Δεν σας είπα! Χειρουργήθηκα!

Από την ημέρα που γεννήθηκα πριν από περίπου δύο χρόνια η μαμά μου ήξερε οτι μπορεί να χρειαστεί να κάνω χειρουργείο πριν γίνω δύο χρονών. Βλέπετε άνηκα στο μεγάλο ποσοστό των αγοριών που γεννιούνται με κρυψορχία. Η μαμά είχε την ελπίδα ότι θα έμπαινε στη θέση του από μόνο του αλλά δεν της έκανε το χατήρι κι έτσι πριν από περίπου 15 μέρες βρεθήκαμε στο Παιδοχειρουργικό τμήμα του Νόσοκομείου Έλενα για να γίνω καλά. Τόσο από αυτό, όσο και από μια ψευτοφίμωση που θα με ταλαιπωρούσε πιο πολύ αν την αφήναμε. Λοιπόν έχω δύο πράγματα να σας πω.... Πρώτον ο γιατρός μου ο κ. Καγιάς ήταν απλά υπέροχος (αν και με φώναζε ο Άγγελος το θηρίο και δεν καταλαβαίνω γιατί) όπως και όλες οι νοσοκόμες και δεύτερον.... πολύ πόνος ρε παιδιά... Το ήξερα όμως αυτό. Μου το είχε πει η μαμά μου πολλές φορές τις προηγούμενες μέρες. Όπως μου είπε οτι στο μέλλον δεν θα το θυμάμαι αλλά ακόμα τουλάχιστον δεν έχει βγει αληθινή. Και το θυμάμαι και "τρελλαίνομαι" όταν κάποιος με πλησιάζει με γάζα στα χέρια. Θυμάμαι ακόμα -αν και λίγο θολά γιατί κάτι μου είχαν δώσει- που με πήραν από τη μαμά μου και έκλαιγα και την έβλεπα να κλαίει κι αυτή. Και όταν μετά ξύπνησα μόνο εκείνη ήθελα δίπλα μου. Κι ας προσπαθούσε να μου δώσει λίγο τσάι ή χαμομήλι που τα σιχαίνομαι και τα δύο... Ευτυχώς μετά από πολύυυυυυ κλάμα, το έπιασε το υπονοούμενο και μου έδωσε λίγο λίγο και γάλα. Δεν έφταιγε εκείνη το ξέρω, μου το είπε, δεν έπρεπε να φάω ή να πιω κάτι άλλο. Πέντε μέρες πέρασα δύσκολα... Μετά ήμουν κάθε μέρα και καλύτερα... Τέλος καλό, όλα καλά, που λέει και η μαμά. Και λέει και κάτι άλλο... Ας είναι τέτοια, δηλαδή ρουτίνας, όλα τα θέματα του κόσμου.