«Είχα επιλόχειο κατάθλιψη. Ένιωθα ότι ήμουν απαίσια μητέρα, σύζυγος & άνθρωπος»

Νομίζω ότι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που θα έλεγα σε κάποιον για την επιλόχειο κατάθλιψη, είναι ότι τη βιώνουμε τελείως διαφορετικά ο ένας από τον άλλον και αυτός είναι ο λόγος που είναι ένα τόσο τρομακτικό τέρας. Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις εύκολα τα σημάδια ούτε στους άλλους, ούτε σε εσένα. Τουλάχιστον εκεί την πάτησα εγώ.

Όταν γέννησα τον γιο μου, μου έδωσαν στο μαιευτήριο ένα φυλλάδιο που έλεγε: «Η επιλόχειος κατάθλιψη και τα σημάδια που πρέπει να προσέξετε». Εντάξει, σκέφτηκα. Τα φύλαξα με τα υπόλοιπα 5.000 χαρτιά που μου είχαν δώσει και φύγαμε για το σπίτι.

Όπως κάθε άλλη νέα μητέρα, ήμουν τρομαγμένη, κουρασμένη και πονούσα λόγω καισαρικής. Όλες οι δικές μου ανάγκες έπαψαν να υπάρχουν αμέσως μόλις έφερα στον κόσμο τον γιο μου και πολύ σύντομα έγινε το επίκεντρο στις ζωές μας.

Φυσικά και τον αγαπούσα. Ήταν το παιδί μου. Ήταν πανέμορφος, απαλός, κούρνιαζε στο στήθος μου και ένιωθα μία έντονη ανάγκη να κάνω τα πάντα για να τον προστατέψω. Ταυτόχρονα όμως θήλαζε κάθε 120 λεπτά, και η προσωπικότητά του είχε λιγότερο ενδιαφέρον από αυτήν ενός αχινού. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι προφανώς και τον αγαπούσα, απλώς ακόμη δεν τον ήξερα. Τουλάχιστον, αυτό έλεγα στον εαυτό μου.

Πολύ γρήγορα άρχισα να γίνομαι αδιάφορη. Ήξερα ότι ο ρόλος μου όσον αφορά τον θηλασμό και τη φροντίδα του μωρού ήταν σημαντικός, αλλά πέρα από αυτό, ένιωθα ότι εάν άνοιγα την πόρτα και έφευγα από το σπίτι, δεν θα το παρατηρούσε κανείς. Ο γιος μου κι εγώ, όχι μόνο δεν δενόμασταν, αλλά φαινόταν να προτιμά να τον κρατά οποιοσδήποτε άλλος εκτός από εμένα. Πλέον καταλαβαίνω, ότι αυτό δεν ίσχυε, αλλά τότε το μυαλό μου, μου έλεγε κάτι τελείως διαφορετικό.

Μέσα σε μία εβδομάδα, έπεσα ακόμα περισσότερο. Άρχισα να νιώθω παντελώς άχρηστη όχι μόνο για το μωρό μου, αλλά και για όλη την οικογένεια. Είχα πειστεί ότι ο σύζυγός μου και ο γιος μου θα ήταν πολύ καλύτερα χωρίς εμένα. Είχα αποφασίσει να φύγω από το σπίτι μόλις ο γιος μου σταματούσε τον θηλασμό. Αν και ένιωθα ότι ήμουν μία απαίσια μητέρα, σύζυγος και άνθρωπος, δεν ήταν αρκετό για να πειστώ να σταματήσω τον θηλασμό. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήθελα να θηλάσω, όμως το έκανα γιατί θεώρησα ότι έπρεπε και τελικά ο θηλασμός ήταν η λύτρωσή μου.

Σκεφτόμουν από τη μία ότι μπορεί κάτι να μην πηγαίνει καλά και ότι ίσως χρειάζομαι βοήθεια, και από την άλλη ότι απλώς είμαι μία πάρα πολύ κακή μητέρα και ότι τόσες άλλες γυναίκες διαχειρίστηκαν όλα αυτά πολύ καλύτερα από εμένα.

Την ίδια περίοδο υπέφερα και από αυπνίες. Παρόλο που ήμουν εξαντλημένη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κατά τη διάρκεια μίας από αυτές τις ατελείωτες νύχτες, αποφάσισα να βρω εκείνο το φυλλάδιο που μου είχαν δώσει στο μαιευτήριο. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα ενθουσιασμό όταν το πήρα στα χέρια μου, γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει τις απαντήσεις σε όλα αυτά που έψαχνα. Ίσως να μην έφταιγα εγώ ως μητέρα, ίσως να ήμουν απλώς άρρωστη.

Το φυλλάδιο δεν μου έδωσε καμία απάντηση. Δεν είδα καμία ομοιότητα ανάμεσα σε αυτό που ένιωθα και σε αυτό που περιέγραφε ότι θα έπρεπε να νιώθω. Δεν μπορώ καν να σας περιγράψω πόσο θυμό νιώθω προς αυτό το φυλλάδιο. Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι διαφορετική για τον κάθε έναν. Εάν έκανα δεύτερο παιδί και ξαναπάθω επιλόχειο κατάθλιψη, μπορεί να νιώθω και να σκέφτομαι τελείως διαφορετικά από την πρώτη. Το μόνο που χρειαζόταν το φυλλάδιο να λέει είναι «Εάν έχετε και την παραμικρή υποψία ότι κάτι δεν πάει καλά, συμβουλευτείτε αμέσως τον γιατρό σας».

Δεν το έκανε όμως και εγώ συνέχισα να βυθίζομαι.

Σταμάτησα να μιλάω με τις φίλες μου και δεν έβγαινα ποτέ από το σπίτι εκτός κι αν έπρεπε να το κάνω. Σταμάτησα να νιώθω ότι ήθελα να φύγω, ένιωθα ότι ήθελα να σταματήσω να υπάρχω. Δεν ένιωθα πια ανεπαρκής, ένιωθα ότι δεν είχε κανένα απολύτως νόημα να ζω.

Έπρεπε όμως να θηλάζω. Ο γιος μου είχε ένα πρόβλημα με το στομάχι του, δεν μπορούσε να πιει ξένο γάλα, συνεπώς ήμουν η μόνη του επιλογή.

Ευτυχώς τα πράγματα δεν χειροτέρεψαν και σύντομα βρήκα βοήθεια.

Ένα πρωί, ο γιος μου ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος και δεν ξέρω πώς, αλλά κάτι άλλαξε μέσα μου. Άρχισα να κλαίω, στην αρχή αργά και έπειτα υστερικά. Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου που ήταν στη δουλειά να έρθει γρήγορα στο σπίτι.

Την ίδια μέρα κιόλας πήγα στον γιατρό και άρχισα επιτέλους να παίρνω τη βοήθεια που χρειαζόμουν, τη βοήθεια που μου έδωσε πίσω τη ζωή μου. Έγινα και πάλι σύζυγος, φίλη. Και το κυριότερο, χάρηκα τη μητρότητα.

Είναι δύσκολο να συγκρίνεις τις δύσκολες στιγμές, όταν αυτά πια έχουν περάσει. Ο πόνος μοιάζει να ξεθωριάζει όσο περνάνε τα χρόνια. Εκτός όμως από τις απώλειες αγαπημένων προσώπων, μπορώ ειλικρινά να πω ότι το όταν είχα επιλόχειο κατάθλιψη και πριν αρχίσω να δέχομαι τη βοήθεια που χρειαζόμουν, ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου.

^{Πηγή: babycenter.com}