Αντιδράσεις μπαμπάδων με κόρες και μπαμπάδων με γιους!

Πιστεύω πως η σχέση πατέρα γιου στηρίζεται περισσότερο σε κανόνες αρχηγού και «ισχυρού αρσενικού» ενώ με τις κόρες το ερωτικό στοιχείο είναι αυτό που κυριαρχεί περισσότερο. Κάτι ανάλογο, αντίστροφα όμως που συμβαίνει και με τις μαμάδες και τους γιους ή τις κόρες. Δοσμένο από τη φύση για λόγους επιβίωσης και αναπαραγωγής του είδους από τα παμπάλαια χρόνια;

Ας δούμε όμως τι μας λέει η νέα αυτή έρευνα για τους μπαμπάδες, καθώς ισχυρίζεται πως ο εγκέφαλός τους είναι πιο ευαίσθητος με τη κόρη σε σχέση με το γιο τους. Αυτά ισχυρίζεται η έρευνα από τα πανεπιστήμια Emory της Ατλάντα και της Αριζόνα, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια προληπτικής ιατρικής Jennifer Mascaro, PhD.

Οι μελέτες σχετικά με τη γονική μέριμνα είναι συχνά προκατειλημμένες στο εργαστήριο επειδή οι συμμετέχοντες δίνουν απαντήσεις που νομίζουν ότι αναμένονται από αυτούς ή δεν γνωρίζουν τη δική τους συμπεριφορά. Οι ερευνητές, από το Πανεπιστήμιο Emory και το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, απέφυγαν αυτό το πρόβλημα με το να κάνουν τη μελέτη τους έξω από το εργαστήριο στον πραγματικό κόσμο.

Πήραν μέρος 52 μπαμπάδες 30 μικρών κοριτσιών και 22 αγοριών, σε πραγματικές συνθήκες αλληλεπίδρασης με τα παιδιά τους. Μελετήθηκε ο εγκέφαλος του κάθε πατέρα, που φορούσε ένα μικρό φορητό υπολογιστή στη ζώνη του, που κατέγραφε για δύο μέρες τις αντιδράσεις. Κατόπιν, οι μπαμπάδες υποβλήθηκαν επίσης σε λειτουργικές ανιχνεύσεις εγκεφάλου MRI κατά την προβολή φωτογραφιών άγνωστου ενήλικου, άγνωστου παιδιού και του ίδιου του παιδιού με ευχάριστες, θλιβερές ή ουδέτερες εκφράσεις του προσώπου. Οι πατέρες με κόρες είχαν μεγαλύτερη ανταπόκριση στις ευτυχισμένες εκφράσεις σε περιοχές του εγκεφάλου που ήταν σημαντικές για την οπτική επεξεργασία, την ανταμοιβή, τη ρύθμιση των συναισθημάτων και την επεξεργασία των προσώπων από τους πατέρες των γιων.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν πως οι πατεράδες έδειχναν μεγαλύτερη προσοχή και ευαισθησία στη κόρη τους, σε σχέση με τους πατεράδες με γιο. Μάλιστα, μέτρησαν πως η προσοχή του πατέρα στη κόρη και ο χρόνος που της αφιέρωνε ήταν περίπου κατά 60% περισσότερος, ενώ ήταν και πιο δεκτικός στα συναισθήματα του κοριτσιού, συγκριτικά με τον πατέρα του αγοριού.

Έτσι, οι μελετητές παρατήρησαν πως οι μπαμπάδες τραγουδούσαν πιο συχνά και μιλούσαν πιο ανοιχτά στις κόρες τους για τα συναισθήματά τους, συμπεριλαμβανομένης και της θλίψης, πιθανώς επειδή δέχονται περισσότερες συναισθηματικές αντιδράσεις από τα κορίτσια.
Αντίθετα, οι μπαμπάδες με γιους ασχολήθηκαν με πιο «σκληρά» παιχνίδια και χρησιμοποίησαν περισσότερο λεξιλόγιο που σχετίζονταν με την επίτευξη και τον ανταγωνισμό (π.χ. λέξεις όπως υπερήφανος, νίκη και κορυφή) όταν μιλούσαν στους γιους τους. Οι πατέρες με κόρες χρησιμοποίησαν πιο αναλυτικό λεξιλόγιο που αναφέρονταν κυρίως στο σώμα του κοριτσιού (π.χ. λέξεις όπως κοιλιά, πόδι).

«Όταν το παιδί φώναζε ή ζητούσε τον μπαμπά του, οι πατεράδες με κόρες αποκρίθηκαν περισσότερο από ότι εκείνοι με γιους, ενώ όταν η κόρη και ο γιος έχουν λυπημένες εκφράσεις, ο εγκέφαλος του μπαμπά αντιδρά το ίδιο», δήλωσε η επικεφαλής ερευνητής. «Πρέπει να γνωρίζουμε πώς οι ασυνείδητες έννοιες του φύλου μπορούν να παίξουν ρόλο στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε ακόμη και πολύ μικρά παιδιά». Εάν οι μπαμπάδες είναι παρόντες και πιο προσεκτικοί στις κόρες και ανοιχτοί στην έκφραση συναισθημάτων, αυτό μπορεί να βοηθήσει τα κορίτσια να αναπτύξουν περισσότερη ενσυναίσθηση από τα αγόρια, έτσι οι μπαμπάδες των γιων θα μπορούσαν να ακολουθήσουν την ίδια προσέγγιση με τους μπαμπάδες με κόρες, δήλωσε η Mascaro.

"Το γεγονός ότι οι μπαμπάδες μπορεί να είναι λιγότερο προσεκτικοί στις συναισθηματικές ανάγκες των αγοριών, ίσως, παρά τις καλύτερες προθέσεις τους, είναι σημαντικό να αναγνωριστεί", ανέφερε."Οι περισσότεροι μπαμπάδες προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν και να κάνουν ό, τι μπορούν για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να πετύχουν, αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πώς οι αλληλεπιδράσεις τους μαζί τους, θα μπορούσαν να είναι μερικώς προκατειλημμένες με βάση το φύλο", δήλωσε η ερευνήτρια.

Άρα λοιπόν, κλείνοντας καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο μπαμπάς, εξίσου σημαντικός στη ζωή της κόρης ή του γιου με τη μητέρα, χρειάζεται να «ακούει και να αφουγκράζεται» τις συναισθηματικές ανάγκες του αγοριού, βοηθώντας το να ξεφύγει από τα στερεότυπα που υπάρχουν ακόμη και σήμερα στη κοινωνία μας και να το μάθει να εκφράζεται συναισθηματικά, αναπτύσσοντας πιο υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις στη μελλοντική ενήλικη ζωή του...

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή