Ναι, μην μου πείτε ότι εσείς οι γονείς δεν ταλαιπωρήστε από τις φοβίες του μικρού σας, νιώθοντας άλλες φορές ότι δεν ξέρετε πώς να το βοηθήσετε και άλλες να νευριάζετε επειδή δεν μπορείτε να καταλάβετε πως είναι δυνατόν να …φοβάται τόσο πολύ ή ακόμα και να πιστεύετε πως κάποιες φορές το κάνε επίτηδες για να κερδίσει κάτι!
Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα παιδιά σε κάποια φάση μπορεί να αναπτύξουν μία ή και περισσότερες φοβίες.
Σημασία έχει πως ο γονιός θα αντιμετωπίσει αυτή τη φοβική παιδική συμπεριφορά που θα επηρεάσει σίγουρα τον τρόπο αλλά και το πότε θα την ξεπεράσει το μικρό του!
Ακούω την παιδική φοβία, την κατανοώ, δεν την υποτιμώ και το κυριότερο δεν κοροϊδεύω το παιδί. Δεν του την μειώνω, ούτε και κάνω σχόλια του τύπου: «Καλά τώρα… τι βλακείες είναι αυτές; …σε ποιον έμοιασες και φοβάσαι τόσο, κλπ.» και άλλα παρόμοια σχόλια, που το μόνο που καταφέρνω ως γονιός είναι να του εντείνω τη φοβία του αλλά και την ντροπή γι αυτό που αισθάνεται, ενώ θα αρχίσει και εκείνο από τη δική του πλευρά, να μην με εμπιστεύεται και να απομακρύνεται από εμένα, αναζητώντας σταδιακά «αλλού» ένα αυτί να το ακούσει και κάποιον να σταθεί στο πλάι του.
Αντίθετα, προσπαθώ να του εξηγήσω ότι ο φόβος είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα, που σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου, θα το ξεπεράσει, ενώ παράλληλα θα του τονίσω τα σημεία εκείνα που μπορεί να χρησιμοποιήσει, έτσι ώστε να νιώσει ότι μπορεί να «προστατέψει» τον εαυτό του από αυτό που φοβάται.
Μπορώ επίσης, να μοιραστώ μαζί του, τις δικές μου παιδικές φοβίες. Με το δικό μου καθρέφτισμα, μπορεί να καταλάβει, πως αν και τώρα νιώθει έτσι, δεν σημαίνει ότι θα φοβάται σε όλη του τη ζωή!
Επίσης, μπορώ να του δείξω πιθανούς τρόπους έκθεσης στο φοβικό αντικείμενο, ενώ διατηρώ την ειλικρίνειά μου αλλά και τον αυτοέλεγχό μου, καθώς μπορεί ακόμα και εγώ – ο γονιός – να εξακολουθώ να φοβάμαι κάποια πράγματα.
Γεγονός που σημαίνει ότι θα προσπαθήσω να το προφυλάξω από το να του μεταδώσω και τη δική μου φοβία ή επειδή μπορεί να φοβόμαστε και οι δύο το ίδιο, να του το εκλογικεύσω και να του το δικαιολογήσω, πχ. «καλά κάνεις και φοβάσαι τα σκυλιά, να τα αποφεύγεις!»
Δεν το συγκρίνω με άλλα παιδιά ή με τα αδέλφια του, δεν του φωνάζω και δεν το τιμωρώ επειδή …φοβάται, ούτε το εκθέτω με το ζόρι στο φοβικό αντικείμενο.
Χρειάζεται να ανησυχήσω και να ζητήσω την βοήθεια ειδικού, όταν:
- παρατηρώ μία συμπεριφορά που δεν την είχε πριν,
- οι αντιδράσεις του είναι πιο έντονες από ότι συνήθως,
- επηρεάζεται η καθημερινή του λειτουργικότητα και για παράδειγμα δεν θέλει να πάει στο σχολείο, δεν κάνει παρέα με άλλα παιδιά κλπ.
Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή
Διαβάστε επίσης:
Φοβίες παιδιού: Σε τι διαφέρουν από το φόβο;
Πώς εξελίσσονται οι φοβίες στα παιδιά και τους εφήβους;
Ποιες είναι οι πιο συχνές φοβίες του παιδιού ανά ηλικία
