Πέννυ Σταθάκη: «Δέχθηκα έντονο ρατσισμό ως ανύπαντρη μητέρα!»

Από τον Γιάννη Βίτσα

-Πώς είσαι ως μητέρα;

«Δεν είμαι αυταρχική και δεν βάζω ποτέ τιμωρία την Ενδόρα. Δεν την έχω χτυπήσει ποτέ. Είμαι ηπίων τόνων και προσαρμοστική. Βέβαια μπορεί να με αναγκάσει να φωνάξω. Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη όμως στην Ενδόρα. Στην πρόσφατη περιοδεία που έλειψα, είχα το πρόβλημα του πώς θα διαβάσει μόνη της τα μαθήματα του σχολείου . Τη βοήθησα όμως να στηριχθεί ουσιαστικά στον εαυτό της και να το πράξει. Την έμαθα να είναι αυτάρκης και μέσα σε ένα μήνα έφερε σε όλα τα μαθήματα δεκάρια. Αυτό για εμένα είναι μεγάλη καταξίωση. Το σημαντικότερο είναι ότι αντιλήφθηκε τι σημαίνει να αυτοσυντηρείσαι. Με την Ενδόρα έχουμε έναν κώδικα επικοινωνίας που είναι αποκλειστικά δικός μας»

-Αποφάσισες να γεννήσεις το παιδί χωρίς να παντρευτείς. Τελικά αντιλήφθηκες στην πορεία των ετών ότι ήταν δύσκολη επιλογή;

«Όχι. Είναι όπως μία γυναίκα που αποφάσισε να φέρει ένα παιδί μέσα σε ένα γάμο και έπειτα από τη γέννηση του ή κατά τη διάρκεια της κυήσεως χώρισε με τον άνδρα της. Θεωρώ πώς όταν παίρνεις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου πρέπει να είσαι έτοιμος και ώριμος να τις υπερασπιστείς μέχρι τέλους»

-Δέχθηκες ρατσισμό ως ανύπαντρη μητέρα;

«Ναι. Στο παρελθόν δέχθηκα έντονο ρατσισμό. Και τώρα μπορεί να συμβεί μερικές φορές. Δεν έδωσα ποτέ όμως σημασία»

-Να θεωρήσω ότι ουσιαστικά η επιβίωση του παιδιού εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα;

«Εγώ δε μεγάλωσα μόνη μου την Ενδόρα. Είχα βοήθεια από το μπαμπά της. Δεν είμαι ανύπαντρη μητέρα χωρίς πατέρα»

-Πώς είναι η σχέση της Ενδόρας με το μπαμπά της;

«Ο μπαμπάς της είναι ένα εξαιρετικό μοντέλο πατέρα. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσε να έχει ένα παιδί. Την προσέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ, φροντίζει τη διατροφή της, έχει πολύ οργανωτικό πρόγραμμα και ένα στρατιωτικά πειθαρχικό νόμο που εφαρμόζει απέναντι στην Ενδόρα. Είμαστε βέβαια τα δύο άκρα. Εγώ έχω άλλη αντίληψη, ότι το παιδί πρέπει να είναι ελεύθερο, να μην τιμωρείται, επειδή αν θες έτσι μεγάλωσα από τον πατέρα μου, την οικογένειά μου. Στο ενδεχόμενο και μόνο της σκέψης ότι ένα τιμωρημένο παιδί μπορεί να νιώσει σκοτάδι μέσα του, στεναχωριέμαι τόσο πολύ, που δεν το πράττω ποτέ»

-Τι σου έχει μάθει η Ενδόρα;

«Να αγαπάω τους ανθρώπους και να έχω μέτρο. Να εκφράζω τις σκέψεις μου, όταν κάτι δε μ΄ αρέσει και να αδιαφορώ , όταν κάτι με προσβάλει»

-Με τρεις λέξεις πώς θα χαρακτήριζες την σχέση σου με την Ενδόρα;

«Δεν είναι μάνας και κόρης μόνο. Η Ενδόρα είναι η μικρή μου αδελφή, η φίλη μου πια. Με διορθώνει σε πολλά πράγματα»

-Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχετε ζήσει από κοινού;

«Όταν έχασα εγώ τον πατέρα μου και αντιστοίχως εκείνη το παππού της. Είναι η πιο δύσκολη κοινή μας στιγμή. Δε με άφησε να κλάψω. Είχε φοβερό σύνδεσμο με τον παππού της. Έζησε την αρρώστια και την απώλειά του και πραγματικά με στήριξε πάρα πολύ. Η ίδια εξάλλου έχει τη δική της άποψη. Θεωρεί ότι άνθρωποι που φεύγουν, τους έχουμε και μας έχουν αγαπήσει, είναι άγγελοι που μας προστατεύουν και πιστεύει πώς οι άγγελοι δεν χάνονται ποτέ...»