Αληθινή ιστορία: «Έπρεπε να αποχωριστώ το παιδί μου 6 μήνες, για να καταλάβω πόσο το αγαπώ!»

«Γεια σας κι από μένα!

Είμαι 35 χρονών και είμαι μαμά ενός 3χρονου σχεδόν κοριτσιού, τη μικρή μου Γεωργία. Η απόφαση να γίνω μαμά ήταν δική μου κι ευτυχώς ήρθε χωρίς πολλές προσπάθειες και μεγάλη αναμονή.

Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη αν και το άγχος μου από τη στιγμή που έμαθα ότι ήμουν έγκυος ήταν απερίγραπτο. Στις 29 Νοεμβρίου του 2010 ήρθε η μεγάλη μέρα! Γεννήθηκε η πριγκηπέσα μου με καισαρική. Όταν με ξύπνησαν και με πήγανε στο δωμάτιο, ήταν εκεί και με περίμενε μαζί με τον μπαμπά της. Μαζί τους και η μαμά μου και τα αδέλφια μου, όλοι τους πολύ χαρούμενοι.

Την κοιτούσανε και τη θαυμάζανε. Εγώ χαμένη δεν ένιωθα τίποτα, κενό, δεν ένοιωσα την ανάγκη να την πάρω αγκαλιά, να την κρατήσω, απλά την κοιτούσα, ήμουν σίγουρη πως η μαμά μου θα την φρόντιζε με τον καλύτερο τρόπο. Κάποια στιγμή με ρώτησε η μαμά μου πώς νιώθω που έγινα κι εγώ μαμά. Και της απάντησα ότι δεν νιώθω τίποτα, απλά μου φέρανε ένα μωρό, δεν το αγαπάω και δεν αισθάνομαι κάτι ιδιαίτερο γι' αυτό.

Η νύχτα πέρασε δύσκολα χωρίς να καταφέρω να κοιμηθώ καθόλου. Την επόμενη μέρα το πρωί έπρεπε να σηκωθώ να περπατήσω αλλά ο πόνος της τομής ήταν αφόρητος! Σηκώθηκα με τη βοήθεια του γιατρού και του συζύγου μου, περπάτησα λίγο στον διάδρομο και μετά επέστρεψα πίσω στο δωμάτιο. Το μωρό ήταν εκεί κι εγώ ακόμη δεν αισθανόμουν τίποτα. Αναρωτιόμουν: «Μα καλά, δεν θα έπρεπε να το αγαπάω, πότε θα το αγαπήσω;».

Τη δεύτερη μέρα ο σύζυγός μου έπρεπε να φύγει και με το που έφυγε αυτός ήρθε η κατάθλιψη! Άρχισα να κλαίω και δεν σταμάτησα για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Είχαμε γυρίσει σπίτι κι εγώ ακόμη δεν ένιωθα τίποτα, φρόντιζα το μωρό γιατί έτσι μου είπαν ότι πρέπει να κάνω. Έκλαιγε τη νύχτα και δεν ήθελα να σηκωθώ να πάω κοντά του. Ευτυχώς αυτό δεν κράτησε πολύ. Μετά τις δυο πρώτες εβδομάδες, άρχισα να συνέρχομαι και να νιώθω πράγματα για το μωρό μου, την κρατούσα για να την θηλάσω και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάς το παιδί σου από την πρώτη στιγμή;

Ο καιρός πέρασε και μάθαμε η μία την άλλη, γίναμε αυτοκόλλητες μέχρι που έγινε 18 μηνών που αναγκάστηκα να την αφήσω σχεδόν 6 μήνες στο σπίτι της μάμας μου... Ένα χειρουργείο στη μέση μου (μικροδισκεκτομή και σπονδυλοδεσία) με ανάγκασε να την αφήσω, κι εκεί κατάλαβα πόσο την αγαπάω, πως δεν μπορώ να ζήσω πλέον χωρίς αυτή.

Ο καιρός πέρασε δύσκολα... Μου την έφερναν στο σπίτι σαν σε επισκεπτήριο νοσοκομείου για να μην με κουράσουν μέχρι να γίνω καλά... 6 μήνες είναι πολύς καιρός αλλά πέρασε και αυτό και ήρθε πάλι σπίτι μας! Άρχισα πάλι να την φροντίζω μόνη μου με δυσκολία ακόμη και σήμερα 18 μήνες μετά το χειρουργείο μου, η Γεωργία μου πλέον μεγάλωσε και έχει απαιτήσεις ,θέλει πιο πολλές βόλτες, πιο πολλά παιχνίδια μαζί μου κι εγώ δεν μπορώ να της κάνω όλα τα χατίρια γιατί δεν είμαι καλά. Αυτή θυμώνει και κλαίει και καταλήγουμε να μαλώνουμε...

Κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο με πεθαίνουν οι τύψεις γιατί την μάλωσα... Τι μου φταίει το παιδί μου που εγώ δεν είμαι καλά; Μήπως τελικά δεν είμαι καλή μαμά; Πότε ξέρεις αν είσαι καλή μαμά;

Εύχομαι να βρω σύντομα απαντήσεις...

Σας ευχαριστώ».

Αν θέλετε κι εσείς να μοιραστείτε την ιστορία σας με τους αναγνώστες του Mothersblog.gr, μπορείτε να μας την στείλετε εδώ!