Γιατί αποφάσισα να μιλήσω για την αποβολή μου

Ο χρόνος θεραπεύει.

Είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο κατά του πόνου.

Ανακουφίζει και καταπραΰνει αυτό το οδυνηρό συναίσθημα που διαπερνά το στομάχι, που σου κόβει την ανάσα και δεν μπορείς να αναπνεύσεις.

Γνωρίζουμε ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα, αλλά όταν χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, ξεχνάμε να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας.

Χρειαζόμουν πολύ χρόνο για να μπορέσω να μοιραστώ την ιστορία μου, που ξέρω ότι είναι η ίδια ιστορία που μοιράζονται πολλές γυναίκες.

Δεν είναι ένα κεφάλαιο από ένα μυθιστόρημα, ένα επεισόδιο σαπουνόπερας ή ένα άρθρο σε ένα περιοδικό. Είναι αληθινό. Και αυτό συμβαίνει καθημερινά, κάθε ώρα σε μια άλλη γυναίκα.

Είχα μια αποβολή όταν ήμουν 11 εβδομάδων έγκυος.

Εγώ, μια υγιής γυναίκα, 32 ετών τότε, είχα μια αποβολή. Βιολογικά δεν θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε μωρό όμως για μένα ήταν το μωρό μου και το έχασα.

Και το χειρότερο; Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποφύγω.

Όταν το τεστ εγκυμοσύνης ήταν θετικό, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα ήταν. Δεν έφτασα στο σημείο να το ονομάσω - ξέρω ότι πολλές γυναίκες το κάνουν - αλλά για μένα ήταν μόνο «το μικρό μου ον».

Εκείνη την εποχή δεν προσπαθούσα να μείνω έγκυος όμως χάρηκα με το νέο.

Ήξερα τα στατιστικά στοιχεία, τους κινδύνους, τις πιθανότητες να πάνε ή να μην πάνε όλα καλά. Ήταν εκεί, διαμορφωνόταν μέσα μου, σχηματιζόταν, μεγάλωνε, με μια καρδιά να χτυπά πιο γρήγορα από τη δική μου. Σκεφτόμουν τον εαυτό μου, αυτόν και εμάς, το μέλλον - πρώτο έτος, δεύτερο έτος, σχολείο, κολέγιο, πότε θα μιλούσε, θα τραγουδούσε, θα χόρευε, θα παντρευόταν. Ναι, ξέρω ότι περίπου το ένα τέταρτο των εγκύων θα αποβάλουν πριν από το πρώτο τρίμηνο , αλλά πίστευα ότι δεν θα συνέβαινε σε μένα.

Θα γινόμουν μητέρα. Το έδειχναν οι εξετάσεις, το έδειχναν οι υπέρηχοι. Γιατί να πιστέψω τα κακά στατιστικά;

Όλα εξελίσσονταν καλά μέχρι εκείνο το απόγευμα που άρχισε ο πόνος και η αιμορραγία.

Πώς να υποστηρίξεις μια φίλη που μόλις απέβαλλε

Την πρώτη νύχτα νοσηλείας μου ο φόβος νίκησε τον πόνο. Μου είπαν να ξεκουραστώ και να δω τι «θα μπορούσε να συμβεί». Τις επόμενες μέρες, ο πόνος επέστρεψε πολύ πιο δυνατός από πριν, όπως και η αιμορραγία. Ακολούθησε μια άλλη άγρυπνη νύχτα. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην πραγματικότητα. Ακούμπησα το χέρι μου στην κοιλιά μου, τη χάιδεψα και ζήτησα από το «μικρό μου ον» να το παλέψει μαζί μου. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, καθώς το σώμα μου απέρριπτε ο έμβρυο.

Αργότερα, μου είπαν ότι αυτό ήταν κάποιο είδος αμυντικού μηχανισμού όταν κάτι δεν πάει καλά με την ανάπτυξή του, οπότε το σώμα το αποβάλλει. Όταν ο πόνος υποχώρησε, ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει, ότι είχα χάσει αυτόν τον αγώνα.

Τελικά ο υπέρηχος επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ήξερα: η καρδιά του είχε σταματήσει να χτυπά, και για άλλη μια φορά ένιωσα αβοήθητη. Ένιωσα πολλά πράγματα, στην πραγματικότητα. Ένιωσα λύπη, πόνο, φόβο, ένα τεράστιο κενό, ένιωσα αδικία, αμηχανία.

Σκέφτηκα όλες τις φίλες μου με τα υγιή μωρά και τις εγκυμοσύνες τους. Κι ένιωθα ότι δεν είχα το δικαίωμα αυτό - όχι εγώ. Σαν να μην έφτανε το συναισθηματικό φορτίο, ακολούθησε η σωματική ταλαιπωρία: έπρεπε να πάρω χάπια, μερικά αναλγητικά και ένα ηρεμιστικό.

Δύο αποβολές σε έξι μήνες - Ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής μου

Ακολούθησαν μέρες πένθους. Δεν πήγα στη δουλειά, δεν ένιωθα ικανή να αντιμετωπίσω τον κόσμο. Πολλές γυναίκες είναι υποχρεωμένες να το κάνουν αμέσως μετά από μια τέτοια κατάσταση. Απέφευγα ερωτήσεις από περίεργους συναδέλφους και προβληματισμένους φίλους, καθώς είπα σε μερικούς από αυτούς τι συνέβη ενώ προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου. Ένιωθα τόσο φοβισμένη για το μέλλον… Ένιωθα πώς δεν μπορούσα να ξεπεράσω αυτό το τραύμα.

Δεν το ξέχασα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Όμως το ξεπέρασα, έμεινα ξανά έγκυος και τώρα έχω ένα μωρό.

Γράφω αυτή την ιστορία, την ιστορία μου, για τις γυναίκες που φοβούνται να περάσουν κάτι τέτοιο, για τις γυναίκες που βιώνουν τώρα μια αποβολή και για εκείνες που ήδη την έχουν ζήσει. Είναι δύσκολο, σίγουρα, αλλά μην αισθάνεστε απογοητευμένες ή ένοχες, μην αισθάνεστε λιγότερο γυναίκες, μην αισθάνεστε κατώτερες. Δεν εξαρτώνται τα πάντα από τη θέλησή μας, αλλά η θέλησή μας είναι επίσης θεμελιώδης για τα πάντα.