Η ζωή μέσα από τα social media... μια πλασματική ζωή!

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Έναν ψυχαναγκασμό που δεν σε αφήνει να χάσεις ποστ για ποστ, λες και θα σε βάλουν να δώσεις εξετάσεις για το τι έκαναν οι φίλοι σου μέσα στη βδομάδα.

Και εντάξει όταν είσαι ενήλικας. Κάπως συνειδητοποιείς και λίγο την κατάντια και το μειώνεις το “σπορ” ή το κόβεις εντελώς, ξηλώνοντας προφίλ. Όταν είσαι μικρότερος όμως, η τρέλα αυτή μπορεί να δημιουργήσει διάφορα θέματα.

Αρχικά η μεγαλύτερη παγίδα είναι η παρουσίαση μιας ιδανικής πραγματικότητας. Μιας ονειρεμένης ζωής, που όλα τυλίγονται με χρώμα, αγάπη, εξόδους, ταξίδια και πολύ, μα πάρα πολύ φαΐ! Και λογικό είναι. Προβάλλεις ένα κομμάτι της ζωής σου προς τα έξω. Προφανώς και δεν θα διαλέξεις τις μίζερες στιγμές, τις στεναχώριες και τους τσακωμούς. Την πλήξη και την ανία που όλοι βιώνουμε. Θα ανεβάσεις το τζέρτζελο και τη χαρά. Θα διαλέξεις στιγμές αγάπης με τη σχέση σου -κι ας φάγατε τα μουστάκια σας ένα κλικ πιο πριν. Θα διαλέξεις τις υπέροχες βόλτες σου στην παραλία και σε ηλιοβασιλέματα. Τις παρεΐστικες συγκεντρώσεις γύρω από λαχταριστά γλυκά και καφέδες. Θα στήσεις σκηνικά με περιοδικά και χνουδωτές παντόφλες για να δείξεις τι όμορφα που περνάς το βροχερό σου απόγευμα...και μετά θα συρθείς στον καναπέ να δεις βαριεστημένα τηλεόραση και τις “ζηλευτές” στιγμές άλλων φίλων σου στα social media.

Αυτό είναι που πρέπει να γίνει κατανοητό από τα παιδιά. Ότι ο καθένας σκηνοθετεί στην ουσία στιγμές επί τούτου για να ομορφήνει το προφίλ του, να μαζέψει like και να εντυπωσιάσει τα πλήθη. Πίσω από τα υπέρλαμπρα ποστ, κρύβονται κανονικές ζωές. Ζωές με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Με αναποδιές και επιτυχίες. Με χαρές και λύπες. Κανένας δεν έχει την τέλεια ζωή. Και δεν υπάρχει τέλεια ζωή. Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει εναλλαγές, απρόοπτα και άπειρες στιγμές που πρέπει να ζούμε μία προς μία. Ζούμε για να συλλέγουμε εμπειρίες και μέσα από αυτές να μαθαίνουμε περισσότερα για μας και να εξελισσόμαστε.

Τα παιδιά πρέπει να δουν πέρα απ’ αυτό που επικρατεί τώρα. Πρέπει να μάθουν να εκτιμάνε κάθε στιγμή και να τη ζουν, όχι να τη φωτογραφίζουν. Δεν παίρνεις καμία ευχαρίστηση όταν ένα τοπίο κοιτάς πώς να το απεικονίσεις ωραία, τι φίλτρα να του βάλεις για να δείξει “ωραιότερο” και μετά να παρακολουθείς λεπτό προς λεπτό την ανταπόκριση που είχε το τοπίο σου και πόσους μάγεψε. Εσένα; Εσένα πόσο σε μάγεψε που το έχεις μπροστά σου; Γιατί να το κάνεις δώρο στους άλλους και να το στερήσεις από εσένα;

Πρέπει να μάθουμε πάλι να ζούμε. Να μάθουμε να ζούμε για εμάς και όχι για τους άλλους. Είναι κακή νοοτροπία για να την υιοθετήσουμε. Είναι κακό να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Ο καθένας μας είναι μοναδικός και ζει μια μοναδική ζωή. Ας μπούμε μέσα σε αυτή δυναμικά και ας σταματήσουμε να είμαστε απλοί παρατηρητές και σκηνοθέτες της.