Τα μυστήρια του νοικοκυριού: Οι κάλτσες που χάνονται και η σκόνη που έρχεται από παντού!

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Εγώ θα σου πω πού βρίσκεται το τρίγωνο των Bερμούδων. ΣΠΙΤΙ μου. Ναι, αυτό ακριβώς. Σπίτι μου και θα σου δώσω τώρα αμέσως αποκλειστικές πληροφορίες πάνω στο θέμα, για να μη νομίζεις ότι λέω τίποτα βλακείες.

Αρχικά, έχουμε το θέμα της χαμένης κάλτσας. Αυτής, που με ένα ΜΑΓΙΚΟ τρόπο λακίζει από το πλυντήριο, απ' το καλάθι με τα άπλυτα ή δεν ξέρω κι εγώ από ποιο σημείο χάνω τα ίχνη της. Αυτή η κάλτσα που τόσο με έχει προβληματίσει με την μυστηριώδη εξαφάνισή της. Αυτή, που ούτε η Νικολούλη δεν μπορεί να βρει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί έχει βρει την τρύπα αυτή στο σπίτι σου, που περνάει σε άλλη διάσταση.

Αν με ρωτάς, εγώ και οι χήρες κάλτσες που έχουν μείνει πίσω και αναρωτιόμαστε πάνω σε αυτό το μυστήριο, νομίζουμε ότι το πλυντήριο είναι αυτό που τις στέλνει στο άπειρο. Πάνω στη μανιασμένη διύλιση, εκεί που όλα μέσα χάνουν το μυαλό τους, η κάλτσα βρίσκει την τρύπα και χάνεται στο άπειρο. Τώρα πού πάει; Ένας θεός ξέρει. Μήπως σε άλλα σπίτια; (Αν βρεις μια αθλητική γκρι, μια άσπρη με ροζ γραμμή και μια μαύρη ξεθωριασμένη απ' τα πλυσίματα σε νούμερο 40 επικοινώνησε μαζί μου).

Μπορεί και απλά να πηγαίνουν στο χώρο των μοναχικών καλτσών. Μπορεί και να είναι μαζεμένες σε κάποιον ρώσικο δορυφόρο και τώρα να βρίσκονται στα πρησμένα πόδια κάποιου Ρασπούτιν. Πάντως σίγουρα, δεν γυρνάνε ποτέ πίσω.

«Η σκόνη που έρχεται απ' το πουθενά». Έχεις σκουπίσει, σφουγγαρίσει, ξεσκονίσει, όλα τα -ίσει και το σπίτι λάμπει. Και ενώ ΔΕΝ έχεις ανοίξει κανένα παράθυρο ή μπαλκονόπορτα ή πόρτα, περνάς το χέρι απ' το πάσο και τι να δεις; ΣΚΟΝΗ. Πού βρέθηκε αυτή τώρα; Αφού τα 'γλειψες όλα!!! Εδώ σε θέλω. Άκου τι συμβαίνει. Ή όταν βγαίνει η κάλτσα, μπαίνει σκόνη απ' την ίδια τρύπα ή υπάρχει μια άλλη τρύπα που απλά βγάζει σκόνη. Δεν ρουφάει τίποτε. Απλά σου αφήνει σκόνη. Γιατί; Έτσι. Για να στη σπάσει. Γιατί ξεκάθαρα κάποιος παίζει με τα νεύρα σου, καλή μου νοικοκυρά.

Ο Ντέμιαν, το μάτι της κουζίνας. Είσαι πάνω απ' το φαΐ και το κλώθεις. Το κοιτάς, το ανακατεύεις, το καπακώνεις, το ξεκαπακώνεις, το ξανακοιτάς, γενικά εκεί κάθεσαι στωικά πάνω απ' το φαγάκι που θα φάτε. Αφού με τα πολλά βλέπεις ότι το ευλογημένο αργεί, λες να κάνεις και τίποτα πιο χρήσιμο παράλληλα, μέχρι να το αξιώσει ο καλός Θεούλης και να γίνει. Μετά από 5 λεπτά, πας να δεις τί γίνεται και τί να δεις, έχει αρπάξει όλος ο πάτος. (Η μαμά μου ενίοτε αυτό το λέει νοστιμιά, ή τσιγάρισμα, για να καταλαγιάσει λίγο τα νεύρα τής οικογένειας).

Και έρχομαι να ρωτήσω. Πώς γίνεται αυτό; Ποιός δαίμονας του σκότους παίζει με την κουζίνα μου; Ε; Είσαι από πάνω και τα ζαρζαβατικά μένουν κοτρόνες και με το που λίγο ξεκουνήσεις έρχονται και γίνονται το μαύρο κάρβουνο. Ε άι σιχτίρι δηλαδή.

Πολλά τα ανεξήγητα της κουζίνας λοιπόν, πολλές και οι προκλήσεις της κάθε νοικοκυράς.