Εκτιμάτε τα ωραία της ζωής!
Πολλά γεγονότα στη ζωή αυτή συμβαίνουν και δεν καταλαβαίνουμε το γιατί. Πολλά που μας βγάζουν από την πορεία που είχαμε αποφασίσει να διαγράψουμε. Πολλά ευχάριστα, που τα αποκαλούμε απλώς τύχη, και πολλά όχι τόσο ευχάριστα, που λέμε "τώρα ποιός με μούτζωσε;".
Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη
Το κακό είναι ότι δεν στεκόμαστε στα ευχάριστα, τα θεωρούμε δεδομένα. Μας αξίζει ο,τιδήποτε καλό, αλλά όχι το αντίθετο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, είμαστε φύσει αισιόδοξοι, διαφορετικά θα είχαμε "φουντάρει" από καιρό, από όταν πρωτοσυνδεθήκαμε με αυτό που λένε συνείδηση και λογική. Τα καλά τα προσπερνάμε λοιπόν. Μας ανοίγουν την όρεξη και περιμένουμε το επόμενο καλό, χάνοντας αυτό που μόλις μας χτύπησε την πόρτα. Δεν απολαμβάνουμε, δεν αξιολογούμε, δεν εκτιμάμε. Βιαζόμαστε και είμαστε ανυπόμονα πλάσματα. Γι΄ αυτό και οι μικρές χαρές της ζωής, όπως πολλοί τις αποκαλούν, είναι τόσο μικρές. Μια ζωή όλο ευχάριστα, θα ήταν μονότονη και πληκτική. Κατά βάθος δεν θέλουμε να είναι όλα τόσο καλά τακτοποιημένα και γκρινιάζουμε ακόμα και τότε. Ίσως περισσότερο. Σαν να μην μπορούμε να αντέξουμε τόση ευκολία και τάξη.
Και ξαφνικά, κάτι συμβαίνει, που σε βγάζει από τη νιρβάνα αυτή. Κάτι ταράζει λίγο τα νερά σου. Κάτι, που σε κάνει εκ των υστέρων να απολαύσεις την προηγούμενη φάση της ευμάρειας και γαλήνης σου. Που σε κάνει να την εκτιμήσεις αφού τη χάσεις. Αν αυτό δεν είναι "ανωμαλία", τότε τί είναι; Ο άνθρωπος είναι περίεργο φρούτο. Όσες φορές και να ακούσει το κλισέ "τίποτα δεν είναι δεδομένο", δεν μπορεί να το βάλει στο ξερό του το κεφάλι. Αυτό μας μιζεριάζει, αυτό μας πάει πίσω, αυτό μας αρρωσταίνει καθημερινά.
Παρ΄όλα αυτά, ακόμα και τα άσχημα, μπορεί να μην είναι τόσο άσχημα, όσο φαίνονται την ώρα που σου 'ρχονται στο κεφάλι. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα δούμε πολύ καθαρά το "όλα γίνονται για κάποιον λόγο". Τη στιγμή που βιώνεις την κακοτυχία σου δεν μπορείς να το πιστέψεις. Όμως το κακό του χθες, ίσως είναι το καλό του αύριο. Σε βάζει σε μια άλλη ράγα απ' αυτή που είχες τραβήξει και πήγαινες σχεδόν μηχανικά τόσο καιρό. Σου μαθαίνει καινούργια πράγματα, σου ανοίγει νέους ορίζοντες, σου γνωρίζει νέα δεδομένα που ούτε κατά διάνοια υποπτευόσουν. Αυτό είναι το υπέροχο. Το "καταστρεπτικό", που σε κάποιο διάστημα "ανθίζει".
Πρέπει να ζούμε αυτό που μας δίνεται και να μην τρέμουμε τις εκάστοτε αναποδιές. Είναι ωραίο, που πέρα από τις δικές μας αποφάσεις, η ζωή παίρνει και τις δικές της, χωρίς να θέλω να ενστερνιστώ απαραίτητα έναν μοιρολατρικό τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Όλοι, ειδικά αυτό το διάστημα, αντιμετωπίζουμε σοβαρές δυσκολίες, όμως με μια διαφορετική αντιμετώπιση και διάθεση ίσως μπορέσουμε να μην χάσουμε και προσπεράσουμε τα ουσιαστικά ωραία.
