Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα σπίτι τόσα δα μικρό, ξύπνησε από κλάματα μωρού μια μαμά

H δημιουργός των Little Black Books και μαμά δύο σπορακίων,Ελισάβετ Παντζαρίδου ή αλλιώς όπως ίσως εσείς τη γνωρίζετε, elisabeth_boo, γράφει για τη μεζούρα της αγάπης. Εκείνη την μεζούρα που μόνο μια μαμά ξέρει να χρησιμοποιεί. Εκείνη τη μεζούρα που δείχνει πώς μέρα με τη μέρα ένα μωρό μεγαλώνει.

"Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα σπίτι τόσα δα μικρό, ξύπνησε από κλάματα μωρού μια μαμά.

Παραμέρισε την κούραση και τα βλέφαρα που έκλειναν και ξαναέκλειναν σα χαλασμένα στόρια και πήρε το μωρό της αγκαλιά.

Θήλασε για ώρα μέχρι το κλάμα να γίνει παιδικό γουργουρητό χορτάτης μικρής κοιλιάς, κούνησε κι αγκάλιασε κι έκανε χιλιόμετρα γύρω από το τραπεζάκι του σαλονιού μέχρι να κοιμηθεί το μωρό κι επέστρεψε αποκαμωμένη στο κρεβάτι της για να αγουροξυπνήσει σε σαράντα λεπτά, κινήσεις μιας επαναλαμβανόμενης μωρουδίστικης ρουτίνας που μύριζε παράδεισο.

Μετρούσε κάθε μέρα με τη μεζούρα της αγκαλιάς της πόσο μεγάλωνε το μικρό μωρό.

Με την παλάμη μου αγκαλιάζω ένα τόσο δα κεφαλάκι μονολογούσε.

Και διάβαζε για τη σχολή της, ετοίμαζε τη δουλειά της επόμενης ημέρας και μαγείρευε φαγητό για τη φαμίλια. Μέτρησε τα πρώτα βήματα του παιδιού και ένα, δύο ωωωωπ μες στην αγκαλιά μου πάλι μικρό πουλί μου.

Με την παλάμη μου αγκαλιάζω το δυνατό σου πατουσάκι.

Μέτρησε τις λέξεις του τις μπερδεμένες κι αστείες και έφτιαξε μ' αυτές πολύχρωμο σεντόνι να σκεπάζει τα όνειρά της.

Με την παλάμη μου αγκαλιάζω το ασταμάτητο πολυλογάδικο στοματάκι σου και το γεμίζω φιλιά.

Και ξύπνησε μια μέρα δίχως κλάμα, χωρίς να ξεσκεπάζει καποιος το κουρασμένο της κορμί και σηκώθηκε και είδε το παιδί της να κεντά τα όνειρά του στο κρεβάτι του ροχαλίζοντας τα πιο όμορφα νανουρισματα.

Με την παλάμη μου αγκαλιάζω το μικρό φιλί που ακουμπώ στα μάγουλά σου.

Σκούπισε δάκρυα, αδικημένες παρεξηγήσεις φίλων, αποτυχίες σε διαγωνίσματα και φύσηξε μακριά παιδικούς εφιάλτες.

Με την παλάμη μου αγκαλιάζω τα μπερδεμένα προβλήματά σου και με υπομονή λύνω τους κόμπους που σε ξαγρυπνούν.

Το επόμενο πρωινό το παιδί της έμοιαζε έφηβος κι έψαχνε μές στο σπίτι να βρει πίσω απ τα έπιπλα τα χρόνια που γλίστρησαν σαν χτύπος ρολογιού και μέσα σε ένα τικ κι ένα τακ περάσαν 10 χρόνια.

Με την παλάμη μου αγκαλιάζω το πεταχτό σου αντίο και στέλνω ιπτάμενο φιλί απ το μπαλκόνι.

Σε ένα βλεφάρισμα το παιδί μεγάλωσε, φοιτητής σε νέα πόλη κι η μαμά ψάχνει παλάμες να μετρά τα βήματα που τους χωρίζουν.

Η μεζούρα της αγάπης έγινε ο ισημερινός της γης νοερή αγκαλιά παντοτινά δική σου."