«Μεγάλη Παρασκευή και 13...»- Τι να προσέξετε στην περιφορά του Επιταφίου!

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Ο μεγαλύτερος φόβος όμως κι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, κρύβονται στη Μεγάλη Παρασκευή. Τη μέρα που βγαίνει ο επιτάφιος και η ουρά του κόσμου που τον ακολουθεί, με τα κεράκια ανά χείρας. Η μέρα που καίει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα -η γιαγιά έχει το μπόνους και καίγεται μόνη της μαζί με το αλουμινόχαρτο που έχει τυλίξει γύρω απ’ το κερί της, σα να ‘ναι σπανακόπιτα, με φύλλο δικό της.

Από μικρή την είχα πάρει από φόβο αυτή τη μέρα, όταν έβλεπα από ψηλά -απ’ τους ώμους του μπαμπά μου- να λαμπαδιάζουν κοτσίδες, καρέ και περμανάντ. Να βλέπεις τις λαμπάδες σαν τα σπαθιά του Star Wars, να περνάνε ξυστά από ζακέτες, χέρια, κεφάλια χωρίς κανένα έλεος και να κρατάς την ανάσα σου. Δεν καταλάβαινα γιατί στριμωχνόμασταν τόσο πολύ ενώ φαινόταν τόσο “δυσλειτουργικό”. Μπροστά επικρατεί μια κατανυκτική ατμόσφαιρα -γύρω απ’ τον επιτάφιο- και πίσω είναι όλοι με μάτια γουρλωμένα και διάλογοι όπως “-απ, οοοπ”, “μαμά πρόσεχε το παιδί”, “Γιώργο ίσια το κερί σου μη κάψεις τη γιαγιά”, “μαμά το κερί μου καίει τα χέρια” δίνουν και παίρνουν.

Και μετά γυρνάς σπίτι και το μόνο που σου λείπει είναι ένα φιτίλι. Έχεις κεριά κολλημένα μέχρι και πίσω απ΄τα αυτιά σου. Πότε σου έσταξε τόσο το κερί και δεν το πήρες χαμπάρι, ούτε εσύ ξέρεις. Παπούτσια, παντελόνι, μπλούζα, όλα με κιτρινοκαφέ στάμπες. Που όταν είσαι μικρός βέβαια, όχι μόνο δεν νοιάζεσαι, αλλά την ψιλοβρίσκεις να ξύνεις το κερί με το νύχι να -κακο-βγει απ’ τα ρούχα σου.

Είναι μια μέρα με ιδιαίτερη σημασία και σίγουρα τα παιδιά τη βρίσκουν και λίγο πιο διασκεδαστική απ΄ότι είναι στα αλήθεια. Οι μεγάλοι λοιπόν, ας φροντίσουν για την τάξη και την ασφάλεια όλων μας. Για να είναι το αρνί το μόνο “καραφλό” στο τραπέζι του Πάσχα.