Πόσο σημαντικό είναι να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι αγαπιόμαστε;

Οι γονείς, αποτελούν πρόσωπα ταύτισης και μίμησης στα παιδιά τους. Μέσα από τη δική τους συμπεριφορά τους και τη δική τους σχέση, τα παιδιά χτίζουν εικόνες, χτίζουν τη δική τους θεώρηση για το πώς πρέπει να είναι η σχέση, για το πώς θα είναι αύριο ως ενήλικες με τον/τη σύντροφό τους. Όταν λοιπόν, βλέπουν δύο γονείς αγαπημένους, που σέβονται ο ένας τον άλλο και αλληλοϋποστηρίζονται, το πιο πιθανόν είναι να δημιουργήσουν θετική αντίληψη για τις διαφυλικές σχέσεις.

Είναι λοιπόν σημαντικό να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι αγαπιόμαστε, αλλά είναι αδιαμφισβήτητα και δική τους ανάγκη. Σκεφτείτε πώς θα νιώθει ένα παιδί για παράδειγμα, που μένει με δύο γονείς, εχθρικούς, μονίμως τσακωμένους, που δεν θέλουν καθόλου ο ένας τον άλλο... Είναι απαραίτητο οι γονείς, εφόσον αποτελούν παράδειγμα για τα παιδιά τους, να τα διδάξουν μέσα από τις καθημερινές τους αλληλεπιδράσεις πως πέρα από γονικό ρόλο, υπάρχει και ο συντροφικός που τους ενώνει. Μία αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι, ακόμα και μια γλυκιά κουβέντα είναι στοιχεία που θα κάνουν το παιδί να καταλάβει ότι αυτά είναι απαραίτητα συστατικά μίας υγιούς σχέσης. Θα μου πείτε, υπάρχει ζευγάρι που δεν τσακώνεται, που δεν έχει συγκρούσεις και τριβές μέσα στο χρόνο; Σαφώς και όχι, μάλιστα, αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει. Δεν θα πιστέψει το παιδί σας ότι δεν αγαπιέστε άμα σας δει να τσακώνεστε μια φορά. Είναι σημαντικό όμως να το προστατέψετε και να μην εκφράζετε συμπεριφορές επιθετικές, χρεωστικές και υποτιμητικές προς το/τη σύζυγό σας, γιατί θα δημιουργήσει μία διαστρεβλωμένη εικόνα σχετικά με το τι είναι επιτρεπτό, θεμιτό και φυσιολογικό μέσα σε μία σχέση και τι όχι.

Αναφορικά με το αν πρέπει να υπάρχει όριο στην εκδήλωση και την έκφραση της αγάπης μεταξύ των δύο γονέων, η απάντηση είναι πως ναι. Το να αγκαλιαστείτε ή να δώσετε ένα φιλί στο στόμα με το σύντροφό σας, ενώ είναι μπροστά τα παιδιά σας δεν είναι κακό. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτό είναι κάτι που αγχώνει συχνά τους γονείς και τους κάνει να γεμίζουν φόβο και ντροπή, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν οποιαδήποτε ερωτική συμπεριφορά και ένδειξη τρυφερότητας ο ένας με τον άλλο. Το παιδί μπορεί να εκλάβει μία τέτοια συμπεριφορά ως συναισθηματική απόσταση μεταξύ των γονέων, ενώ συγχρόνως θα έχει λάθος πρότυπο για τις διαπροσωπικές του σχέσεις, οι οποίες πρέπει να έχουν το στοιχείο της τρυφερότητας, της αγάπης, της ζεστασιάς. Επίσης, μαθαίνει να "κρατάει" το συναίσθημά του και να μην το εκφράζει. Σίγουρα, ένα παιδί που μεγαλώνει βλέποντας (αλλά και εισπράττοντας) αγκαλιές, φιλιά και χάδια μπορεί να γίνει πιο εκφραστικό και το ίδιο, καθώς απενοχοποιείται η συναισθηματική έκφραση. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι πρέπει να περάσετε στο άλλο άκρο και να είστε ιδιαίτερα προκλητικοί και διαχυτικοί μπροστά στα παιδιά σας. Κάτι τέτοιο άλλωστε, θα τους προκαλούσε αισθήματα ζήλιας, ντροπής ή αμηχανίας, ενώ θα μπορούσε να επηρεάσει και τη ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη.

Η αλήθεια λοιπόν, βρίσκεται κάπου στη μέση. Ακόμα και αν το παιδί σας δυσανασχετεί στην αρχή, βλέποντάς σας να κάνετε μια τρυφερή αγκαλιά ή να δίνετε ένα φιλί στο σύντροφό σας, στην πορεία θα το συνηθίσει και θα βλέπει ως θετική, την έκφραση των συναισθημάτων σας. Έτσι θα νιώθει και το ίδιο ότι έχει δύο αγαπημένους γονείς, γεγονός που θα του προσφέρει ασφάλεια, συναισθηματική πληρότητα και ένα υγιές πρότυπο μιας ισορροπημένης σχέσης.

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας