Πιάστε πεζοδρόμια... Βγήκα στον δρόμο με το Ν στην πλάτη!
Έναν ολόκληρο μήνα απλά το κοίταζα. Είναι το δώρο του μπαμπά μου για τα γενέθλιά μου στις αρχές Γενάρη, αλλά ως τώρα δεν είχα καν πλησιάσει να το δω από κοντά.
Κανείς δεν το περίμενε. Όλοι πίστευαν πως όταν το δω θα τρελαθώ και θα ξεχάσω όλα τα παιχνίδια μου και θα "κολλήσω" μαζί του. Γι' αυτό και μου έδωσαν πρώτα το ποδήλατο του Θείου Θέμη και της Θείας Χρύσας και μετά από αρκετές μέρες μου έδωσε ο μπαμπάς αυτό το καταπληκτικό ηλεκτροκίνητο τζιπ. Το είχαν βάλει μάλιστα να φορτίσει το προηγούμενο βράδυ για να κάνω και βόλτα. Δεν τους έκανα το χατήρι όμως. Όχι μόνο δεν ενθουσιάστηκα, αλλά δεν το πλησίασα καν όλο αυτό το διάστημα κάνοντάς τους να αναρωτιούνται γιατί δεν μου αρέσει. Χα χα! Σας ξεγέλασα... Φυσικά και μου άρεσε. Απλά, όπως και με όλα τα πράγματα, ήθελα τον χρόνο μου. Την Κυριακή λοιπόν που βγήκαμε στην παιδική χαρά, αφού έπαιξα με τα κουβαδάκια μου και έκανα βόλτα με το παλιό μου ποδήλατο -εκείνο ήθελα- ξαφνικά φώναξα Τζιπ! Και... τέζα η μαμά. Δεν πίστευε στα αυτιά της. Πήραμε λοιπόν το τζιπ, μπήκα μέσα και άρχισα να ανοιγοκλείνω όλους τους διακόπτες ενθουσιασμένος. Γκάζι δεν πάτησα. Μόνο ταχύτητα έβαζα και πάταγε το γκάζι η μαμά. Θα το κάνω αργότερα. Βγήκα όμως στον δρόμο και έκανα τις βόλτες μου προσπαθώντας να χειριστώ το τιμόνι, όχι και με μεγάλη επιτυχία ομολογώ... Γι' αυτό αν με δείτε στον δρόμο, πιάστε πεζοδρόμια. Ακόμα είμαι με το Ν στην πλάτη. Η μαμά μάλιστα με φωνάζει ΝΙ-κολάκη!
