«O τοκετός δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περίμενα...»

Η Lauren Gordon περιγράφει πώς η γέννηση του παιδιού της και η διαδικασία του τοκετού δεν ήταν αυτό που περίμενε, αλλά και τι τη δίδαξε.

«Ομολογώ ότι όταν ταλαιπωρούμαι δεν είμαι και ο πιο ευχάριστος άνθρωπος. Το να μην νιώθω άνετα σίγουρα δεν είναι ένα από τα δυνατά μου σημεία και το να είμαι σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να ξέρω τι πρόκειται να ακολουθήσει, πιστέψτε με, με μετατρέπει σε ένα τέρας άγχους.

Με βάση αυτό και μόνο, μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωθα τον Απρίλη του 2018 όταν μετρούσα αντίστροφα για τον τοκετό.

Ήταν Παρασκευή και είχα μία προγραμματισμένη επίσκεψη στον γυναικολόγο μου. Κάθισα στη πολυθρόνα και ο αγαπημένος μου γιατρός ήρθε για να με εξετάσει.

Έβαλα τα πόδια μου στην κλασική θέση όπως είχα κάνει ένα εκατομμύριο φορές σε όλες τις επισκέψεις από την αρχή της εγκυμοσύνης. Ο γιατρός με εξέτασε και όλο χαρά μου ανακοίνωσε ότι η διαστολή ήταν 2 εκατοστά.

"Τώρα θα κάνω ένα γρήγορο «σκούπισμα μεμβράνης»" μου ανακοίνωσε.

"Τι πράγμα;" τον ρώτησα και τότε ένιωσα μια παράξενη πίεση που μετατράπηκε σε πόνο και έπειτα εξαφανίστηκε. Έβγαλε τα γάντια του και μου ανακοίνωσε ότι πιθανότατα την Τετάρτη θα έχουμε το μωρό μας. Πήγε να βγει από την αίθουσα εξέτασης και τον σταμάτησα.

"Περίμενε γιατρέ" του φώναξα και κοίταζα τον σύζυγό μου με γουρλωμένα μάτια. "Τι εννοείς μέχρι την Τετάρτη; Η πιθανή ημερομηνία τοκετού είναι την επόμενη Παρασκευή!"

(Σε αυτό το σημείο να σας πω ότι πλέον γνωρίζω πόσο αφελές ήταν αυτό που είπα γιατί προφανώς σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιδιά, τα πράγματα δεν πάτε ποτέ όπως τα σχεδιάζεις)

Ο γιατρός γέλασε και εξήγησε ότι αυτό το "σκούπισμα" που έκανε, γνωστό και ως αποκόλληση μεμβρανών, όταν για να διαχωρίσει τον αμνιακό σάκο από τον τράχηλο, ώστε να επισπεύσει τον τοκετό.

Είχα μείνει έκπληκτη! Δεν υπήρχε περίπτωση να γεννήσω τόσο σύντομα. Η μητέρα μου με γέννησε δύο εβδομάδες μετά την πιθανή ημερομηνία τοκετού, ήταν αδύνατον!

Την Τετάρτη το πρωί ξύπνησα έχοντας έναν πόνο χαμηλά στην κοιλιά, σαν τους πόνους της περιόδου. Έμεινα ξαπλωμένη δίπλα στην άντρα μου και δέκα λεπτά αργότερα ένιωσα ξανά το ίδιο. Δεκαπέντε λεπτά μετά πάλι το ίδιο. Σκούντηξα τον άντρα μου και του είπα ότι οι προβλέψεις του γιατρού είχαν πέσει μέσα και ότι θα έκανα ένα γρήγορο ντουζ.

Ετοιμάστηκα, πήραμε τσάντες και βαλίτσα και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Μέχρι τις 7 το πρωί ήμασταν εκεί. Μέχρι τις 7.30 ο πόνος γινόταν ολοένα κι πιο έντονος και συχνός. Όλα τα θυμάμαι λίγο θολά, αλλά αφού περπάτησα κοντά μία ώρα για να επιταχύνουμε την όλη διαδικασία, μία γιατρός (όχι ο δικός μου) ήρθε και μου είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να γεννήσω σήμερα.

Την κοίταζα έκπληκτη, ένιωθα τις συσπάσεις και την ρώτησα πώς θα καταλάβω ότι θα έχει έρθει η ώρα. "Όταν θα πονάς τόσο, που δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις" μου είπε και με έστειλε σπίτι. Μου είπε επίσης ότι αυτό που ένιωθα πιθανότατα θα συνεχιζόταν για μέρες και τότε άρχισα να πανικοβάλλομαι.

Μέρες. Μ Ε Ρ Ε Σ. Μέχρι τις 11 το πρωί ήμουν στο σπίτι. Οι πόνοι γίνονταν ολοένα και πιο έντονοι και συχνοί. Μέχρι τις 6 το απόγευμα έκλαιγα και δεν ήξερα τι να κάνω. Ο σύζυγός μου επέμενε να πάμε πάλι στο νοσοκομείο, αλλά του έλεγα ότι εφόσον ακόμα μπορώ να αναπνεύσω και δεν πονάω τόσο, ήμουν εντάξει.

Στις 9 το βράδυ είπα "Δεν γίνεται, θα πάμε ξανά". Με το που μπήκα στο νοσοκομείο μέσα σε λίγα λεπτά, έκανα παντού εμετό. "Πώς γίνεται να είμαι το αδύναμη;" σκεφτόμουν. Έχω ακόμα μέρες, μου το είπε και η ίδια η γιατρός.

Αφού μου έκαναν εισαγωγή, μέτρησαν τη διαστολή και με είδαν οι άγγελοι νοσοκόμες που ήταν τότε εκεί, μου είπαν: "Φαίνεται ότι μένεις!". "Αυτό ήταν;" αναρωτήθηκα. "Δεν θα έπρεπε να περάσουν μερικές μέρες με έμενα σε αυτήν την κατάσταση; Θα γεννήσω πραγματικά το μωρό μου ΤΩΡΑ;"

Μέχρι τις 7.38 το επόμενο πρωί είχα την απάντησα, καθώς κοιτούσα το μικρό αγοράκι που έκλαιγε στην αγκαλιά μου.

Αφού έκανα την επισκληρίδιο, πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι να γεννηθεί το μωρό. Όταν ήρθε η ώρα να σπρώξω, το σώμα μου αντέδρασε σχεδόν αυτόματα. Η μαία μου έλεγε τι έπρεπε να κάνω και πώς να σπρώξω και κάπως έτσι τα κατάφερα. Μέσα σε δύο ώρες είχα φέρει στον κόσμο ένα υγιέστατο μωρό.

Τα κατάφερα!

Δεν λέω ότι το τοκετός δεν ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έπρεπε να κάνω μέχρι στιγμής, αλλά μέσα από αυτήν την διαδικασία έμαθα κάτι και για τον ίδιο μου τον εαυτό.

Το μυαλό και το σώμα μου μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που φανταζόμουν. Ακόμα κι όταν οι γιατροί μου έλεγαν ότι δεν ήταν ακόμα η ώρα, ακόμα κι όταν εγώ αμφέβαλα, το σώμα μου έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.

Ακόμα λοιπόν κι εσύ που φοβάσαι τον πόνο, το άγνωστο και την όλη διαδικασία του τοκετού, μπορεί να εκπλαγείς από το απίστευτό σώμα σου. Γιατί κι εσύ, μαμά, θέλω να ξέρεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Μπορείς και πραγματικά αξίζει!»

^{Πηγή: cafemom.com}