Αληθινή ιστορία: «Όταν είδα για πρώτη φορά περιστατικό bullying στη σχολική γιορτή του γιου μου...»

Έχετε βρεθεί ποτέ μπροστά σε βίαιο περιστατικό μεταξύ παιδιών; Έχετε δει ποτέ από κοντά παιδιά να πειράζουν κάποιο παιδάκι; Και αν ναι, κάνατε κάτι γι' αυτό ή απλώς αγνοήσατε το περιστατικό;

Διάβαζω συνεχώς ειδήσεις για έφηβους που δεν άντεξαν άλλο την ψυχοσωματική βία που τους ασκούσαν συμμαθητές τους στο σχολείο με αποτέλεσμα να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Στις καλύτερες των περιπτώσεων, κάποια παιδιά – δέκτες τέτοιων συμπεριφορών, απλώς κλείνονται στον εαυτό τους, παθαίνουν κατάθλιψη, περιθωριοποιούνται και αποκτούν χρόνια ψυχικά τραύματα. Ναι! Τα παιδιά είναι σκληρά, αλλά εμείς τι κάνουμε γι' αυτό;

Είμαι σίγουρη πως πολλοί γονείς συμβουλεύουν τα παιδιά τους να μη χτυπούν και να μην κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά, τα πιο αδύναμα, τα πιο απομακρυσμένα. Τα παιδιά όμως όταν πηγαίνουν στο σχολείο αλλάζουν συμπεριφορά. Γίνονται παιδιά που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε... Θέλουν να είναι αρεστοί στους φίλους τους, αρχηγοί, παρασύρονται με σκοπό να είναι μέλος της ομάδας, να ανήκουν στους ισχυρούς.

Στο σχολείο υπάρχουν οι δάσκαλοι, που πρέπει να επιτηρούν τα παιδιά και σε περίπτωση που πέσει στην αντίληψή τους κάποιο περιστατικό λεκτικής ή σωματικής βίας να παρέμβουν. Το κάνουν πάντα όμως; Βλέπουν πάντα όσα συμβαίνουν μέσα σε αίθουσες, τουαλέτες και προαύλιο; Τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα και φυσικά δεν εκδηλώνουν ποτέ τις επιθετικές τους συμπεριφορές μπροστά σε δασκάλους και καθηγητές. Παρασύρουν κι άλλους συμμαθητές τους κι έτσι ο ένας μαθητής που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, είτε γιατί ανήκει σε άλλη εθνικότητα, είτε γιατί είναι αδύναμος στα μαθήματα, εισπράττει όλα τα πειράγματα, που τις περισσότερες φορές δεν είναι και τόσο αθώα όσο νομίζετε!

Το παιδί σας φέτος ξεκίνησε σχολείο. Πηγαίνει πλέον στην πρώτη Δημοτικού αλλά έχει εγκλιματιστεί για τα καλά στο σχολικό περιβάλλον. Όταν εμείς ήμασταν πρωτάκια, θυμάμαι ότι ήμασταν στην τάξη σαν χαμένα, βγαίναμε διάλλειμα και καθόμασταν σε μια γωνία, μέχρι να περάσει η ώρα και να έρθει να μας πάρει η μαμά μας. Ήμασταν μία εντελώς διαφορετική γενιά από την αντίστοιχη σημερινή. Πλέον τα πρωτάκια είναι πολύ δραστήρια, κάνουν παρέα με μεγαλύτερούς τους και συμπεριφέρονται αναλόγως.

Την Παρασκευή, το σχολείο έκανε μια γιορτή. Πήγα να καμαρώσω το παιδί μου. Ανέβηκα ψηλά στη σκάλα για να βλέπω καλά, ενώ ακριβώς κάτω από εμένα, η δασκάλα της δευτέρας τάξης του δημοτικού, είχε στοιχίσει τα παιδιά σε δυάδες πάνω στα σκαλιά. Η δασκάλα παρακολουθούσε τη γιορτή, ενώ τα παιδιά είχαν αρχίσει να βαριούνται και να μη μπορούν άλλο να σταθούν. Τότε εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό μπροστά στα μάτια μου: Ένα αγοράκι άρχισε να χτυπάει ένα άλλο και να γελάει. Βασικά άρχισε να χτυπάει με το δάχτυλό του το κεφάλι του παιδιού με δύναμη, όπως κάνουμε όταν θέλουμε να διώξουμε ένα ψίχουλο ή κάτι που μας ενοχλεί.Το παιδάκι πονούσε και όσο και αν διαμαρτυρόταν, το άλλο συνέχιζε ακάθεκτα και με περισσότερη δύναμη. Σκάφτηκα: «Να μιλήσω;», «Μπα όχι, παιδάκια είναι...». Η δασκάλα όμως δεν είχε δει το περιστατικό, ήταν αρκετά μακριά.

