Αληθινή ιστορία: «Ο μπαμπάς μου, ο καρκίνος, ο αβάσταχτος πόνος…»

Και σε μια εποχή που σχεδόν όλοι έχουμε ένα συγγενή πρώτου βαθμού να παλεύει με τον καρκίνο. Εγώ έχω τον πατέρα μου... Πατέρας! Αυτή η λέξη πάντα είχε στα αυτιά μου μια ψυχρή χροιά. Όχι ο δικός μου! Ο δικός μου είναι ΜΠΑΜΠΑΣ! Με όλη τη θέρμη και την αγάπη που περιέχουν αυτές οι δύο συλλαβές....

Από τα 53 του λοιπόν, παλεύει με πολύ θετική σκέψη και κουράγιο και νικάει τον καρκίνο! Κυριακή 1 Μαΐου 2011 στην βάπτιση του 15 μηνών γιου μου ένας λεβέντης παππούς χορεύει παλικαρίσια ζειμπεκιά με τον εγγονό και κλέβουν την παράσταση κι ένα υπέροχο βάλς με την αγαπημένη του σύζυγο, Το μεγαλύτερο όνειρό του έχει πραγματοποιηθεί! Η μονάκριβη κόρη του έχει φτιάξει την δική της οικογένεια και είναι σίγουρος ότι την αφήνει σε καλά χέρια...

Χορός, τραγούδια, γλέντι... Τίποτα δεν φανερώνει τον πόνο αυτού του ανθρώπου... Την Τετάρτη, μόλις λίγες μέρες μετά ξεκινάει χημειοθεραπείες! Ο καρκίνος έχει επανεμφανιστεί. Πάνω που είπαμε «την γλιτώσαμε» έρχεται ακόμα πιο επιθετικός, ακόμα πιο άγριος με μόνο του σκοπό να τον διαλύσει. Δεν λύγισε ποτέ, δεν έσκυψε το κεφάλι, στάθηκε με πολλή αξιοπρέπεια και αντιμετώπισε την αρρώστια που ποτέ δεν φοβήθηκε να πει το όνομα της. Ποτέ δεν κρύφτηκε, όμως το έργο το είχε ξαναδεί με τον δικό του πατέρα και ξέρει ποιο θα είναι το τέλος.

Δύο χρόνια μετά η κατάσταση χειροτερεύει ραγδαία... Εγώ τον αγκαλιάζω για να του δώσω δύναμη, τον κοιτώ και απομακρύνομαι από το νοσοκομείο αφήνοντάς τον πίσω ανίκανη να τον βοηθήσω, ανήμπορη να κάνω κάτι, να του δώσω ελπίδα και το μόνο που θέλω είναι λίγο χώρο να καταρρεύσω, λίγο χρόνο να ξεσπάσω τον πόνο και την θλίψη μου, την απόγνωσή μου....

Όταν ο τρόπος που σκέφτεσαι είναι ορθολογιστικός δεν έχεις δικαίωμα να λυγίσεις, δεν έχεις δικαίωμα να πεις «γιατί στον δικό μου μπαμπά;». Στον δικό σου όπως και σε τόσους άλλους μπαμπάδες, συζύγους, παιδιά! Το μόνο που επιτρέπω στον εαυτό μου να πει είναι ένα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» γιατί έχω έναν τέτοιο μπαμπά που τα Χριστούγεννα με πήγαινε βόλτα στο Μινιόν και μου αγόραζε ό,τι ήθελα έως 10.000 δρχ. και έτσι με έμαθε το μέτρο, να αρκούμαι σε όσα χρειάζομαι και να μην είμαι της υπερβολής... Που κάθε καλοκαίρι πριν φύγουμε για διακοπές πηγαίναμε βόλτα στο Μοναστηράκι και μου αγόραζε χαντρούλες για να φτιάχνω βραχιολάκια γεγονός που επηρέασε πολύ αργότερα το επάγγελμα μου!

Αυτός είναι ο δικός μου μπαμπάς, που όταν έκανα σκανταλιές μου είχε τόση αδυναμία που δυσκολευόταν να με μαλώσει και γι' αυτό έμαθα να διεκδικώ τα θέλω μου και να έχω ένα δημιουργικό θάρρος-θράσος. Αυτός που μου έδωσε τις ηθικές μου αξίες και που μου ζητούσε ένα φιλάκι εκεί λίγο πάνω από το μάγουλο που δεν είχε τρίχες από τα μούσια του... Που τα μάτια του πλημμύριζαν από αγάπη και περηφάνια για όλα όσα κατάφερνα στην ζωή μου, τις σπουδές, το επάγγελμά μου, την οικογένειά μου, την στροφή στην καριέρα μου. Και ήταν πάντα εκεί ενθουσιώδης για τα βήματα μου, αρωγός με κάθε τρόπο υλικό και ηθικό! Ο μεγαλύτερός μου θαυμαστής!

Όταν έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο να σε μάθει να κολυμπάς, να κάνεις ποδήλατο, να πέφτεις και να σηκώνεσαι κυριολεκτικά και μεταφορικά, μόνο ευγνώμων πρέπει να είσαι... «Τα κορίτσια δεν πρέπει να έχουν μελανιές στα πόδια τους...», μου έλεγε! Για να μην έχω μελανιές δεν πρέπει να πέφτω, άρα πρέπει να παλεύω! Μέχρι τέλους!

Πάντα λέω ότι δεν είναι δικός ΜΟΥ ο πόνος αυτός αλλά δικός του... Δική του η αρρώστια, οι σωματικοί πόνοι, η ζωή που βλέπει να χάνεται και έχει πλήρη συναίσθηση του τι συμβαίνει. Αλλά έρχονται και αυτές οι στιγμές που τα μάτια γεμίζουν δάκρυα ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο:

Γιατί δεν μπορείς να του απαλύνεις κανένα πόνο. Όταν θα έρθει η ώρα να φύγει, τουλάχιστον θα σταματήσει να πονάει... Όμως από την σκέψη, την καρδιά και το μυαλό μου δεν θα φύγει ποτέ... Ένας απλός άνθρωπος, αλλά μοναδικός γιατί είναι ο δικός μου μπαμπάς! Έως τότε, ας ζήσουμε τις στιγμές μαζί... Σ' αγαπώ, το μωρό σου.

Αν θέλετε κι εσείς να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του Mothersblog.gr την δική σας αληθινή ιστορία, μπορείτε να μας την στείλουμε εδώ!