Προσπαθώ να τελειοποιήσω την τεχνική της...κλάψας
Το έχω καταλάβει καιρό ότι πιάνει σε γενικές γραμμές. Κλαίω λίγο... έρχονται... Κλαίω λίγο παραπάνω και σηκώνω τα χέρια με παίρνουν αγκαλιά. Κλαίω και δείχνω κάτι, μου το δίνουν... Σε όλους λίγο πολύ πιάνει, εκτός από τη μαμά...
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες τεχνητής κλάψας κατάλαβα πως σε εκείνη δεν μου περνάει με ένα απλό κλαψούρισμα... Δοκίμασα να ανεβάσω την ένταση, να μεγαλώσω τον χρόνο, αναγκάστηκα να βγάλω δάκρυα και η...άκαρδη απλά με λέει...θεατρίνο. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς, αλλά δεν μου ακούγεται για κομπλιμέντο. Τι να κάνω πια; Τώρα προσπαθώ να σκαρφαλώνω πάνω της παράλληλα με το κλαψούρισμα, το ανάλογο ύφος και τα δάκρυα... Για να δούμε θα...σπάσει;