Τελικά σκέφτηκα να μην ασχοληθώ, όμως το παιδί που πείραζε το άλλο έκανε νόημα και στους άλλους να αρχίσουν να τον πειράζουν και να του χτυπάνε το κεφάλι με αυτό τον τρόπο... Μάλιστα πολλές φορές του έλεγαν «δε θα σε πειράξουμε, δες κάτι εκεί!» και μόλις γυρνούσε το ξαναχτυπούσαν και γέλαγαν. Όσο γελάγανε, τόσο αυτό στεναχωριόταν και τόσο τα άλλα παιδιά θέλανε να του βαρέσουν το κεφάλι, έτσι για πλάκα. Τα κορίτσια δεν μιλάγανε, μόνο κοιτούσαν... Ξαφνικά το ερώτημα μέσα μου άρχισε πάλι να με κυριεύει: «Να κάνω κάτι ή μήπως όχι; Μήπως επειδή είναι παιδιά δεν έχω δικαίωμα να ανακατευτώ στον κόσμο τους; Ναι αλλά και πόσα μα πόσα διαβάζω για το bullying.. Είμαι εκεί... Μπορώ να κάνω κάτι! Ναι θα κάνω κάτι κι ας είναι παιδιά...

Βλέπω λοιπόν το παιδί που τα ξεκίνησε όλα, να χτυπάει το άλλο, ενώ εκείνο του έλεγε με μάτια θλιμμένα, «άσε με!» και όσο εκείνο του το έλεγε, τόσο το άλλο συνέχιζε και γέλαγε... Τον χτυπάω στον ώμο για να με κοιτάξει, αλλά είναι πολύ αφοσιωμένος στο πείραγμά του, ον χτυπάω και του φωνάζω «Ει!». Γυρνάει να δει τι συμβαίνει! Νομίζω πως τα μάτια μου πλέον βγάζουν φωτιές: «ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ, ΜΗ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ, ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΩΡΑ!», του είπα αυστηρά και κοφτά. Μονομιάς μαζεύτηκε και του κόπηκε το γέλιο. Είδα μια ανακούφιση στο πρόσωπο του άλλου παιδιού.

Δε θα είμαι εκεί συνέχεια να βλέπω τι κάνει. Ελπίζω όμως πως θα νομίζει ότι θα είμαι ή ότι κάποιος άλλος θα τον δει. Αυτό θέλω να πω και σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Σήμερα ήταν αυτό το παιδί, αύριο μπορεί να είναι το δικό σας, δε θα θέλατε κάποιος να σταματήσει το άλλο παιδί που τον πείραζε; Τρέμω στην ιδέα πως θα στεναχωρεθεί το παιδί μου και πως κάποιος θα το βαράει... Αν όλοι μας όμως παρέμβουμε σε μία αντίστοιχη περίπτωση, νομίζω πως θα καταφέρουμε σε ένα μεγάλο βαθμό να μειώσουμε περιστατικά.

Φέτος στην Σερβία, στις αρχές της σχολική χρονιάς, ένα παιδάκι από την πρώτη δημοτικού, πήγε στο νοσοκομείο σε πολύ κακή κατάσταση γιατί δύο μεγαλύτερα παιδιά το βάρεσαν πολύ άσχημα... Σίγουρα αυτό θα είχε ξεκινήσει από ένα απλό πείραγμα, όμως είχε άσχημη κατάληξη... Γι' αυτό λοιπόν αν μπορώ έστω και λίγο να βοηθήσω θα ήθελα να παρακαλέσω όλους... Μην αφήνετε αυτά τα απλά πειράγματα που γίνονται μπροστά στα μάτια σας, να συνεχίζονται ακόμα κι αν δεν πρόκειται για το δικό σας παιδί. Δεν ξέρετε ποτέ πού θα καταλήξουν!

Εύη Ματίεβιτς – συντάκτρια Mothersblog