Αληθινή ιστορία: «Οι ελπίδες που γκρεμίστηκαν όταν το ΕΣΠΑ μας απέρριψε για μία ακόμη φορά!»

«Όταν έμαθα για το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ "Εναρμόνιση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής για φορείς/δομές και ωφελούμενες μητέρες", διάβασα προσεκτικά την πρόσκληση και ακόμα πιο προσεκτικά συμπλήρωσα τα χαρτιά μου με την ελπίδα πως θα είμαι μέσα στις τυχερές.

Το πρόγραμμα αυτό για μένα ήταν "μάννα εξ ουρανού" μιας και έπρεπε να δω τι θα κάνω με το παιδί. Η μητέρα μου δεν μπορεί να το κρατήσει κι εγώ έχοντας πάρει και την προστασία μητρότητας από τον ΟΑΕΔ σε λίγο καιρό πρέπει να επιστρέψω στην δουλειά μου.

Για τους δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς δεν το είχα ψάξει καθόλου. Από άγνοια κι εγώ πίστευα πως ήταν κάτι που έπρεπε να με απασχολήσει τον Σεπτέμβριο που αρχίζει επίσημα η σχολική χρονιά, έμαθα όμως πως τελικά οι αιτήσεις γίνονται τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου. Βέβαια καλώντας στο βρεφονηπιακό τμήμα έμαθα πως έτσι κι αλλιώς δε θα είχαν πάρει το παιδί μου γιατί στον δικό μας Δήμο παίρνουν τα βρέφη από 18 μηνών και εμένα είναι 10 μηνών.

Αυτή τη στιγμή είμαι για δεύτερη φορά στις επιλαχούσες του προγράμματος. Την πρώτη φορά στεναχωρήθηκα, τη δεύτερη έπεσα από τα σύννεφα μιας και ύστερα από τις βαρύγδουπες δηλώσεις ότι κανένα παιδάκι δεν θα μείνει εκτός, είχα απλά αγωνία να δω που πέρασε. Δεν πέρασε λοιπόν πουθενά και για τρίτη πια φορά περιμένω να δω αν θα είμαι τυχερή ύστερα από την ανακοίνωση της χρηματοδότησης του ιδρύματος Νιάρχος.

Σκεπτόμενη όλες τις μανούλες που βρίσκονται στην ίδια θέση δεν νιώθω τίποτα άλλο παρά θυμό και αγανάκτηση. Για ένα κράτος που δεν μπορεί να προσφέρει τα απαραίτητα σε αυτά τα πλάσματα που είναι η ελπίδα για το σήμερα και το αύριο. Θυμός και αγανάκτηση για ένα κράτος που έχει ανακηρύξει «εθνική νταντά» τη γιαγιά κι αν αυτή δεν μπορεί ή δεν υπάρχει τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Αν δε στο πάρουν στον Δημοτικό βρεφονηπιακό-παιδικό σταθμό ή μέσω κάποιου προγράμματος χρηματοδότησης, τότε πρέπει να πληρώσεις. Υπάρχει κι άλλη λύση! Σταμάτα τη δουλειά. Άλλος ένας άνεργος στα τεφτέρια τους ή απλά δούλεψε για να πληρώνεις τον ιδιωτικό σταθμό μόνο και μόνο για να πεις πως δεν άφησες τη δουλειά σου.

Μα στάσου, υπάρχει κι άλλη λύση! Μη κάνεις παιδιά αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις. Δεν ήξερα κι εγώ ότι για να κάνω παιδί έπρεπε να προσλάβω πρώτα οικονομικό σύμβουλο, να μου παραθέσει όλες τις παραμέτρους να δω τι θα κάνω.

Ακούγομαι παράλογη; Παράλογο είναι το όλο σύστημα και μέσα στο παράλογο κάποια στιγμή αναπόφευκτα παραλογίζεσαι. Κατά τη δική μου γνώμη θα έπρεπε να υπάρχουν θέσεις από το κράτος για όλα τα παιδιά και το αν θα πάει το παιδί στον ιδιωτικό, να είναι καθαρά απόφαση του γονέα. Πώς μπορείς να απαιτείς από γονείς που ο μισθός τους είναι 500 ευρώ να πληρώνουν μέχρι και 450 ευρώ στους σταθμούς. Ειδικά στις μέρες μας. Στις μέρες μας που ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα έχει αλλάξει από χτες χωρίς καν να το έχουμε πάρει χαμπάρι.

Είμαι η Μαρία, μητέρα, σύζυγος, κόρη, εργαζόμενη, φίλη... Είμαι μια απλή γυναίκα που κάθε μέρα πολεμάει για το καλύτερο της οικογένειάς της και κάθε μέρα που ξυπνάει πριν καλά καλά πετάξει τις τσίμπλες απ' τα μάτια της, βλέπει τα όπλα της όλο και πιο φθαρμένα. Όταν όμως κοιτάζω το μωρό μου, τη χαρά μου, την ελπίδα μου, ένα τραγούδι μου 'ρχεται στο μυαλό από τα παιδικά μου χρόνια...

Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη γη μας θ' αγκάλιαζε θαρρώ...».

Αν θέλετε κι εσείς να μοιραστείτε την ιστορία σας και τις σκέψεις σας με τους αναγνώστες του Mothersblog.gr, μπορείτε να μας την στείλετε εδώ!