Καθαρά Δευτέρα είναι… οι αναμνήσεις μας

Ίσως θυμάσαι το περσινό τριήμερο, που πήρες την κολλητή/τον σύντροφο/τον σκύλο/τη γάτα σου ή απλά τον εαυτό σου και φύγατε εκτός πόλης για να αλλάξετε, έστω για λίγο, παραστάσεις.

Πάντως, το δικό μου μυαλό «τρέχει» αρκετά -όχι πολύ, εντάξει;- πίσω, τότε που ήμουν παιδί και σίγουρα πολύ πιο ανέμελη από σήμερα (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει και οι μνήμες να έχουν ξεθωριάσει, ωστόσο, υπάρχουν εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια που περνάνε σαν φιλμ από μπροστά μου και ήχοι που τους ακούω μέχρι και σήμερα κάπου από το βάθος.

Να, ακόμα θυμάμαι εκείνη την Καθαρά Δευτέρα, θα ήμουν δεν θα ήμουν δέκα χρονών, που είχαμε πάει με τους γονείς μου και την παρέα τους στο γήπεδο του παραθαλάσσιου χωριού που είναι κοντά στην πόλη που μεγάλωσα. Εγώ να τρέχω με άλλα παιδιά φορώντας κάποια αποκριάτικη στολή που δεν μπορώ να προσδιορίσω, ο μπαμπάς να προσπαθεί να σηκώσει τον πολύχρωμο χαρταετό μας στην παραλία (ακόμα θυμάμαι το «γκντουπ» που συνόδευσε την πτώση του χαρταετού στο έδαφος, αφού είχε προλάβει να σηκωθεί ελάχιστα από αυτό). Και η μαμά να φωνάζει, όχι για να μαλώσει κάποιον αλλά για να κάτσουμε όλοι να φάμε.

Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr