«Η μικρή Ελένη», «Περνά, περνά η μέλισσα» και άλλα παιχνίδια που αξίζει να μάθουμε στα παιδιά μας

Οι λέξεις «τυφλόμυγα» και «μπιζ» είναι μάλλον άγνωστες στα παιδιά σήμερα. Για εμάς από την άλλη είναι συνυφασμένες με τις ξέγνοιαστες στιγμές της παιδικής μας ηλικίας, παιχνίδια που παίζαμε ξανά και ξανά στα διαλείμματα και στα παιδικά πάρτι.

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και το διαδίκτυο έχουν αλλάξει τον τρόπο ζωής τις τελευταίες δεκαετίες. Αναμενόμενα έχει επηρεαστεί και η διασκέδαση και απασχόληση των παιδιών, τα οποία περνούν αρκετή ώρα μπροστά από μία οθόνη καθημερινά.

Οι μεγάλοι πολλές φορές νοσταλγούμε τις παλιές εποχές και παρόλο που η διαρκής σύγκριση του τότε με του τώρα δεν είναι πάντα εποικοδομητική, κάποια πράγματα αξίζει να τα θυμόμαστε για να τα μαθαίνουμε και στις επόμενες γενιές. Τα παιχνίδια που παίζαμε ως παιδιά είναι ένα από αυτά κυρίως γιατί είναι παιχνίδια διαχρονικά, που ενισχύουν τη σωματική δραστηριότητα και τη συνεργασία. Ας τα θυμηθούμε.

Τυφλόμυγα

Παίζεται με περισσότερο από τέσσερα παιδιά και ο μόνος «εξοπλισμός» που χρειάζεται είναι ένα μαντήλι. Τα παιδιά ρίχνουν κλήρο για το ποιος θα τα φυλάει. Αυτός που θα του τύχει, τυλίγει γύρω από τα μάτια του ένα μαντήλι για να μην βλέπει και κάθεται στο κέντρο. Όση ώρα έχει κλειστά τα μάτια του, τα υπόλοιπα παιδιά ανακατεύονται. Το παιδί που τα φυλάει πιάνει κάποιον και με τα μάτια καλυμμένα προσπαθεί να βρει ποιος είναι.

Μπιζ

Παρόμοιο παιχνίδι, χωρίς ωστόσο να βασίζεται στην αίσθηση της αφής είναι το Μπιζ. Όπως και παραπάνω, έτσι και σε αυτό τα παιδιά ρίχνουν κλήρο για να δουν ποιος τα θα «φυλάε». Το«Η μικρή Ελένη», «Περνά, περνά η μέλισσα» και άλλα παιχνίδια που αξίζει να μάθουμε στα παιδιά μας παιδι αυτό κάθεται σκυφτό και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη με την παλάμη να προεξέχει και να είναι στραμμένη προς τα πάνω. Με το αριστερό χέρι, καλύπτει τα μάτια του. Τα παιδιά ανακατεύονται, στέκονται από τα αριστερά του και κάποιο του χτυπάει την αριστερή παλάμη. Στη συνέχεια όλα τα παιδιά χοροπηδάνε και στριφογυρίζουν το δάχτυλό τους φωνάζοντας «μπιζ». Το παιδί που τα φυλάει πρέπει να βρει ποιο από τα παιδιά το χτύπησε.

«Η μικρή Ελένη»

Τα παιδιά πιάνονται από τα χέρια και σχηματίζουν έναν κύκλο. Στο κέντρο κάθεται ένα παιδί και παριστάνει ότι κλαίει. Τα υπόλοιπα γυρίζουν γύρω-γύρω και τραγουδούν:

«Η μικρή Ελένη, κάθεται και κλαίει,
Γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της.
Σήκω επάνω, πλύνε τα μάτια
Κοίταξε τον ήλιο και αποχαιρέτησε!»

Το παιδί που παριστάνει την Ελένη, σηκώνεται πλένει υποτίθεται τα μάτια της, κοιτάζει τον ήλιο και τρέχει να πιάσει ένα παιδί που θα πάρει τη θέση του.

«Περνά, περνά η μέλισσα»

Δύο παιδιά επιλέγονται με ψηφοφορία ή με κλήρο για να είναι οι «μάνες». Τα δύο παιδιά απομακρύνονται από τα υπόλοιπα και διαλέγουν η καθεμιά από κάτι, για παράδεγμα «ήλιος - φεγγάρι», «καρπούζι-πεπόνι» κ.τ.λ.

Τα δυο παιδιά-μάνα ενώνουν τα χέρια τους μπροστά και ψηλά, έτσι ώστε να σχηματίσουν από κάτω καμάρα, τα χτυπάνε και τραγουδούν:

«Περνά περνά η μέλισσα
με τα μελισσόπουλα
και με τα παιδόπουλα,
ζουμ, ζουμ, ζουμ, οι μέλισσες πετούν
για να δούμε ποιον θα πιάσουμε…»

Τα υπόλοιπα παιδιά κάνουν ουρά και περνάνε κάτω από την καμάρα. Όταν τελειώσει το τραγούδι, τα παιδιά-μάνα κατεβάζουν τα χέρια κι αιχμαλωτίζουν το παιδί που βρίσκεται τη στιγμή εκείνη κάτω από την καμάρα και το ρωτάνε χωρίς ν’ ακούσουν τ' άλλα: «Τι θέλεις; Ήλιο ή φεγγάρι;» (ή καρπούζι-πεπόνι ανάλογα με την παραλλαγή).

Ανάλογα με την προτίμηση του, το παιδί πηγαίνει και στέκεται πίσω από τη μάνα που το κέρδισε. Η ουρά ξαναπερνάει και συνεχίζεται το παιχνίδι. Στο τέλος απομένει ένα παιδί, ο «κλέφτης».

Ο κλέφτης παίρνει φόρα και περνάει δυο φορές ανάμεσα στις δυο μάνες, ενώ κάθε φορά όλα μαζί τα παιδιά φωνάζουν:

«Μια του κλέφτη!
Δυο τον κλέφτη!»

Τη στιγμή που ο κλέφτης επιχειρεί για τρίτη φορά να περάσει, οι μάνες κατεβάζουν τα χέρια και τον αιχμαλωτίζουν:

«Τρεις και τόνε πιάσαμε!»

Φωναχτά τώρα πια οι δυο μάνες το ρωτάνε τι προτιμάει και το παιδί, ανάλογα με την προτίμηση του, πηγαίνει κι αυτό πίσω από τη μάνα που το κέρδισε. Στη συνέχεια, όλα τα παιδιά, πίσω από κάθε μάνα, πιάνονται το καθένα γερά από τη μέση του μπροστινού του, και οι δυο μάνες δίνουν τα χέρια και η κάθε ομάδα τραβάει την άλλη προσπαθώντας να ρίξει την άλλη κάτω.

Τα παραπάνω παιχνίδια παίζονται καλύτερα σε εξωτερικό χώρο, ό,τι πρέπει δηλαδή για αυτήν την εποχή.