Για να δούμε τι θα γίνει αν πατήσω αυτά μαζί!
Έχω μεγάλη αδυναμία στη μουσική! Ίσως επειδή η μαμά μου το πρώτο την περίοδο που ήταν έγκυος σε μένα αλλά δεν το γνώριζε ακόμα βρέθηκε για 16 μέρες στο Όσλο για να καλύψει την Eurovision εκείνης της χρονιάς και την Eλληνική συμμετοχή του Γιώργου Αλκαίου.
Το τι μουσική άκουσα μέσα στην κοιλιά της εκείνο το διάστημα σχεδόν όλο το 24ωρο δεν λέγεται. Άσε το χοροπηδητό γιατί της αρέσει ο χορός και μια και δεν γνώριζε την ύπαρξή μου ακόμα χόρευε συνέχεια. Η μουσική λοιπόν πέρασε στο... DNA μου. Και βγήκα κι εγώ χορευταράς από κούνια. Η μαμά μάλιστα όταν γεννήθηκα έλεγε πως απορεί που δεν βγήκα φωνάζοντας "Ώπα" τόσες φορές που είχα ακούσει το τραγούδι ως έμβρυο στην κοιλίτσα της. Επηρεάστηκα όμως είναι σίγουρο. Γι' αυτό και όταν ακούω τραγούδια ξεσηκώνομαι και χορεύω και όταν βλέπω μουσικό όργανο θέλω οπωσδήποτε να το δοκιμάσω. Αυτό το αρμόνιο δεν είναι δικό μου, ανήκει στον ξάδερφό μου αλλά με το που το είδα τρελάθηκα. Κι ενώ δεν μου έδειξε κανείς εγώ ανέβηκα στην καρέκλα και έβαλα τα χέρια μου στα πλήκτρα να δοκιμάσω τι θόρυβο κάνουν. Στην αρχή ένα ένα και μετά και με τα δύο χέρια. Μάλλον κάτι θα έκανα καλά γιατί είδα οτι εντυπωσιάστηκαν. Γιατί άραγε;
