Σκέψεις και προβληματισμοί του Dr. Θάνου Ε. Ασκητή για την παιδική σεξουαλικότητα και βία!

Πολύ είναι αυτοί που πιστέύουν ότι το παιδί κατά την περίοδο αυτή δεν έχει σεξουαλικότητα και δεν πρέπει εμείς να του την προβάλουμε. Κυρίως οι γονείς οι οποίοι αγνοούν τη σημαίνει σεξουαλικότητα για το παιδί τους και σε πολλές περιπτώσεις κάνουν χαρακτηριστικά λάθη με αποτέλεσμα να μπερδεύουν ή να συγχαίουν την σεξουαλικότητα του.

Η ανάγκη του παιδιού να επικοινωνήσει ΄με το σώμα του να μάθει για το φύλο του και να αγαπήσει τον εαυτό του ως μοναδικό ον της ατομικότητας του οριμάζει την ψυχική του υπόσταση και το προετοιμάζει να επικοινωνήσει στα επόμενα χρόνια της ζωής του τόσο με τους ομοίους του (ταυτοποίηση της ομάδας) όσο όμως και με τα άτομα του άλλου φύλου οργανώνοντας της αυριανές διαφυλικές σχέσεις του (άνδρας – γυναίκα). Μέχρι τα 12 χρόνια το παιδί μας, πρέπει να γνωρίζει όλα αυτά που θα σηματοδοτήσουν μέσα στον ερχομό της εφηβίας την σεξουαλική του αφύπνιση αλλά και ολοκλήρωση του με το κλείσιμο της εφηβικής περιόδου απέναντι στους γονείς που πρέπει να συνειδητοποιήσουν τόσο τον ομόφιλο όσο και τον ετερόφιλο γονεικό τους ρόλο.

Πρέπει να σας γνωρίσω ότι την περίοδο αυτή συγγράφω μαζί με τους επιστημονικούς μου συνεργάτες για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση σε δύο ηλικιακές ενότητες, 6-8 χρόνων και 8-12 χρόνων τα βιβλία που θα στελεχώσουν τα μαθήματα α. Ψυχική Υγεία –Διαπροσωπικές Σχέσεις, β. Σεξουαλική Αγωγή – Διαφυλικές Σχέσεις. Θεωρώ σημαντικό την απόφαση αυτή του Υπουργείου Παιδείας να εισαγάγει αυτά τα μαθήματα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση που συνδέει άμεσα το ίδιο το παιδί αφενός με το γονιό του και αφετέρου με το δάσκαλο του. Θα ήταν πράγματι ευχής έργον το Υπουργείο να υιοθετούσε και την θέση σταθερού σχολικού ψυχολόγου μέσα στα σχολεία μας.

Η παιδική βία που συνδέεται με την ενστικτώδη ενόρμηση του παιδιού θεωρείται μια φυσιολογική κατάσταση ως αντίδραση του, που χαρακτηρίζει την παρορμητικότητα και τον ενθουσιασμό του, μπορεί όμως να λάβει επικίνδυνες μορφές μιας συμπεριφοράς, που οργανώνει την εγκληματικότητα και την βία που εκδηλώνεται στην κοινωνική ομάδα. Δυστυχώς τις ημέρες μας η ελληνική κοινωνία και κάτω από τα τελευταία γεγονότα μιας σεξιστικής χυδαιότητας των ενηλίκων προς τα συμβάντα δείχνει την άθλια εικόνα της.

Και αυτό γιατί ότι είδαμε να συμβαίνει μέσα στα ελληνικά σχολεία είναι ουσιαστικά ο εαυτός μας, η έλλειψη ορίων και συμπεριφορών ελέγχου που κατ' αρχήν η οικογένεια έχει ξεχάσει να εφαρμόζει στα μέλη της, αλλά και το σχολείου που δείχνει το χειρότερο εαυτό του φωτογραφίζοντας την έλλειψη μέτρων και την αδυναμία των εκπαιδευτικών να πείσουν για την ικανότητα τους ως εκπαιδευτές και φορείς γνώσης.

Η ασυδοσία της ελληνική κοινωνίας μπορεί να μας ενοχλεί όλους, όλοι όμως συμβάλουμε σε αυτή. Αν σκεφτούμε ως ενήλικες γονείς και εκπαιδευτές τη εικόνα δίνουμε σήμερα στα παιδιά μας, νομίζω ότι αυτό που μας έδωσαν εκείνα με τις τελευταίες αποκαλύψεις των video και των σεξουαλικών προκλητικών συμπεριφορών τους είναι ένα μικρό δείγμα του κακού μας εαυτού. Ασφαλώς, δεν θα μπορούσε και η τηλεόραση να μην δείξει και εκείνη με την σειρά της τα σκουπίδια που μας φέρνει κάθε μέρα μέσα στο σπίτι μας και να μην αναπαραγάγει τις εικόνε σοκ προς τέρψης της τηλεθέασης! Κριτές είμαστε όλοι μας, κρινόμενοι είμαστε από τα παιδιά που μας ενοχλούν με την στάση τους. Όλοι μαζί συνθέτουμε την αποσύνθεση της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

Πιστεύω ότι αν δεν μπουν όρια από το σπίτι και το σχολείο αλλά και την πολιτεία, τότε «θα κουβαλάμε νερό στη θάλασσα και στο δάσος ξύλα». Με ένα δάσκαλο που κατ'αρχήν θα σέβεται τον εαυτό του και θα απαιτεί το σεβασμό και από τον μαθητή του, δίπλα σε ένα γονιό που θα τον βοηθάει και θα του ενισχύει το ρόλο του. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές ο γονιός δεν ενισχύει τον δάσκαλο του παιδιού του, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις είναι επιθετικός προς αυτόν, γιατί επέπληξε και τιμώρησε «το μονάκριβο και σωστό παιδί του».

Ένα παιδί που σήμερα ξεδιπλώνει της αυθάδεια του, την επιθετικότητα και την βιαιότητα τόσο μέσα στο σπίτι όσο και στο σχολείο προκαλεί τον φόβο και τον τρόμο της ομάδας των ενηλίκων που αντί να το οριοθετήσουν, οριοθετείται από το παιδί αυτό! Ντροπή σε όλους μας για την σημερινή πραγματικότητα, κρυγές και ψίθυροι δεν λύνουν προβλήματα, γιατί αυτά που ακούσαμε και είδαμε ενόχλησαν την ηθική μας υπόσταση.

Η αλήθεια είναι μια αν δεν ελέξουμε, δεν εκπαιδεύσουμε, δεν οριοθετήσουμε τον άνθρωπο αυτό που σήμερα «ψάχνει να βρει το γονιό του», τότε πράγματι κτίζουμε την ανοησία, τον ευκαιριασμό και την ισοπέδωση της ζωής μας. Και ως κοινωνία και ως πολιτεία και ως ανθρώπινες σχέσεις.

Θάνος Ε. Ασκητής
Νευρολόγος-Ψυχίατρος, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας