Πρωτάκι από απόσταση: Τι με έμαθε η τηλε- εκπαίδευση μέχρι στιγμής

Αν κλείσεις τα μάτια και γυρίσεις πίσω στην Πρώτη Δημοτικού τι περίπου θυμάσαι;

Εγώ με σιγουριά θα σου πω την πιο γλυκιά δασκάλα, την κυρία Μάρθα, πάνω από 55 ετών, με ήρεμη φωνή και πρόσωπο γεμάτο πραότητα να γράφει στον μαυροπίνακα την Αλφαβήτα. Θυμάμαι το μεγάλο δέντρο που το μεταμορφώναμε σε σπιτάκι στα διαλείμματα, την εμμονή μου να μην κάνω ποτέ ούτε ένα λάθος στην ορθογραφία, άντε και τον Χρήστο που είχε την φαεινή ιδέα να με προσφωνεί φακιδομούρα.

Αν φέτος, έχεις κι εσύ, όπως και γω πρωτάκι στο σπίτι, μπορείς να νιώσεις εκατόν πενήντα τύψεις το δευτερόλεπτο γι΄αυτόν τον covid που έκλεισε τα πρωτάκια μας στο σπίτι μπροστά σε έναν υπολογιστή.

Τι έχουμε μάθει στις 2,5 εβδομάδες τηλε- εκπαίδευσης του παιδιού που μέχρι πριν πέντε μήνες ήταν ένα ταπεινό νήπιο;

Η πρώτη γνωριμία με το Webex μας έριξε στα βαθιά νερά του connecting:

Και μας έμαθε από πρώτο χέρι πόσο μεγάλη είναι η βουτιά της απογοήτευσης όταν γεμίζεις ένα εξάχρονο με προσδοκίες και η τάξη δεν συνδέεται ΠΟΤΕ.

Υπάρχουν δασκάλες - διαμάντια εκεί έξω:

Ως παιδί είχα την τύχη να πετύχω καθηγητές σωστά θηρία στο δημόσιο σχολείο, καθηγητές που έκαναν μάθημα και μας παρακινούσαν να μην κάνουμε κανένα φροντιστήριο. Ο μεγάλος μου φόβος για το δημόσιο σχολείο του 2020 μέσα σε αυτό το τρελό κλίμα ήταν αν το πρωτάκι μου θα πέσει σε καλά χέρια. Και πόσο μεγάλη ανακούφιση είναι, να ακούς μια δασκάλα να παλεύει να κάνει μάθημα, να αφιερώνει χρόνο, να κάνει μάθημα και παραπάνω από την προβλεπόμενη ώρα, να μιλάει με τα παιδιά ακόμα και στα διαλείμματα και να καθοδηγεί και τους γονείς στον δρόμο που πρέπει.

Εμείς οι γονείς είμαστε μεγάλες πληγές:

Το να κάνει το πρωτάκι τηλε- εκπαίδευση στο διπλανό δωμάτιο από τη μαμά και τον μπαμπά, θυμίζει ζευγάρι που βγήκε πρώτο ραντεβού παρέα με τα πεθερικά. Οι παρεμβάσεις από γονείς που ήθελαν να προτείνουν στη δασκάλα το πώς θα κάνει μάθημα αλλά κι εκείνους που ανοίγουν το μικρόφωνο την ώρα που δεν πρέπει, είναι το high light κάθε μέρας.

Το να κάνεις πρακτικά κάτι άλλο την στιγμή της τηλε- εκπαίδευσης για το πρωτάκι, απλά δεν παίζει.

Μαμά, φαγητό, μαμά νερό, μαμά να σηκώσω το virtual χεράκι, μαμά το βιβλίο, μαμά το μολύβι, μαμά χάθηκε ο ήχος, μαμά χάθηκε η εικόνα, μαμά πότε έχουμε διάλειμμα, μαμά, μαμά, μαμά.

Η φωτεινή στιγμή που δεν χρειάζεται να φοράει κανείς μάσκα είναι σημαντική:

Πόσο πολύ λαχταρούσαν αυτά τα μικρά πρωτάκια να δουν το πρόσωπο της δασκάλας τους, το πρόσωπο ο ένας του άλλου, χωρίς αποστάσεις και μάσκες. Πρέπει να έχω μετρήσει 75 σχόλια των παιδιών προς τη δασκάλα τους για το πόσο όμορφη είναι .

Ο φόβος μήπως συνηθίσουμε τις οθόνες αντί για τις τάξεις, είναι μεγάλος:

Στην ουσία του πράγματος και με δεδομένο πως τα παιδιά θα μείνουν στο σπίτι για πολύ πολύ καιρό ακόμα, καταλαβαίνεις καλά πως το μοτίβο αυτής της εκπαίδευσης θα τους γίνει νόρμα. Έλα όμως που κι εσύ κι εγώ γνωρίζουμε καλά πως δεν φτάνει μόνο να μάθουν τα παιδιά το άλφα και το βήτα. Το σχολείο είναι η συμμαθήτρια στο διπλανό θρανίο, η μυρωδιά της κιμωλίας που τρίβεται στον πίνακα, τα γέλια στο διάλειμμα, το χαρτζιλίκι στο κυλικείο για τυρόπιτα, τα γέλια και οι αγκαλιές, όλα εκείνα που δεν έπρεπει αλλά φτάσαμε να τα φοβόμαστε.

Πόσα ξέρει τελικά το παιδί για το διαδίκτυο; Τώρα που τα πρωτάκια έμαθαν να ανοιγοκλείνουν μικρόφωνα, να σηκώνουν virtual χεράκι, δεν νιώθεις κι εσύ ένα φόβο για όσα έρχονται στο μέλλον με το παιδί και το διαδίκτυο; To Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου που παρέχει ενημέρωση, βοήθεια και υποστήριξη στους μικρούς και μεγάλους χρήστες του διαδικτύου μέσω της ιστοσελίδας SaferInternet4Kids.gr δημιούργησε ένα χρήσιμο ερωτηματολόγιο για εμάς τους γονείς και τη σχέση που έχουν τα παιδιά μας με το διαδίκτυο. Όσα τα παιδιά κάνουν μάθημα, απάντησε κι εσύ στις ερωτήσεις.

Μαμάδες, ένας μήνας (ελπίζω) έμεινε! Βαστάμε γερά! Τηλε- εκπαίδευση είναι, θα περάσει!