Οι γονείς δεν ξεχνούν ποτέ...

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κο-
χλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί-

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βρο΄χη
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διά
δρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια
κραυγή στον ύπνο τους,
ειναι που τα κοιλοπονάνε πάλι».

Γιάννης Ρίτσος

«Σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες» - Οι υπόλοιποι ας σωπάσουν

Οι γονείς δεν ξεχνούν ποτέ...

Δύο χρόνια πέρασαν από εκείνη την τραγική νύχτα στα Τέμπη, που χάραξε ανεξίτηλα τις καρδιές μας. Η μνήμη των 57 ψυχών, των νέων παιδιών που χάθηκαν άδικα, παραμένει ζωντανή, δυνατή, αιώνια.

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους», έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος. Και πόσο αληθινοί είναι αυτοί οι στίχοι, καθώς σκεφτόμαστε τα παιδιά και όλους τους άλλους ανθρώπους που δεν επέστρεψαν ποτέ στο σπίτι τους. Τα παιδιά αυτά, οι φοιτητές, οι νέοι άνθρωποι με όνειρα και φιλοδοξίες, δεν έφυγαν ποτέ. Είναι πάντα εδώ, στις καρδιές των γονιών τους, των αδελφών τους, των φίλων τους, όλων μας.

Όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του γεμίζει η καρδιά του με πόνο. Έναν πόνο που δεν σβήνει με τον χρόνο και δυναμώνει την ψυχή.

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους», είναι εκεί, κοντά μας, ανάμεσά μας, μέσα μας.

Η αγάπη ενός γονιού βλέπετε είναι δύναμη! Μια δύναμη που ξεπερνά τον χρόνο και τον χώρο. Είναι μια φλόγα που καίει ακόμα και όταν η ζωή παίρνει μια απροσδόκητη τροπή. Για τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους νωρίς, η μνήμη γίνεται μια αγκαλιά που δεν αδειάζει ποτέ.

Κάθε χάδι, κάθε χαμόγελο, κάθε λέξη αποθηκεύεται βαθιά στην καρδιά τους. Οι ιστορίες τους γίνονται παραμύθια που ψιθυρίζονται στα αστέρια, οι φωτογραφίες τους γίνονται παράθυρα σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, και τα ονόματά τους γίνονται ψίθυροι που αντηχούν στην αιωνιότητα.

Μέσα από τα δάκρυα και τον πόνο, αυτοί οι γονείς, βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίσουν. Μετατρέπουν την απώλεια σε αγάπη και τον πόνο σε φωνή. Γίνονται φάροι ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ.

Τέμπη: Φεύγει το παιδί σου, το αποχαιρετάς και δεν ξέρεις αν θα γυρίσει

Η απουσία των παιδιών τους είναι μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ και αποδεικνύουν ότι η μνήμη μπορεί να είναι πιο δυνατή από τον θάνατο.