Πώς επηρεάζει ο φανατισμός των γονιών την παιδική ψυχούλα;

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις μέσα από τα ΜΜΕ, όλοι μας αισθανθήκαμε ή ακόμη και να μπήκαμε σε διαμάχη, ακολουθώντας τη μία ή την άλλη πλευρά με φανατισμό. Έναν φανατισμό που πήρε διαστάσεις περνώντας από τους γονείς στα παιδιά, που χωρίς να έχουν κριτήρια ακολούθησαν αυτό που οι γονείς τους υποστήριξαν. Αποτέλεσμα, να βλέπουμε ένα παιδί να έχει ποτιστεί από αυτή την τόσο μικρή λεξούλα με το τόσο ιδιαίτερο νόημα, αυτή την εβδομάδα. Και όχι μόνο να την υπερασπίζεται αλλά και να απομονώνει τους φίλους του που οι γονείς τους υποστήριζαν την αντίθετη μικρή λεξούλα!

Ίσως φαίνεται αστείο, αρκετοί γονείς μπορεί να υποστηρίξουν ότι: «Δεν πειράζει, παιδιά είναι, θα τα ξαναβρούν!» Και όμως το θέμα δεν είναι τόσο απλό. Έχετε αναρωτηθεί πως ξεκινάει το bullying που τόσος ντόρος γίνεται τα τελευταία 2-3 χρόνια; Πως ξεκινάει κάποιος και γίνεται ο «νταής» της παρέας; Πως γίνεται κάποιος ρατσιστής; Γιατί ναι, ο φανατισμός οδηγεί σε ρατσιστικές διακρίσεις, εφόσον «εμείς που υποστηρίζουμε το Α θέμα, είμαστε οι καλοί και όλοι οι άλλοι οι κακοί!»

Έχετε αναρωτηθεί τι γίνεται στη παιδική ψυχούλα; Τι παράδειγμα τους δίνετε; Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι τα παιδιά στην ανάγκη τους να ταυτιστούν με τους γονείς - θεούς, μπορεί να κάνουν πράγματα εις βάρος άλλων παιδιών και να διαταράξουν χωρίς ουσιαστικό λόγο, τις σχέσεις τους με τους συνομηλίκους τους. Τις σχέσεις αυτές που είναι τόσο εύθραυστες στις μικρές ηλικίες αλλά και που μπορεί να αφήσουν ανεξίτηλα σημάδια!

Και θα ρωτήσετε: «Δηλαδή, να μην τους πούμε τίποτα; Δεν βλέπουν από την τηλεόραση τι συμβαίνει; Δεν ακούνε; Και αν ο φίλος τους πει τι γίνεται γύρω τους; Τι γνώμη θα έχουν, αυτή του φίλου τους; Δεν είναι καλύτερα να γνωρίζουν από εμάς;» Η απάντηση είναι ότι σίγουρα δεν μεγαλώνουν στη γυάλα. Και ακούνε, και καταλαβαίνουν και γνωρίζουν μέχρι εκεί βέβαια που αρμόζει στο ηλικιακό γνωστικό τους επίπεδο.

Δεν μπορούμε να τα μεγαλώνουμε σε αποστειρωμένο περιβάλλον, αλλά ούτε όμως και να φτάνουμε στο άλλο άκρο μέσα από τη δική μας φανατική συμπεριφορά. Δεν είναι ώριμη η δική μας συμπεριφορά όταν τα βάζουμε να ακολουθήσουν τον δικό μας φανατισμό. Και δεν σημαίνει αυτό ότι είναι ο γονιός που λέει στο παιδί του με τα λόγια του να μην κάνει παρέα με τα παιδιά που έχουν οι γονείς τους αντίθετη άποψη, Είναι η φανατική αυτή συμπεριφορά που το παιδί ακούει, βλέπει και αντιγράφει, η φανατική συμπεριφορά που προσπαθεί και αυτό να μιμηθεί μέσα στο δικό του περιβάλλον με τους ομοίους του!

Έτσι λοιπόν, ενημερώνουμε τα παιδιά για το τι συμβαίνει στη χώρα μας, επιλέγοντας τα λόγια που χρησιμοποιούμε να αρμόζουν στην ηλικία τους. Τους εξηγούμε χωρίς πολλές λεπτομέρειες την κατάσταση με λόγια απλά, δίχως ένταση και φωνές, δίχως φανατισμό στη φωνή μας, στις λέξεις που επιλέγουμε, στη συμπεριφορά μας. Δεν τα εμπλέκουμε σε συγκρουσιακές καταστάσεις, ούτε εκφραζόμαστε μπροστά τους με βρισιές ή χυδαία.

Ας τα αφήσουμε να ζήσουν την ανεμελιά της παιδικής τους ηλικίας. Όταν μεγαλώσουν θα έχουν την ωριμότητα και τη γνώση, να αποφασίσουν για τα «πιστεύω» τους, διαμορφώνοντας τις δικές τους πεποιθήσεις για τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής τους. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να μεγαλώνουν «πρόωρα» αλλά ούτε και να γίνονται συμμέτοχοι σε μία κατάσταση, που ούτε τελικά και εμείς οι «μεγάλοι» μπορούμε εύκολα να διαχειριστούμε!

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή

Κάντε τις ερωτήσεις σας στην Ψυχοθεραπεύτρια της σελίδας μας εδώ!