Το σεξ είναι ζωή: «Πειράζει το παιδί να κοιμάται στο κρεβάτι μας;»

Είναι τυχαίο το ότι εμφανίζονται και τα προβλήματα; Ή είναι τυχαίο που βάζουν το παιδί στο συζυγικό κρεβάτι, αφήνοντας τον έναν σύντροφο έξω από αυτό, να κοιμάται συνήθως στον καναπέ ή στο παιδικό δωμάτιο;

Πολλά ζευγάρια φαίνεται να έχουν αρκετά ερωτήματα σχετικά με το ζήτημα αυτό, με κυρίαρχη την απορία «μπορεί το παιδί να κοιμάται στη κρεβατοκάμαρά μας;». Η απάντηση είναι μία: «όχι». Η μόνη περίοδος που το παιδί μπορεί να κοιμάται στο δωμάτιο των "μεγάλων", είναι η βρεφική ηλικία, και μάλιστα όχι στο δικό τους κρεβάτι αλλά δίπλα στο δικό του καλαθάκι ή μικρό κρεβατάκι. Από την ηλικία των 2 ετών, το παιδί πρέπει να μάθει να ζει στο δικό του προσωπικό χώρο και να οριοθετείται εκεί. Δεν απαγορεύεται το παιδί να μπαίνει στο δωμάτιο των γονιών, απαγορεύεται να κοιμάται εκεί. Με απλά λόγια λοιπόν και μιλώντας στη γλώσσα του οι γονείς θα του εξηγήσουν ότι μπορεί για παράδειγμα, να έρθει και να ξαπλώσει με τους γονείς βλέποντας τηλεόραση ή για να παίξουν όλοι μαζί κάποιο παιχνίδι για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αλλά μετά θα επιστρέψει στο δικό του δωμάτιο όταν έρθει η ώρα του ύπνου.

Σίγουρα μπορεί να ακούγεται εύκολο όλο αυτό, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν το παιδί έχει συνηθίσει να κοιμάται μαζί με τους γονείς του, που σημαίνει γι αυτό ότι είναι συνηθισμένο άρα και φυσιολογικό, η αλλαγή σε αυτή τη συνήθεια θα φέρει αντιδράσεις, για τις οποίες οι γονείς πρέπει να είναι προετοιμασμένοι. Τα κλάματα και οι φωνές του παιδιού, η αντιδραστική συμπεριφορά του, είναι αντιδράσεις στο ότι δεν καταλαβαίνει πως μέχρι χθες μπορούσε να το κάνει και τώρα του είναι απαγορευμένο. Δεν μπορεί να καταλάβει τον αποκλεισμό του από την ασφάλεια που του παρέχει το κρεβάτι των γονιών του και είναι λογικό να αντιδρά όπως το ίδιο μπορεί.

Η πιο γνωστή του αντίδραση είναι το να ξυπνήσει τη νύχτα και να τρυπώσει κρυφά δίπλα στους γονείς του ή ακόμη και να το βρουν το πρωί να κοιμάται στο πάτωμα, έχοντας μεταφέρει το σεντονάκι του και το μαξιλάρι του δίπλα στο γονεϊκό κρεβάτι. Όταν ερωτηθεί γιατί κοιμάται πάλι εκεί και όχι στο κρεβάτι του, η πιο συχνή απάντησή του είναι ότι είδε ένα κακό όνειρο, ότι φοβάται για τους κλέφτες, εκλιπαρώντας έτσι τη θαλπωρή και τη ζεστασιά των γονιών του.

Οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με αυτή την δύσκολη για αυτούς κατάσταση, καθώς είναι κουρασμένοι από τη δουλειά και την καθημερινότητά τους, με αποτέλεσμα πολλές φορές να υποκύπτουν στο «συναισθηματικό εκβιασμό» του παιδιού. Εδώ όμως είναι που χρειάζεται να είναι και οι δύο σταθεροί σε αυτό που του λένε και να μην υποκύπτουν, να μην μπαίνουν στις διαπραγματεύσεις με το παιδί τους γιατί τότε σίγουρα έχουν χάσει τη μάχη, δίνοντας αντιφατικά μηνύματα ως προς τους κανόνες της οικογένειας αλλά και για τον προσωπικό χώρο του καθενός.

Όσο κουρασμένοι και να είναι, όταν το παιδί έρθει στο κρεβάτι τους θα πρέπει να το πάνε πάλι πίσω στο δικό του, να μείνει ο ένας γονιός δίπλα του μέχρι να κοιμηθεί και μετά βέβαια να γυρίσει και πάλι στο συζυγικό κρεβάτι. Αυτό θα συνεχιστεί για κάποιο διάστημα, μέχρι να συνηθίσει και να αισθανθεί ασφαλές στη νέα αυτή πραγματικότητα. Χρειάζεται πολύ υπομονή από τους γονείς, ειδικά στην αρχή αυτής της αλλαγής, και ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ τους, ώστε να ακολουθούν κοινή γραμμή. Όταν και οι δύο γονείς ακολουθήσουν κοινή και σταθερή τακτική πάνω σε αυτό το θέμα (όχι άλλα να κάνει ο μπαμπάς και άλλα η μαμά), τότε σε λίγες εβδομάδες το παιδί θα μάθει να οριοθετείται στο δικό του χώρο και να αισθάνεται ασφαλές εκεί.

Είναι σημαντικό για τους γονείς να αντιληφθούν ότι δεν πρόκειται για τιμωρία αλλά ότι με αυτό τον τρόπο χτίζουν το πρώτο στάδιο της απεξάρτησης, το πρώτο βήμα προς την ωρίμανση της προσωπικότητάς του παιδιού τους. Το παιδί λαμβάνει το μήνυμα ότι κατάφερε να αυτονομηθεί, ότι είναι και αυτό δυνατό και ικανό, αίσθηση που θα του δώσει τη δυνατότητα να παίρνει πρωτοβουλίες και αποφάσεις στο μέλλον.

Μαρίνα Μόσχα,
Σύμβουλος - Ψυχοθεραπεύτρια
Συνεργάτιδα του Ινστιτούτου Ψυχικής κ' Σεξουαλικής Υγείας