Τρία πράγματα που με εξέπληξαν όταν έγινα μητέρα δύο παιδιών

Όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, γνώριζα για τις προκλήσεις που θα αντιμετώπιζα τον πρώτο χρόνο με ένα μωρό και ένα τρίχρονο παιδί.

Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να ανταποκριθώ στις διαφορετικές ανάγκες τους, όπως και ότι ο ύπνος και ο ελεύθερος χρόνος μου θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι.

Όμως, υπήρχαν τρία πράγματα που διαπίστωσα τον πρώτο χρόνο με τα δύο παιδιά και δεν περίμενα ποτέ ότι θα συμβούν.

Ο συνεχής αγώνας

Γνώριζα ότι έχοντας δύο μικρά αγόρια θα υπήρχαν πολλές διαφωνίες και καβγάδες κυρίως για τα παιχνίδια και ότι εγώ θα έπρεπε να έχω το ρόλο του διαιτητή. Περίμενα όμως ότι αυτό θα συνέβαινε όταν ας πούμε ο μικρότερός μου θα ήταν τριών ή τεσσάρων ετών, σε ηλικία δηλαδή που να μπορoύσενα κατανοήσει την έννοια του μοιράζομαι.

Έτσι μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου όταν άρχισα τα ...διαιτητικά μου καθήκοντα ενώ ο γιος μου ήταν μόλις έξι μηνών. Πώς μπορείς να διαχειριστείς δίκαια έναν «τσακωμό» ανάμεσα σε ένα μωρό και ένα τρίχρονο… ;

Οι αιτίες ήταν πολλές και ποικίλες. Ο μεγαλύτερος θα έπαιζε με ένα παιχνίδι όταν ξαφνικά ο μικρός θα προσπαθούσε να του το αρπάξει και αν το κατάφερνε το έβαζε στο στόμα, προκαλώντας την υστερία του πρώτου. Μια τρέλα.

Και, φυσικά, η όποια προσπάθεια αφαίρεσης του παιχνιδιού δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς φωνές και κλάματα. Αν δεν ήταν το παιχνίδι θα ήταν το φαγητό. Πάντα υπήρχε ένας λόγος για να ξεσπάσει καβγάς.

Το αγαπημένο παιδί

Όπως οι περισσότεροι γονείς, έτσι κι εγώ αγαπώ τα παιδιά μου, αλλά στον πρώτο χρόνο ανατροφής και των δύο, έπιασα τον εαυτό μου περιστασιακά να έχει περισσότερη αδυναμία στον έναν από τους δυο. Όμως ήταν σημαντικό για μένα, να μην αισθανθεί το μεγαλύτερο παιδί μου ότι αντικαθίσταται από τον αδελφό του.

Αυτό σημαίνει ότι ακροβατούσα σε μια λεπτή γραμμή για να διασφαλίσω ότι δεν είχα αδυναμία σε έναν από τους δυο γιους μου. Ο σύζυγός μου, μού έλεγε μερικές φορές ότι υποστηρίζω περισσότερο τον μεγάλο μου γιο αλλά δεν το πίστευα.

Φυσικά, υπενθύμιζα στον μεγάλο συνεχώς ότι ο αδερφός του είναι «απλά ένα μωρό» και πρέπει να μάθει να μοιράζεται. Το κυριότερο όμως είναι ότι , η αγάπη και οι αγκαλιές είναι ισοδύναμες μεταξύ των δύο αγοριών μου και δεσμεύομαι να διασφαλίσω ότι δεν θα αμφισβητήσουν ποτέ για το ποιος από τους δύο είναι ο "αγαπημένος", γιατί απλά δεν θα ισχύει κάτι τέτοιο.

Η αγάπη ανάμεσα στα αδέλφια αργεί (πολύ) να αναπτυχθεί

Θα είμαι ειλικρινής, ένας από τους κύριους λόγους (αν και σίγουρα δεν είναι ο μόνος λόγος) που ο σύζυγός μου και εγώ επιλέξαμε να κάνουμε δεύτερο παιδί ήταν για να έχει o πρωτότοκος, αδελφάκι.

Κάθε φορά που έπαιζε μόνος του, τον κοιτούσα και σκεφτόμουν πόσο μοναχικά θα αισθάνεται ή πόσο μόνος θα νιώθει. Οι δικές μου αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτες από όμορφες στιγμές με τις αδελφές μου. Περνάγαμε αμέτρητες ώρες μαζί παίζοντας ή κάνοντας ποδήλατο .

Ήθελα λοιπόν και το παιδί μου να βιώσει αυτή τη χαρά και τη συντροφικότητα.

Ήμουν, φυσικά, ρεαλίστρια και γνώριζα ότι θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να αναπτυχθεί ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσα στα αδέλφια. Άλλωστε, τα μωρά είναι αρκετά βαρετά για ένα τρίχρονο παιδί, δεδομένης της συνεχούς ρουτίνας τους : φαγητό, μπάνιο, ύπνος!

Ο μεγάλος μου γιος έδειξε να ενδιαφέρεται για τον μικρότερο αδερφό του όταν ένιωσε ότι μπορούσε να αλληλοεπιδρά μαζί του. Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον - και η αδελφική αγάπη που συνεπάγεται με αυτό – χρειάστηκε πολύ χρόνο για να αναπτυχθεί.

Τις περισσότερες φορές ο μεγαλύτερος ήταν αδιάφορος προς τον μικρότερο αδελφό του ενώ δεν έλειπαν και οι στιγμές ζήλιας όποτε η προσοχή μου στρεφόταν στο μωρό.
Αρχισε να δείχνει αγάπη για τον μικρότερο αδερφό του, σταδιακά, και αφότου έγινε ενός έτους.

Ευτυχώς τώρα τον αποκαλεί "τον καλύτερο του φίλο" και συχνά τον αγκαλιάζει και τον φιλάει (αν και μερικές φορές πρέπει να του υπενθυμίσω να το κάνει λίγο πιο ήπια).