Despoina’s little stories: «Η δύναμη της συγγνώμης»

Συμβαίνει αυτό πού και πού. Να μαλώνουμε ή να διαφωνούμε για κάτι καθώς την ετοιμάζω για το σχολείο και να φεύγει στενοχωρημένη εκείνη και γεμάτη τύψεις εγώ για το γραφείο.

Αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί πολύ όταν συμβαίνει. Καμιά φορά ακούω μαμάδες να μου λένε ότι προσπαθούν να μη μαλώνουν με τα παιδιά τους το πρωί πριν το σχολείο για να φεύγουν χαρούμενα και χαμογελαστά από το σπίτι, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να βρω τη μαγική φόρμουλα για να συμβαίνει αυτό ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ και στην δική μας περίπτωση.

Όσο κι αν το προσπαθώ, βάζοντας μουσική, ξυπνώντας τη με αγκαλιές και φιλιά, κάποιες φορές μπορεί να τσακωθούμε και ο συνήθης λόγος είναι τα ρούχα ή το γεγονός ότι αρνείται να σηκωθεί από το κρεβάτι. Εκείνη καθυστερεί να ντυθεί, όλο το πρόγραμμα πάει πίσω και εγώ κοκκινίζω από τον θυμό μου και την ντροπή που για μία ακόμη φορά η συνοδός του σχολικού χτυπάει το κουδούνι για να μας υπενθυμίσει την άφιξή του. Δεν έχω χειρότερο από το να μην είναι η Έλενα εντάξει στις υποχρεώσεις της. Κι αυτές δεν είναι πολλές: Να μελετάει, να πηγαίνει στο σχολείο και στις προπονήσεις της εφόσον εκείνη αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.

Δε θα έλεγα ότι είμαι μία αυστηρή μαμά, αλλά ούτε και απολύτως ελαστική. Θυμάμαι πάντα τα λόγια μιας παιδοψυχολόγου που με συμβούλεψε πριν κάποια χρόνια: Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια. Τα ανοριακά παιδιά δεν είναι ευτυχισμένα. Με αυτή τη λογική πάντα προσπαθούσα να επιβάλλω έλεγχο και όρια στην Έλενα, χωρίς όμως εκείνη να αισθάνεται «υπόλογη» ή «καταπιεσμένη».

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι η Έλενα είχε χάσει ένα μικρό πορτοφολάκι που της είχα αγοράσει όπου της έβαζα κάποια χρήματα για να μπορεί να αγοράσει κουλούρι από το κυλικείο του σχολείου στο πρώτο διάλειμμα. Όταν την ρώτησα πού το είχε βάλει μου απάντησε χωρίς συναίσθηση του τι είχε συμβεί «Δεν ξέρω». «Μα δε σε ενδιαφέρει να προσέχεις τα πράγματά σου; Δε θα σου λείψει το πορτοφολάκι σου;», την ρώτησα. «Άσε με ρε μαμά! Κάπου θα χάθηκε στο σχολείο!», μου απάντησε με απάθεια.

Η Έλενα έχει μία χρυσή καρδιά. Είναι από τα παιδιά που μοιράζονται όλα τους τα παιχνίδια, που χαρίζουν, που δεν κοιτούν μόνο τον εαυτό τους. Όμως δυστυχώς, κάποιες φορές συμπεριφέρεται σα να μην την ενδιαφέρουν τα αντικείμενα που της κάνουμε δώρο. Έχει ξεχάσει μπουφάν σε εκδρομές, έχει χάσει παγούρια στο σχολείο, λαστιχάκια για τα μαλλιά, παιχνίδια. Γι’ αυτό πάντα προσπαθώ να της εξηγώ πόσο σημαντικό πράγμα για την ίδια να είναι υπεύθυνη για τον εαυτό της και τα υπάρχοντά της, αφού δε θα έχω πάντα εγώ τον πλήρη έλεγχο στη ζωή της.

Το «χαμένο πορτοφολάκι» ήταν μία καλή αφορμή για να πάρει το μάθημά της. Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται εκείνη την μέρα την έστειλα στο σχολείο χωρίς σνακ και χωρίς χρήματα για να αγοράσει κάτι από το κυλικείο. Μάλιστα της είπα φεύγοντας «αν δεν βρεις το πορτοφολάκι σου δε θα σου ξαναδώσω χρήματα για χυμό και κουλούρι!».

