«Αυτό είναι η μητρότητα. Ευλογία, γνώση, φροντίδα, ανησυχία, ταπεινότητα»

Έχω μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες με το μωρό μου. Χαμογελάω, φαίνομαι φρέσκια, νιώθω ενθουσιασμένη για το τι επιφυλάσσει η ζωή καθώς φέρνω αυτό το μωρό στο σπίτι.

Αλλά αυτή η φωτογραφία όμως ξεχωρίζει από όλες τις άλλες.

Η φωτογραφία από όταν άκουσα το καροτσάκι να κυλάει στο διάδρομο, το μωρό μου να κλαίει και τη νοσοκόμα να μπαίνει στο δωμάτιο μου, να ανάβει τα φώτα και στις 2 μιση τα ξημερώματα να θηλάζω στο κρεβάτι του νοσοκομείου.

Είχε φάει μόλις στις 1:45 π.μ. Ένιωθα σαν μόλις να είχα κλείσει τα μάτια μου.

Η πλάτη μου πονούσε από το άβολο κρεβάτι. Η δροσερή αίσθηση από το σπρέι και την παγοκύστη είχε αρχίσει να εξαφανίζεται και πόνος μόλις είχε αρχίσει ξανά.

Άλλο ένα κύμα «τρόμου» με κατέκλυσε καθώς η γλώσσα του μωρού μου άγγιζε το στήθος και ένιωθα να με τσίμπαγε.

Το τραπέζι ήταν γεμάτο επιθέματα και παγωμένα τζελ, αλοιφές για τις θηλές – έμοιαζαν σχεδόν σαν ένα βραβείο που με περίμενε μόλις τελείωνα το τάισμα.

Καθώς το μωρό θήλαζε, ένιωθα τη μήτρα μου να συστέλλεται και τη σερβιέτα να γεμίζει ξανά μετά από το τελευταίο ξύπνημα.

Τέλεια, θα να περάσω όλη αυτή τη ρουτίνα του μπάνιου πριν μπορέσω να κλείσω ξανά τα μάτια μου ξανά.

Αναρωτιέμαι τα παιδιά στο σπίτι θα ενθουσιαστούν με το μωρό. Εγώ άραγε πώς θα τους φανώ;

Δεν μπορούσα να θυμηθώ πότε πήρα για τελευταία φορά την ιβουπροφαίνη μου, ωστόσο ξεκάθαρα δεν μπορούσα να ξεπεράσω αυτές τις ανησυχίες εκείνη τη στιγμή. Και θυμάμαι ακριβώς αυτές τις σκέψεις. Αυτές οι σκέψεις που έκανα στις 2 μιση το ξημέρωμα θηλάζοντας σε μια τέτοια ομιχλώδη κατάσταση.

Θυμάμαι ακριβώς τις σκέψεις που έκανα όταν τράβηξα αυτή τη φωτογραφία.

Για μένα, αυτό είναι το άγριο. Αυτό είναι η μητρότητα. Ευλογία, γνώση, φροντίδα, πόνος, ταπεινότητα, ανησυχία, ενθουσιασμός, νευρικότητα, αβεβαιότητα, σιγουριά, δύναμη, ευελιξία. Όλα αυτά και πολλά άλλα.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / karrie_locher}