Η σχέση μάνας και κόρης: Μία σχέση αγάπης αλλά και μίσους…
Αλήθεια, πόσες από εσάς προσπαθούσατε χρόνια τώρα να μην μοιάσετε στη μάνα σας; Πόσες από εσάς, είχατε ορκιστεί πως δεν θα αντιγράψετε συμπεριφορές από εκείνη που σας έφταναν στα όρια; Και πόσες από εσάς διαπιστώνετε σήμερα πως τελικά όσο και αν προσπαθήσατε να ξεφύγετε, παρόλα αυτά γίνεστε ίδιες με εκείνη;
Τραγική ειρωνεία θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε. Πρόκειται για ειρωνεία όμως ή απλά κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια βλέπαμε, αντιγράψαμε και μάθαμε να κάνουμε;
Η απάντηση είναι προφανώς ότι έτσι μάθαμε και εμείς να φερόμαστε. Αν λοιπόν διαπιστώνουμε συμπεριφορές που αν και θέλαμε να αποφύγουμε, τις «αναπαραγάγουμε πιστά», δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε αν θέλουμε να δούμε και τη δική μας κόρη να μας μοιάζει και να κάνει ότι και εμείς...
Δεν είμαι πια ο Θεός της: Η κόρη δεν είναι μικρό κοριτσάκι πια, μεγαλώνει, γίνεται μία μικρή γυναίκα και είναι φυσιολογικό να διαφοροποιείται από τη μητέρα, καθώς και να «χτίζει» τον δικό της κόσμο...
Ασχολείται περισσότερο με δικά της πράγματα και όχι μαζί μου: Πόσο πια να ασχοληθεί με εμένα; Το έκανε άλλωστε πιο μικρή , όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα καθώς μεγαλώνει διευρύνεται ο ορίζοντάς της και θέλει να μάθει και να ανακαλύψει καινούργια πράγματα που προτιμάει μάλιστα να τα κάνει με τους όμοιούς της, πχ. Να μιλήσει με τις φίλες της, να αφιερώνει ώρες στο τάμπλετ της ή στο κινητό της...
Δείχνει να αδιαφορεί για εμένα και προτιμάει τους φίλους της: Μία επίσης φυσιολογική εξέλιξη, όπου φτιάχνει το δικό της κοινωνικό πλαίσιο με άτομα συνομήλικα που έχουν παρόμοια ενδιαφέροντα και κοινούς στόχους...
Δεν μου δίνει σημασία: Της μιλάω και νιώθω ότι δεν με ακούει ή κάνει πως δεν με ακούει, ενώ πολλές φορές απλά θα φύγει από το δωμάτιο ή ακόμα χειρότερα θα μου πει: Παράτα με πια! Μήπως έχω γίνει κουραστική απέναντί της ή μήπως την αντιμετωπίζω ακόμη σαν μικρό κοριτσάκι;
Μα εγώ θέλω να είμαστε φίλες!: Άλλη μία συχνή σκηνή ανάμεσα στη μάνα και κόρη, που η μάνα επιμένει να γίνουν ...φίλες και η κόρη αρνείται πεισματικά! Είμαι μητέρα της και όχι φίλη της, χρειάζεται να το βάλω στο μυαλό μου όσο και αν δεν μου αρέσει αυτό!
Ας έχουμε στο μυαλό μας πως τα παιδιά κάποια στιγμή παύουν να είναι παιδιά. Μεγαλώνουν και αλλάζουν ενδιαφέροντα και προτεραιότητες, όσο και αυτό πονάει. Αν δεν θέλουμε λοιπόν να κάνουμε σαν τη μάνα μας και να μην κάνει και η κόρη μας σαν ...εμάς, απλά ας της δώσουμε χώρο να κινηθεί και να ανασάνει, ενώ μπορούμε να είμαστε διακριτικά λίγο πιο πίσω...
Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή
Κάντε τις ερωτήσεις σας στην Ψυχοθεραπεύτρια της σελίδας μας εδώ!
