Αυτό το σημάδι της καισαρικής τομής είναι κάτι περισσότερο από μια ουλή

Η Elizabeth Del Giudice γέννησε το παιδί της με καισαρική τομή. Αισθάνθηκε την ανάγκη, μήνες μετά, να γράψει γι’ αυτή την εμπειρία που αρχικά της στοίχισε συναισθηματικά.

« Με αυτόν τον τρόπο ήρθες στον κόσμο κι εγώ για πρώτη φορά σκέφτηκα ότι απέτυχα,

αυτό ήταν το μονοπάτι της ανθεκτικότητας, το κομμάτι του εαυτού μου, που μισούσα… κι αγαπούσα παράλληλα,

αυτό όμως ήταν κάτι περισσότερο από ένα σημάδι, περισσότερο από μια ουλή, αυτή ήταν η αρχή μας.

Για 18 ώρες έσπρωχνα και προσευχόμουν, ελπίζοντας ότι το σώμα μου δεν θα με απογοητεύσει, ότι θα μπορούσα να σε φέρω στον κόσμο όπως έβλεπα στην τηλεόραση, με τον τρόπο που ονειρευόμουν.

Ήθελα να αισθανθώ το θείο δώρο της μητρότητας και της αναγέννησής μου μέσα από αυτή την εμπειρία και σκέφτηκα ότι …απέτυχα.

Μετά από 16 μήνες ξέρω ότι τελικά αυτό δεν είναι αλήθεια, το σώμα μου δεν απέτυχε, σε μεγάλωσε, σου έδωσε ζωή, κι σ' έφερε σε αυτό τον κόσμο με χειρουργική επέμβαση που είχε πολλές επιπλοκές και μου προκάλεσε πολλούς μώλωπες …

Και τότε άκουσα για πρώτη φορά το κλάμα σου κι αυτό μας έκανε και τους δύο πιο δυνατούς από ό, τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε… αυτή ήταν η αρχή της επιτυχίας μας.

Μάθαμε να βλέπουμε μαζί στο σκοτάδι, μάθαμε ο ένας τον άλλον σιγά-σιγά, με έμαθες να αγαπώ όλα τα κομμάτια μου ακόμη και αυτά για τα οποία δεν ήμουν περήφανη.

Ηρεμείς από τον παλμό της καρδιάς μου, γαληνεύεις με το άγγιγμά μου, με αγαπάς γιατί σε κουβαλούσα για 9 μήνες…

Με ουλή ή χωρίς ουλή, αυτό το σώμα σ΄έφερε στον κόσμο και μαζί τα καταφέραμε.

Αυτή η γραμμή, είναι μια υπενθύμιση της νέας μας ζωης, της δύναμής μου ως γυναίκας και μητέρας.

Δεν ντρέπομαι πλέον, απεναντίας είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό το μικροσκοπικό σημάδι που μου υπενθυμίζει πώς ήρθες στη ζωή.

Αυτό είναι το μικροσκοπικό κομμάτι των δυο μας που πάντα θα μας κρατάει στενά δεμένους.»