Είμαι θυμωμένη με την υπογονιμότητά μου

Είμαι θυμωμένη …

Είμαι θυμωμένη που άλλες γυναίκες είναι έγκυες κι εγώ όχι.

Είμαι θυμωμένη που πρέπει να παρακολουθώ όλους γύρω μου να ζουν τη ζωή που θέλω τόσο απεγνωσμένα.

Είμαι θυμωμένη που μήνα με τον μήνα αναζητώ μια ροζ γραμμή.

Είμαι θυμωμένη που βρίσκομαι σε αυτήν την αναμονή για τόσο καιρό.

Είμαι θυμωμένη που πρέπει συνεχώς να υποβάλλομαι σε όλες αυτές τις διαδικασίες, δοκιμές και ραντεβού, ενώ πολλοί άλλοι δεν το κάνουν.

Είμαι θυμωμένη που όλα τα μωρά μου με εγκατέλειψαν πολύ νωρίς.

Είμαι θυμωμένη που χρειάστηκε να ξοδέψω χιλιάδες δολάρια όχι για εγγυήσεις αλλά για απλές ευκαιρίες.

Είμαι θυμωμένη που εξακολουθώ να αντιμετωπίζω περισσότερα αναπάντητα ερωτήματα παρά απαντήσεις.

Είμαι θυμωμένη που πρέπει να προσπαθώ τόσο σκληρά κάθε μέρα για αυτό, όταν άλλοι το καταφέρνουν τυχαία.

Είμαι θυμωμένη με τη υπογονιμότητά μου.

Αυτές δεν είναι οι σκέψεις που θα ήθελε κανείς να κάνει. Προσπάθησα -και προσπάθησα πολύ- να μην αφήσω το μυαλό μου να κάνει όλες αυτές τις σκέψεις. Ξέρω ότι τίποτα καλό δεν προκύπτει αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να μη σκέφτομαι όλα αυτά κάθε τόσο.

Η υπογονιμότητα είναι 100%, εντελώς άδικη.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το περάσετε αυτό, δεν σας αξίζει και δεν υπάρχει κάποιος που να ευθύνεται.

Η υπογονιμότητα συμβαίνει, τόσο απλά. Δεν γνωρίζουμε όλα τα αίτια και δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια συνεχή κατάσταση απογοήτευσης και αμφιβολίας.

Σε κανέναν δεν αρέσει να θυμώνει. Σε κανέναν δεν αρέσει να νιώθει ότι όλα είναι εντελώς εκτός ελέγχου… Σίγουρα ούτε σε εμένα. Αλλά όσο κι αν δεν μου αρέσουν αυτά τα συναισθήματα που με κατακλύζουν, ξέρω ότι δεν είναι πάντα εύκολο να τα διαχειριστώ.

Η υπογονιμότητα είναι δύσκολη, τόσο απίστευτα δύσκολη. Οπότε, ναι, θα κάτσω εδώ, θυμωμένη με αυτά που αντιμετωπίζω…

Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι θα περάσει.