Στη θέση μου... αλλά κάτι μου λείπει...
Στο αυτοκίνητό μας όλοι έχουμε την δική μας θέση. Κάποιοι κάθονται μπροστά και κάποιοι άλλοι -δηλαδή μόνο εγώ συνήθως- κάθονται πίσω.
Δεν έχω παράπονο. Εϊμαι ψηλά και βλέπω καλά και έχω την άνεση να δείχνω τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που περνάνε δίπλα μας φωνάζοντας βρουμ βρουμ τουτού! Ακόμα είμαι ελεύθερος να χορεύω και να χτυπάω παλαμάκια αν μου αρέσει ένα τραγούδι ή να γκρινιάζω να αλλάξουν αυτό που ακούμε, αν δεν μου αρέσει, μέχρι να το κάνουν. Τώρα πια ανεβαίνω μόνος μου στο κάθισμά μου αφού ξέρω τη θέση μου και μετά με δένουν και ξεκινάμε. Κι αν είμαι και πολύ κουρασμένος κοιμάμαι κιόλας εκεί μέχρι να φτάσουμε όπου πηγαίνουμε. Μεταξύ μας και μην το πείτε πουθενά γιατί έχουμε και μια φήμη να προστατεύσουμε, με νανουρίζει λίγο το αυτοκίνητο και είναι και πολύ άνετα εκεί. Κάποιες φορές καλύτερα κι από το κρεβάτι. Το μόνο που μου λείπει είναι το αυτί της μαμάς μου που μου αρέσει να χαϊδεύω για να κοιμηθώ...
