Τι εύχομαι να μου είχε πει ο γιατρός για την υπογονιμότητα

Τον περασμένο χρόνο μάθαμε κάποια άσχημα νέα. Ο άνδρας μου είχε καρκίνο. Αυτό που εμείς πιστεύαμε ως μια απλή αμυγδαλίτιδα, ήταν λέμφωμα. Ένας επιθετικός καρκίνος που απαιτούσε γρήγορη δράση και χημειοθεραπείες για να θεραπευθεί.

Οι ημέρες και οι εβδομάδες που ακολούθησαν τη διάγνωσή του ήταν ένας ανεμοστρόβιλος για να μάθω πώς να σώσω τη ζωή του συζύγου μου. Παράτησα τα πάντα και πέρασα αμέτρητες ώρες ανάμεσα σε ογκολόγους, παθολόγους και πολλαπλά ασυμβίβαστα ιατρικά συστήματα. Σταμάτησα να δουλεύω. Σταμάτησα να φροντίζω την κόρη μου. Σταμάτησα να τρώω.

Το τελευταίο πράγμα στο μυαλό μου εκείνη την εποχή ήταν ακόμη ένα μωρό. Δεν ασχολούμουν μόνο με την επιβίωση του συζύγου μου, αλλά είχα ήδη ένα βρέφος (την κόρη μου), το οποίο με δυσκολία φρόντιζα, δεδομένων των περιστάσεων.

Είναι τεράστια τύχη ένα email που δέχτηκα στα εισερχόμενα μηνύματά μου κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών του καρκίνου. Πήρα τόσα πολλά μηνύματα υποστήριξης κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου που δεν είχα χρόνο να τα διαβάσω όλα αυτά. Αυτό όμως ήρθε από μια γυναίκα που μόλις γνώριζα. Ο σύζυγός της, πρώην γνωστός μου από το λύκειο, αντιμετώπιζε επίσης τον καρκίνο. Μου είπε να ρωτήσω κάποια πράγματα για τη γονιμότητα πριν ο σύζυγός μου ξεκινήσει τη χημειοθεραπεία.

Μου εξήγησε ότι η διαδικασία της κατάψυξης του σπέρματος ήταν γρήγορη, ανώδυνη και θα ήταν απίθανο να προκαλέσει καθυστέρηση στη θεραπεία του. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι μου έδωσε τον αριθμό μιας κλινικής κοντά στο σπίτι μας, που θα μπορούσα να τηλεφωνήσω.

Λίγο πριν αρχίσει τη θεραπεία ο σύζυγός μου, ζήτησα από τους ογκολόγους να παγώσουν το σπέρμα του. Και οι δύο παραδέχθηκαν ότι δεν γνώριζαν κατά το πόσο οι χημειοθεραπείες θα επηρέαζαν τη γονιμότητά του αλλά πίστευαν ότι η γονιμότητα θα έμενε ανεπηρέαστη. Η προτεραιότητά τους ήταν να σώσουν τη ζωή του, χωρίς να σχεδιάζουν τη ζωή που θα είχε μετά από τον καρκίνο.

Οι μη ικανοποιητικές απαντήσεις των γιατρών σχετικά με τη γονιμότητα ήταν μια ευκαιρία που δεν είχα πρόθεση να αναλάβω. Αγνόησα τη σύστασή τους και κάλεσα στην κλινική. Την επόμενη ημέρα και πριν ο σύζυγός μου ξεκινήσει τη θεραπεία του καρκίνου παγώσαμε 10 φιαλίδια σπέρματος.

Και πάμε τώρα, γρήγορα-γρήγορα στο σήμερα. Ενάμισι χρόνο τώρα, ο σύζυγός μου είναι υγιής και χωρίς καρκίνο. Η ζωή μας έχει επανέλθει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Η κόρη μας πηγαίνει στο νηπιαγωγείο και έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε να επεκτείνουμε την οικογένειά μας και να δώσουμε στην κόρη μας ένα αδελφό. Τα αδέλφια είναι ένα πραγματικό δώρο και ακόμα κι αν δεν καταλήγουν να είναι ο καλύτερος φίλος σας. Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε αδέλφια που αγαπάμε (τις περισσότερες φορές), και θέλουμε το ίδιο και για την κόρη μας.

Δυστυχώς, μετά από κάποιες δοκιμές (γνωστές ως ανάλυση σπέρματος), λάβαμε την είδηση ​​ότι δεν υπάρχουν σπερματοζωάρια στο σπέρμα του. Ενώ όλα φαίνονται φυσιολογικά στο γυμνό μάτι, τώρα πια έχει αζωοσπερμία, που σημαίνει ότι δεν θα καταφέρουμε να κάνουμε παιδιά με τον παλιομοδίτικο τρόπο.

Τα καλά νέα είναι ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε παιδιά χάρη στα 10 φιαλίδια σπέρματος και την εξωσωματική γονιμοποίηση. Αισθάνομαι απίστευτα τυχερή που καταψύξαμε τότε το σπέρμα του, αν και αναγνωρίζω ότι υπάρχουν και άλλοι απίστευτοι τρόποι να να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας.

Είναι μια επιλογή που σχεδόν δεν θα είχα κάνει.

Είναι μια επιλογή που η ιατρική κοινότητα δεν αναφέρει.

Δίσταζα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας γιατί ήταν πολύ προσωπική. Η υπογονιμότητα εξακολουθεί να είναι θέμα ταμπού. Ελπίζω η ιστορία μου να βοηθήσει και άλλα ζευγάρια που ίσως βρεθούν στη δική μας θέση. Εμείς πια έχουμε ξεκινήσει το ταξίδι της εξωσωματικής γονιμοποίησης!

πηγή: scarymommy.com

Διαβάστε επίσης:

Αζωοσπερμία: Πόσο καθοριστική είναι η διάγνωσή της για το ζευγάρι;

Σαλπιγγογραφία: Πότε είναι απαραίτητη και ποιες γυναίκες πρέπει να την κάνουν