Τα καταφέραμε και πήγαμε στο Χριστουγεννιάτικο χωριό!

Η μαμά και η θεία δεν περίμεναν ποτέ οτι όταν θα φτάναμε εκεί θα υπήρχε τόσος κόσμος που δεν θα κατεβαίναμε καν από το αυτοκίνητο. Δεν έχω ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο και μάλλον και η μαμά μου και η θεία μου ούτε αυτές έχουν ξαναδεί τόσο κόσμο. Η ουρά για να μπεις έφτανε μέχρι το πλάι του κτιρίου και έτσι όπως μπήκαμε με το αυτοκίνητο, έτσι φύγαμε κιόλας. Αυτό βέβαια δεν σταμάτησε τη μαμά μου, που το πείσμα της το έχω πάρει κι εγώ. Έτσι αφού κοιμηθήκαμε το μεσημέρι και ξυπνήσαμε και παίξαμε στο σαλόνι μαζί μου είπε πως θα πάμε πάλι να δούμε αν έχει λιγότερο κόσμο. Χάρηκα πολύ! Τόσο πολύ που εκείνη την ώρα πήρε η νονά μου τηλέφωνο και όταν είδα οτι αργούμε πήρα μόνος μου τις τσάντες -και την δική μου και της μαμάς- και πήγα προς την πόρτα. Δεν ξέρω γιατί έβαλε τα γέλια η μαμά μου αλλά έκλεισε το τηλέφωνο και φύγαμε. Είχε δίκιο. Όταν φτάσαμε μόνο εμείς σχεδόν μπαίναμε, όλοι οι άλλοι έφευγαν. Ήταν πολύ ωραία και η μαμά είπε οτι θα ξαναπάμε μαζί με τα ξαδέρφια μου την επόμενη φορά. Και μάλλον πάλι αργά το απόγευμα για να μπούμε εύκολα...