Η Έλενα αποδέχτηκε τις απειλές μου χωρίς δεύτερη κουβέντα. Έσκυψε το κεφάλι και προχώρησε στο σχολικό. Αυτό εξαφανίστηκε στην στροφή του δρόμου, κι εγώ από εκείνη τη στιγμή ήμουν κυριολεκτικά ένα κουρέλι γεμάτο τύψεις και ενοχές.

«Μα τι έκανα; Έστειλα το παιδί μου νηστικό στο σχολείο; Θα της φτάσει μόνο το γάλα της μέχρι το μεσημεριανό; Κι αν ζηλέψει από τα άλλα παιδιά; Κι αν πεινάσει; Μήπως εξάντλησα όλη μου την αυστηρότητα σε ένα 7χρονο; Μήπως το παράκανα για μία ακόμη φορά;».

Ντύθηκα σε χρόνο dt. Πήρα από το ντουλάπι ένα cake pop και έφτασα στο σχολείο της μετά από λίγο. Δεν είχα σκεφτεί τι θα της έλεγα. Ήθελα μόνο να την δω. Να σιγουρευτώ ότι δεν είναι λυπημένη. Μπήκα στη γραμματεία. Ζήτησα να την φωνάξουν από την τάξη για να της μιλήσω. «Λυπάμαι κα. Καμπούρη, αυτή τη στιγμή τα παιδιά είναι στην τραπεζαρία για πρωινό.». Την φαντάστηκα μόνη της σε μία γωνιά να κοιτάει τα άλλα παιδιά να τρώνε και να σκέφτεται από μέσα της πόσο κακή μαμά έχει.

Μετά από λίγα λεπτά, την είδα να κατεβαίνει τις σκάλες με τους συμμαθητές της. Έτρεξα κοντά της. Την πήρα αγκαλιά και καθίσαμε στο σκαλοπάτι. Η έκφρασή της ήταν κάτι μεταξύ έκπληξης και συγκρατημένης χαράς. Αυτά τα μικρά διαβολάκια είναι πολύ χειριστικά! Να το ξέρετε! Μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε το απόλυτο μηδενικό. Ποιοι έρωτες και ποιοι εργοδότες; Όλοι ωχριούν μπροστά σε αυτό που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένα μικρό παιδί. Μπορεί να σε πάει από την κόλαση στον παράδεισο και τούμπαλιν.

Τελικά, μου είπε ότι της αγόρασε ένα κουλούρι η δασκάλα της. Της έδωσα το cake pop. Μειδίασε. Την αγκάλιασα και της ζήτησα συγνώμη. Φιληθήκαμε και έδειξε να παραδίνεται στα χάδια μου. Γιατί όσο κι αν προσπαθεί να είναι εγωίστρια κατά βάθος είναι ένα μικρό παιδί. Και για όλα τα παιδιά του κόσμου η μητρική αγάπη και αποδοχή είναι ζωτικής σημασίας συναίσθημα. Γι’ αυτό καμιά φορά τα μικρά μας, μας συγχωρούν a priori, χωρίς καν να δικαιολογηθούμε σε αυτά. Γιατί πολύ απλά, έχουν ανάγκη την αγάπη μας άνευ όρων και με οποιοδήποτε τίμημα. Κι αυτό είναι κάτι που με συγκινεί όσο δεν μπορώ να περιγράψω σε αυτό το κείμενο που σας γράφω…

Μετά από αυτή τη συγνώμη, η Έλενα επέστρεψε χαμογελαστή στην τάξη της έχοντας στην μικρή της παλάμη τα χρήματα που θα έπρεπε να επιστρέψει στην ευγενέστατη δασκάλα της αλλά και την αγαπημένη λιχουδιά που της είχα φέρει από το σπίτι. Εγώ επέστρεψα ανακουφισμένη στο γραφείο…

Αυτό το κοριτσάκι που εγώ αντιμετωπίζω σαν μεγάλη, κάποτε υπήρξε μωρό. Τώρα είναι απλώς παιδί. Σήμερα μου το υπενθύμισε και το Facebook και κάπως συγκινήθηκα…

Ελενίτσα μου, πόσο μα πόσο σ’ αγαπώ!

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, αλλά και εδώ και εδώ!