H υπογονιμότητα μέσα από τα μάτια ενός συζύγου

Θυμάμαι τη μέρα που έμαθα ότι είχαμε τη δεύτερη αποβολή. Η γυναίκα μου ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα και έκλαιγε.

Η απώλεια του εμβρύου ήταν οδυνηρή, φυσικά. Αλλά γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόταν να κάνει απόξεση μήτρας κατάλαβα ότι έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τη στηρίξω.

Τα πράγματα θα έπρεπε να ήταν εύκολα – η γυναίκα μου και εγώ ήμασταν και οι δύο απολύτως υγιείς. Δεν υπήρχε λόγος να μην μπορούσαμε να κάνουμε παιδιά. Αντίθετα, έμεινε έγκυος και απέβαλε. Και μετά ακολούθησαν άλλες πέντε αποβολές.

Έτσι, απευθυνθήκαμε σε ειδικούς γονιμότητας και η γυναίκα μου ξεκίνησε θεραπείες και εξωσωματικές. Ο τρίτος κύκλος (είχαμε αποφασίσει ότι θα ήταν ο τελευταίος) ήταν επιτυχής. Ήμασταν ευλογημένοι με δίδυμα: ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

Έμαθα πολλά για τον εαυτό μου εκείνη την περίοδο. Ως άντρας που έρχεται αντιμέτωπος με τη στειρότητα, αισθάνεται σαν επιβάτης στην πιο άθλια βόλτα με αυτοκίνητο.

Δεν έχεις κανέναν έλεγχο.

Βλέποντας τη γυναίκα μου με τόσο σωματικό και συναισθηματικό πόνο με έκανε να θέλω απεγνωσμένα να ελαφρύνω το βάρος της. Αλλά αντ' αυτού, επικεντρώθηκα στον εαυτό μου.

Υπάρχει ένα κλισέ ότι οι άντρες προσπαθούν πάντα να διορθώσουν το πρόβλημα. Κι αυτό το κλισέ έγινε αλήθεια στην περίπτωσή μου.

Η πρώτη μου προσπάθεια να «διορθώσω» το πρόβλημα γονιμότητάς μας ήταν να αρχίσω να κατηγορώ τον εαυτό μου. Ήμουν πεπεισμένος ότι είχε διαφύγει κάτι στους γιατρούς, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά σωματικά με εμένα ή το σπέρμα μου. Θεωρώντας τον εαυτό μου ως το πρόβλημα, σκέφτηκα ότι θα διευκόλυνα τα πράγματα για τη γυναίκα μου.

Τελικά, ξεπέρασα τον εαυτό μου και έγινα υποστηρικτικός συνεργάτης. Άκουσα. Έγινα μέρος της διαδικασίας. Στην πραγματικότητα - και εδώ αποδείχτηκε ότι είχα ένα ακόμη κόλπο στο μανίκι μου για να «διορθώνω» πράγματα - αποφάσισα ότι θα γίνω ένα πραγματικά ΕΝΕΡΓΟ μέρος της διαδικασίας.

Πώς;

Προσφέροντας εθελοντικά το σπέρμα μου! Στο μυαλό μου, οι γιατροί έπρεπε να κάνουν περισσότερες εξετάσεις για να βρουν το πρόβλημα. Επρόκειτο λοιπόν να τους δώσω τη λύση: όλο και περισσότερο σπέρμα για μελέτη.

Η σύζυγός μου μου εξήγησε ότι οι γιατροί είχαν ό,τι χρειάζονταν από εμένα και ότι η εστίαση ήταν στο σώμα της.

Φυσικά, είχε δίκιο.

(…) Μετά το περιστατικό με το κλάμα στο πάτωμα, ήμουν εκεί για τη γυναίκα μου με καλύτερο τρόπο. Αντί να σκέφτομαι πώς να διορθώσω τα πράγματα, ήμουν εκεί για να την κρατήσω και να κλάψω μαζί της.

Ήμουν εκεί για να θρηνήσω και να ακούσω.

Ήμουν εκεί για να τη βοηθήσω όπως με είχε βοηθήσει - να μαζέψω το κουράγιο να προσπαθήσω ξανά.

Και αυτή η υποστήριξη δεν σταμάτησε όταν έμεινε έγκυος. Μετά από αυτό που περάσαμε, ήμασταν συνεχώς ανήσυχοι για το αν η εγκυμοσύνη θα εξελίσσονταν φυσιολογικά. Έπρεπε να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και να πηγαίνω με τη ροή του αγνώστου.

Η υπογονιμότητα με έμαθε να ακούω.

Επίσης με έμαθε να αγκαλιάζω τη θλίψη μου. Αυτό το συναίσθημα δεν ήταν κάτι που μπορούσα να κρύψω ή να απωθήσω. Ήταν μέρος της διαδικασίας και έπρεπε να αναγνωριστεί και να δοθεί χρόνος.

Κουβαλάω αυτές τις σκέψεις μαζί μου κάθε φορά που μιλάω με οποιονδήποτε αντιμετωπίζει υπογονιμότητα, άνδρα ή γυναίκα. Ποτέ δεν προσπαθώ να δώσω συμβουλές, αντίθετα, προσπαθώ να είμαι εκεί για να ακούσω.

Ναι, άνδρες και γυναίκες περνούν από διαφορετικές σωματικές διαδικασίες ενώ παλεύουν με την υπογονιμότητα, αλλά συναισθηματικά το ταξίδι είναι παρόμοιο. Έτσι, όσο περισσότερο επικοινωνείτε με τη σύντροφό σας, τόσο πιο χρήσιμο θα είναι.

Αχ, μόλις έδωσα συμβουλές. Αν και προσπαθώ να μην το κάνω, θέλω δουλειά ακόμα.

Ελεύθερη απόδοση από το mother.ly