Δύο αποβολές σε έξι μήνες - Ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής μου

Μου αρέσει να γιορτάζω τα γενέθλιά μου παρέα με τους φίλους μου.

Αλλά το 2015, η περίσταση ήταν πολύ ιδιαίτερη, καθώς σχεδίαζα να ανακοινώσω την εγκυμοσύνη μου σε όλους τους παρευρισκόμενους. Τελικά, άλλαξα γνώμη και εμπιστεύτηκα το νέο μόνο σε δύο φίλους.

Κλάψαμε από χαρά. Δεν ήξερα όμως ότι το ταξίδι μου για να γίνω μητέρα θα ήταν πολύ μεγαλύτερο και πιο ταραχώδες από όσο μπορούσα να φανταστώ.

Τρεις μέρες μετά τις χαρές, έριξα δάκρυα διαφορετικού είδους. Η γιατρός μου με ενημέρωσε ότι απέβαλα . Με διαβεβαίωσε ότι η αποβολή ήταν φυσική, ότι δεν έφταιγα εγώ, αλλά δεν βρήκα παρηγοριά στα λόγια της.

Οι επόμενοι μήνες ήταν δύσκολοι. Καθώς όλοι γύρω μου περίμεναν τις γιορτές, κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να δείχνω χαρούμενη. Αντίθετα, ήθελα να εξαφανιστώ, να κρυφτώ για να μην χρειαστεί να μιλήσω για τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Ο καιρός περνούσε κι άρχισα να ηρεμώ. Μέχρι που μια μέρα βρέθηκα να κοιτάζω όλα τα τεστ εγκυμοσύνης στο ράφι του φαρμακείου. Είχα κοκκινίσει από το άγχος.

Έφτασα στο σπίτι, με εξετάσεις στα χέρια, αλλά δεν μπορούσα να δω τα αποτελέσματα μόνη μου, οπότε περίμενα τον άντρα μου. Βέβαια, το τεστ ήταν ξεκάθαρο. Ήμουν έγκυος.

Πώς ήταν δυνατόν και μάλιστα τόσο σύντομα, μετά από μια αποβολή; Ήξερα ότι έπρεπε να έχω έναν ομαλό εμμηνορροϊκό κύκλο για να επανέλθω αλλά ακόμα κι έτσι, ήταν πολύ νωρίς για να συμβεί κάτι τέτοιο.

Προσπάθησα να είμαι ψύχραιμη και να καταπνίξω τον ενθουσιασμό. Μάταια.

Μαζί με τον σύζυγό μου καθίσαμε στην αίθουσα αναμονής, περιμένοντας να κάνω τον υπέρηχο. Μας φάνηκε σαν αιωνιότητα και κάναμε αμήχανες κουβέντες — κυρίως για να αποφύγουμε το ερώτημα που βασάνιζε και τους δυο μας: τι θα συμβεί αν πρόκειται για άλλη μια αποβολή;

Μόλις μπήκα στην αίθουσα εξετάσεων, η νοσοκόμα μου έκανε ερωτήσεις σχετικά με το ιστορικό μου και προχώρησε στον υπέρηχο . Καθώς προσπαθούσα να εστιάσω στην οθόνη, δεν μπορούσα να μην μελετήσω το πρόσωπό της. Δεν υπήρχε κάποιο σημάδι που να δείχνει χαρά ή απογοήτευση.

«Είναι σαν deja-vu», ψιθύρισε ο σύζυγός μου, κρατώντας μου σφιχτά το χέρι. Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου και το ήξερα. Δεν υπήρχε μωρό. Πάλι.

Η είδηση ​​της δεύτερης αποβολής με παρέλυσε. Μπήκα σε μια φάση σκότους και μοναξιάς. Έκλαψα πολύ και κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, περιμένοντας να αλλάξει το σώμα μου.

Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου.

Ξεκίνησα να βλέπω ψυχολόγο. Συναντηθήκαμε μόνο μερικές φορές αλλά οι συνεδρίες μας ήταν ανεκτίμητες. Μίλησα, άκουσε. Έκλαψα, με άφησε. «Ήμουν διαλυμένη;» αναρωτήθηκα. Μου είπε ότι τα συναισθήματά μου ήταν απολύτως φυσιολογικά. Είχα υποστεί μια απώλεια και έπρεπε να τη διαχειριστώ.

Μέχρι τον Αύγουστο του 2016, η ψυχολογία μου είχε βελτιωθεί και οι αποβολές είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Ένα απόγευμα, είδα τα ταμπόν που είχα ετοιμάσει για το ταξίδι και συνειδητοποίησα ότι ο κύκλος μου δεν είχε έρθει. Η καρδιά μου φτερούγισε και ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να αγοράσω ένα τεστ εγκυμοσύνης. Έπρεπε να μάθω αμέσως - ήμουν έγκυος;

Κάθισα στο μπάνιο απόλυτα τρομοκρατημένη. Αυτή ήταν μια σκηνή με την οποία είχα εξοικειωθεί πάρα πολύ και την αντιμετώπιζα για άλλη μια φορά με τρόμο. Το τεστ ήταν θετικό. Πάλι. Αλλά η το θετικό αποτέλεσμα δεν μου προκάλεσε χαρά, αντίθετα, κυριαρχούσε το άγχος.

Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, είχαμε μόνο καλά νέα και επιτέλους επέτρεψα στον εαυτό μου να πιστέψει ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

Το αγοράκι μου γεννήθηκε στις 22 Απριλίου και τώρα που είναι μαζί μας, η χαρά περισσεύει.

^{Πηγή: mother.ly (ελεύθερη απόδοση)}