Δεν υπάρχουν ούτε «τέλεια» παιδιά ούτε «τέλειοι» άνθρωποι!

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Και όχι γιατί έχω κάποια εμπάθεια με τα παιδιά του κόσμου ή βάλθηκα να σας στεναχωρήσω μεσημεριάτικα, αλλά επειδή δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Δεν είναι το ζητούμενο σε τούτη τη ζωή το τέλειο. Κάθε άλλο. Ανοίγει τον ασκό του Αιόλου.

Ένα παιδί δεν θέλει να ακούσει ότι είναι τέλειο, γιατί ο καθένας μέσα του τρέφει ούτως ή άλλως την αμφιβολία σχετικά με την “τελειότητά” του. Αυτό κατά συνέπεια δημιουργεί επιπλέον ανασφάλειες και αγωνίες. Αυτό που θέλει το κάθε παιδί να ξέρει είναι ότι είναι αυτό που είναι και γι’ αυτό ακριβώς εκτιμάται και αγαπιέται.

Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές. Δεν υπάρχει το άρτιο πουθενά. Ακόμα και το σώμα μας, είναι διαφορετικό από μεριά σε μεριά. Πόσο λάθος λοιπόν να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά ότι κυνηγάνε το “τέλειο”? Είναι σα να κυνηγάς την ουρά σου.

Το τέλειο απορρίπτει την πιθανότητα λάθους. Και τα λάθη χτίζουν τις επιτυχίες μας. Το να μάθουμε να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε έκβαση, αυτό μας κάνει πιο δυνατούς. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να είμαστε ανοιχτοί και ευάλωτοι με την έννοια της ανοχής και αντοχής στη μεταβλητότητα, ανοιχτοί στους άλλους ανθρώπους και έτοιμοι να διαχειριστούμε οποιαδήποτε απόρροια των πράξεών μας.

Ούτε και οι γονείς είναι τέλειοι. Κι αυτό δεν είναι κακό να το γνωρίζουν και τα παιδιά. Αυτή η παλιοκαιρίσια και ανόητη αντίληψη του “γονιού- Θεού” δεν έχει χώρο σε κανένα επιχείρημα, σε καμία κουβέντα και συμβουλή. Οι γονείς είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη. Και σε οποιαδήποτε διαπροσωπική σχέση υπάρχει άπλετος χώρος για λάθη και για επανεξέταση τής εκάστοτε κατάστασης.

Το τέλειο είναι ανύπαρκτο, είναι αδιάφορο και όταν μιλάμε για ανθρώπους, η μαγεία κρύβεται στην ατέλεια, στην ιδιαιτερότητα, ακόμα και στο “ελάττωμα” ή την ιδιορρυθμία. Ο άνθρωπος όπως και ένα έργο τέχνης, θέλουν ένα μικρό “τσαλάκωμα” σε μια γωνιά, που δίνει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον.