Despoina’s little stories: «Μία μέρα στο ζωολογικό πάρκο»
Κάθε φορά που πέφτει η ιδέα στο τραπέζι είμαι σκεπτική. Πρέπει ή όχι να πάω τα παιδιά μου στον ζωολογικό κήπο;
Τη Δευτέρα του Πάσχα η οικογένεια συσκέφτηκε και αποφάσισε: «Σήμερα είναι μία τέλεια μέρα για Ζωολογικό κήπο!». Και πράγματι, ο καιρός ήταν πολύ καλός και ο ήλιος συνηγορούσε για μία όμορφη οικογενειακή βόλτα με τις μικρές για να δούμε από κοντά τα ζώα.
Η Έλενα έχει επισκεφτεί πολλές φορές το πάρκο από τότε που ήταν μωρό. Η Χριστίνα από την άλλη δεν είχε ξαναδεί ποτέ από κοντά άγρια ζώα όπως αρκούδα και λιοντάρι παρά μόνο στην τηλεόραση.
Με αυτή τη λογική ξεκινήσαμε για Σπάτα. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά η Χριστίνα έδειξε έναν τεράστιο ενθουσιασμό. Είχα πολύ καιρό να τη δω τόσο περίεργη και συγκεντρωμένη σε κάτι. Παρατηρούσε τα χελωνάκια στην είσοδο του πάρκου με τόση προσήλωση που δεν ήθελε να φύγει από τη λιμνούλα τους. Προσπαθούσε να τα αγγίξει και να τους μιλήσει.
Στα επόμενα ζώα δε, η χαρά της και ο ενθουσιασμός της φούντωσε για τα καλά! «Μαμά! Ακούδα! Μαμάααααα! Ακούδαααααααα!». Δε μπορούσε να πιστέψει ότι έβλεπε μπροστά της στ’ αλήθεια μία μεγάλη καφέ αρκούδα κι ότι αυτή δεν ήταν ο Μπαλού, ο φίλος του Μόγλι που έχει δει στην τηλεόραση. Το ίδιο συνέβη και με τους χαριτωμένους λαιμούριους που πηδούσαν από κλαδί σε κλαδί σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας… Ούτε λόγος για τα λιοντάρια. Είχε κολλήσει το μουτράκι της στο χοντρό, διάφανο τζάμι και προσπαθούσε να τους μιλήσει. Στην παράσταση με τα δελφίνια χειροκροτούσε και συμμετείχε κανονικά με γέλια, έντονες αντιδράσεις και πολλή χαρά.
Επιστρέφοντας για το σπίτι, έκανα κάποιες σκέψεις τις οποίες πυροδότησαν διάφορα μηνύματα που έλαβα στα social media και αφορούσαν την οικογενειακή μας βόλτα στο πάρκο με τα ζώα. Κάποια από αυτά ήταν επιθετικά «Δεν ντρέπεσαι να δίνεις χρήματα για να πηγαίνεις τα παιδιά σου σε φυλακισμένα ζώα; Αυτό είναι το πρότυπο που θες να έχουν;», ή κάποια πιο ευγενικά «Δεσποινάκι μας την επόμενη φορά που θα ξαναπάς σε ζωολογικό κήπο σκέψου το διπλά! Τροφοδοτείς ένα σύστημα που δεν πρέπει να υπάρχει.».
Δε σας κρύβω ότι ως ένα βαθιά ενοχικό άτομο που σκέπτεται διπλά και τριπλά τις πράξεις του, προβληματίστηκα έντονα. Τι πρέπει να κάνω για να περάσω τα σωστά μηνύματα στα παιδιά μου; Να τα κρατήσω μακριά από οτιδήποτε αληθινό και ζωντανό για να μη τα εκθέσω στην πραγματική ζωή ή να τους μεταδώσω την αγάπη μου και τον σεβασμό μου για τα ζώα και τη φύση και να διαμορφώσουν μόνα τους τις σκέψεις τους και τους απόψεις του για κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας;
Ναι, με στενοχωρεί η σκέψη ότι υπάρχουν ζώα που ζουν σε πάρκα και όχι στο φυσικό τους περιβάλλον. Μου απαλύνει τη στενοχώρια το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά τα ζώα κινδύνεψαν οπότε πλέον ζουν σε προστατευμένο περιβάλλον όπου γιατροί και εθελοντές τα προσέχουν, τα ταΐζουν καθημερινά και τα φροντίζουν για να ζουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες όσο το δυνατόν πιο κοντά στις φυσικές τους.
Ειλικρινά όσες φορές προσπάθησα να βγάλω κάποιο συμπέρασμα, απέτυχα παταγωδώς. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι θέλω να αφήσω ελεύθερα τα παιδιά μου να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους, θέλω να αγαπούν για πάντα τα ζώα και να σέβονται τη ζωή τους. Να βρίσκονται κοντά στη φύση και να την προστατεύουν. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν παιδιά που κακοποιούν ζώα. Αυτό είναι κάτι που με ξεπερνάει.
Εσείς τι πιστεύετε; Ποια είναι η γνώμη σας;
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, αλλά και εδώ και εδώ!
Διαβάστε επίσης:
Despoina’s little stories: «Πώς μια οικογενειακή απόδραση κάνει τα παιδιά να πετούν από ευτυχία»
Despoina’s little stories: «Αυτά τα πρωινά στο κρεβάτι!» (vid)
Despoina’s little stories: «Μαμά μπαμπά πήλε πιπίγια!»
