Θες τα παιδιά σου να βλέπουν μια μαμά που «τρέχει» συνεχώς;
Η σχέση μας με τον χρόνο… Πόσα λέμε για την έλλειψη χρόνου και πόσες δικαιολογίες βρίσκουμε για να μείνουμε «σταθεροί» σε μία καθημερινότητα που από τη μία γκρινιάζουμε (ειδικά για όλα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες και έχουν αλλάξει τη ζωή μας), από την άλλη όμως την αποδεχόμαστε χωρίς να αλλάζουμε αυτά που μας ενοχλούν;
Πόσο μάλλον όταν έχουμε και παιδιά που έχουν την ανάγκη μας και περιμένουν από εμάς! Ας δούμε κάποιες έννοιες λοιπόν γύρω από την …σχετικότητα του χρόνου και φυσικά όχι από την επιστημονική εξήγηση της φυσικής, αλλά της ειλικρίνειας με τον εαυτό μας!
- Ο χρόνος είναι σταθερός: Μπορεί να μας φαίνεται πως ο χρόνος «τρέχει», δεν τρέχει όμως εκείνος αλλά …εμείς! Είναι η δική μας ψευδαίσθηση στο πως μετράμε τον χρόνο αλλά και τι λέμε στον εαυτό μας…
- Ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα: Πράγματι η κάθε ημέρα είναι διαφορετική από την προηγούμενη, όπως και εμείς άλλωστε είμαστε διαφορετικοί σήμερα από εχθές. Ο χρόνος μας αλλάζει βιολογικά, ψυχοσυναισθηματικά. Εξαρτάται όμως και από εμάς πως θέλουνε να βιώσουμε και που θέλουμε να στρέψουμε τις αλλαγές αυτές, οι οποίες εξαρτώνται από τις δικές μας αντιδράσεις με πολυεπίπεδες ευκαιρίες…
- Ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός: Ναι, ποτέ δεν φτάνει αν …δεν θέλω να φτάσει! Εξαρτάται από εμένα πως θα τον οργανώσω και αν θα «δημιουργήσω» λίγο χρόνο για τον εαυτό μου και τις ανάγκες του…
Έχει πολύ μεγάλη σημασία να πάψω να τρέχω αλλά να δω γιατί τρέχω, τι κάνω στην καθημερινότητά μου, πόσα από όσα κάνω είναι αναγκαία, ποιες είναι οι άσκοπες κινήσεις μου ή εκείνες που πιστεύω πως «πρέπει» να κάνω χωρίς όμως να χρειάζονται, αν θέλω να έχω τον έλεγχο στα πάντα ή αν αφήνω στους άλλους να αναλάβουν την δική τους ευθύνη, κλπ. Ας κάνω μία καταγραφή του …τρεξίματός μου και ας δω πόσα από όσα κάνω θα μπορούσαν να γίνουν κάπως αλλιώς ή αν είναι πραγματικά αναγκαία, ας δώσω λίγο περισσότερο χώρο και χρόνο στον εαυτό μου και στις δικές του ανάγκες από το να ικανοποιώ ανάγκες άλλων που πολλές φορές μάλιστα μπορεί να μην μου έχουν ζητήσει καν να ικανοποιήσω…
Τέλος, ας έχω στο μυαλό μου και την εικόνα που περνώ στα παιδιά, καθώς βλέπουν έναν μπαμπά ή μία μαμά κυρίως, να τρέχει πανικόβλητη, αγχωμένη, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν τους λόγους φυσικά! Θυμάμαι την δική μου μαμά που έτρεχε με κόκκινα μάγουλα από την ένταση «να προλάβει» - μην με ρωτήσετε τι, δεν ξέρω – και πόσο «αστείο» μου φαινόταν το τρέξιμό της από τη μία αλλά και τα παράπονά της από την άλλη ότι δεν προλαβαίνει, άλλωστε μου φαινόταν πως έτρεχε γιατί εκείνη το …ήθελε!, δεν ζητήσαμε οι υπόλοιποι της οικογένειας να τρέχει!!!
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
