Πως ήμουν και πως έγινα...
Αχ πως περνάει ο χρόνος.... Και σας το λέω εγώ κι ας είμαι, όπως λένε όλοι γύρω μου, μια σταλιά παιδί!
Κι όμως... Βλέπω τον εαυτό μου στην φωτογραφία που έχουμε στο σαλόνι που είναι τραβηγμένη πέρυσι τέτοια περίπου εποχή και με δυσκολία με αναγνωρίζω. Ίσα που κατάφερνα να καθίσω και δεν είχα καθόλου μαλλιά! Ενώ πια, όχι μόνο περπατάω, αλλά τρέχω κιόλας και μάλιστα πολύ γρήγορα (η μαμά δυσκολεύεται πια να με πιάσει) και τα μαλλιά μου κάνουν μπούκλες! Μεγάλες αλλαγές και που είστε ακόμα... Έχουμε να δούμε ακόμα πολλά! Και ανυπομονώ πραγματικά να δω πως θα γίνω...
