Μου είπαν να ακούσω και το μόνο που άκουσα ήσουν εσύ

Σκέφτομαι όλα τα πράγματα που μου είπαν ότι έπρεπε να κάνω.

"Να έχεις το δωμάτιο στους 20 βαθμούς Κελσίου"

"Να έχεις τα ρούχα του αρκετά κοντά να τα βλέπεις και αρκετά κοντά για να τα φτάνεις"

"Να μην το κρατάς συνέχεια στην αγκαλιά σου, θα κακομάθει"

"Μη του μιλάς το βράδυ θα συνηθίσει"

"Να βάζεις ήχους από λευκές συσκευές για να νανουριστεί και για να ηρεμίσει"

"Να κλείνεις τους ήχους αυτούς όταν κοιμάται για να μην μαθαίνει"

Καθώς σε βλέπω να κοιμάσαι ήρεμα στα χέρια μου, σκέφτομαι όλα τα πράγματα που εύχομαι να μου είχαν πει από την αρχή.

Ότι όταν θα κλαις, θα κλαις γιατί χρειάζεσαι κάτι.

Και για όποιον λόγο και αν έκλαιγες, η απάντηση ήμουν εγώ.

Κανείς δεν μου είπε ότι το σώμα σου θα χρειάζεται το δικό μου. Ότι ο μόνος ήχος που θα θες να ακούς θα είναι ο χτύπος της καρδιάς μου. Της καρδιάς που άκουγες επί 9 μήνες και σε ηρεμούσε.

Ότι το μόνο που ήθελες και θα θες είναι η ζεστασιά της μαμάς. Τα χέρια της. Το δέρμα της. Το κορμί της. Εκεί που σε κρατούσε ασφαλές.

Μπορεί οι νύχτες να μοιάζουν ατελείωτες. Όμως οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα.

Βλέπεις, δεν μου είπαν τίποτε από τα παραπάνω αλλά η καρδιά μου γνώριζε τι πρέπει να κάνω. Εκείνη μου είπε ότι απλά πρέπει να μάθω να ακούω. Όχι να ακούω τους άλλους. Να ακούω εσένα μωρό μου και τις ανάγκες σου.

Μου είπε απλά να ακούσω... Και το μόνο που άκουσα ήσουν εσύ...

_{πηγή: Instagram @fromtherockingchair}