«Αισθάνομαι ένοχη που νιώθω θλίψη σε μια τόσο ευτυχισμένη περίοδο ...»

Η Kaileigh Ray περιγράφει όλα τα αντιφατικά συναισθήματα που βίωσε μετά τη γέννηση του παιδιού της, παλεύοντας με την κατάθλιψη λοχείας.

«Η πρώτη εβδομάδα ήταν τόσο δύσκολη. Δεν είναι η πρώτη μου φορά, αλλά τίποτα δεν σε προετοιμάζει για το πόσο δύσκολο είναι το τέταρτο τρίμηνο. Εξάντληση, αιμορραγία, πρήξιμο, επώδυνες θηλές, αιμορροΐδες, ορμόνες, παρεμβατικές σκέψεις. Πένθος.

Προσωπικά, νιώθω απώλεια στο τέλος της εγκυμοσύνης. Νιώθω την απώλεια μιας περιόδου που αγαπώ τόσο έντονα. Η εγκυμοσύνη τελειώνει τόσο ξαφνικά και με αφήνει με το συντριπτικό συναίσθημα ότι το μωρό μου βρισκόταν στο ασφαλέστερο μέρος που θα μπορούσε να είναι, και το πλησιέστερο σε μένα, στη μήτρα μου.

Και μετά έρχεται η ενοχή.

Αισθάνομαι ένοχη που νιώθω θλίψη κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που είμαι ευγνώμων. Είμαι ευγνώμων για αυτή την εμπειρία. Ευγνώμων που έφερα έναν νέο άνθρωπο στον κόσμο. Ευγνώμων που το μωρό μου και εγώ είμαστε υγιείς.

Μεταξύ της τεράστιας χαράς και της αγάπης που νιώθω όταν κοιτάζω τα μωρά μου και της ενοχής, έχω ρίξει πολλά δάκρυα. Πώς είναι δυνατόν να αισθάνεσαι τόση χαρά και πόνο ταυτόχρονα; Παρόλο που ξέρω ότι θα περάσει αυτή η δύσκολη σεζόν, αναρωτιόμουν πόσο καιρό θα ένιωθα αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα..

Τελικά αρχίζω να αισθάνομαι την αργή επιστροφή στην ομαλότητα. Προσπάθησα να μην είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου και να του υπενθυμίζω συχνά ότι η επούλωση δεν είναι γραμμική και έρχεται σε πολλές μορφές. Πρέπει να θυμηθώ πόσο όμορφο και σημαντικό είναι το σώμα μου.

Μετά τον τοκετό μπορεί να νιώσεις μια αδυσώπητη καταιγίδα, αλλά θα έρθει και η γαλήνη, και τότε θα αισθανθείς πιο δυνατή καθώς θα την έχεις αντιμετωπίσει.»