την Έλενα να τραβάει τα μπατζάκια μου μπροστά από την πόρτα του σπιτιού και να με παρακαλάει «μαμά μη φεύγεις!».
Ήταν σε ηλικία που μπορούσε να μιλήσει και να εκφραστεί και πάντα κατάφερνε να με κάνει κομμάτια πριν πάω στο γραφείο.
Ο χρόνος περνάει γρήγορα και να που κάποια πράγματα μοιραία επαναλαμβάνονται ενώ εσύ ήθελες να τα ξεχάσεις...
Η Χριστίνα είναι μόλις 15 μηνών. Λέει μόλις δέκα λέξεις όλες κι όλες κι όμως κάθε φορά που με βλέπει να φοράω παπούτσια παθαίνει πανικό και προσπαθεί να εκφράσει τη θλίψη της αφού καταλαβαίνει ότι πλησιάζει η ώρα που η μαμά θα φύγει από το σπίτι για να πάει στη δουλειά.
Η ιεροτελεστία συνεχίζεται σταθερά. Δε με παίρνει να καθυστερήσω... Παπούτσια, τσάντα, κλειδιά και μια σακουλίτσα με ταπεράκια αν έχω προλάβει να μαγειρέψω από την προηγούμενη. Το μωρό μου τρέχει από πίσω μου σαν κουτάβι και κλαψουρίζει χωρίς να μπορεί να εκφράσει με
λέξεις αυτό που αισθάνεται: Εγκατάλειψη.
Η καρδιά μου αρχίζει να μαυρίζει σιγά σιγά. «Πώς θα φύγω πάλι Θεέ μου;» Όσο κι αν την ξεμυαλίζουν με παιχνίδια και τραγουδάκια, εκείνη αδιαφορεί επιδεικτικά. Εκείνη θέλει μόνο τη μαμά της! «Άντε Δέσποινα! Την παραχάιδεψες κι αυτή!», ακούω την πεθερά μου να λέει. Μπορεί να έχει δίκιο αλλά εγώ θυμώνω και προσπαθώ να μη το δείξω. Γιατί την παραχάιδεψα; Επειδή θέλει τη μαμά της; Ποιο μωρό δε θέλει τη μαμά του περισσότερο από όλους. Κι αν το «παραχάιδεμα» δένει τόσο πολύ τη μαμά με το μωρό της, εμένα αυτό δε με χαλάει καθόλου.
Γιατί αυτή η αγκαλιά είναι η πιο δυνατή και αληθινή στον κόσμο. Κανείς δε με έχει αγκαλιάσει τόσο αληθινά, με τόση ένταση και λαχτάρα στη ζωή μου μέχρι σήμερα όσο τα παιδιά μου...
Καλή σας μέρα,
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη!
Διαβάστε επίσης:
Despoina’s little stories: «Φτιάχνοντας αναμνήσεις με την Έλενα!»
Despoina's little stories: «Τις μανούλες να τις αγαπάτε λίγο περισσότερο!»
Despoina’s little stories: «Συγνώμη Έλενα…»
