Έξι πράγματα που θα μου λείψουν από τον πρώτο χρόνο με το μωρό

«Το μωρό μου γίνεται ενός σε μερικές εβδομάδες κι ενώ λατρεύω να τη βλέπω να μαθαίνει νέα πράγματα και να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, θρηνώ την απώλεια του μαγικού αυτού χάους των πρώτων μηνών.

Οι πρώτες εβδομάδες και μήνες με το μωρό στο σπίτι είναι τρομερά δύσκολοι, όμως είναι και γεμάτοι με ιερές στιγμές που έχουμε μοιραστοί οι δυο μας και τις οποίες θυμάμαι μόνο εγώ.

Η φάση – χελώνα

Τα νεογέννητα είναι περίεργα πλάσματα, εμφανισιακά. Μπορούν επίσης να γίνουν και πολύ βαρετά από τη στιγμή που δεν μπορούν να διαδράσουν με κανέναν και δεν βλέπουν παρά μόνο μερικά εκατοστά μακριά. Δεν μπορούν να κρατήσουν μόνα τους τα κεφαλάκια τους και είναι αρκετά τρομακτικό να έχεις εσύ την ευθύνη για να είναι ασφαλή και υγιή. Κάτω όμως από αυτόν τον τρόμο, υπάρχει μία υπέρμετρη χαρά και αγάπη για αυτό το πλάσμα που μοιάζει με χελωνάκι και βρίσκεται στην αγκαλιά σου.

Τα βράδια μας

Το πρώτο βράδυ το σπίτι μετά το μαιευτήριο, η κόρη μου δεν κοιμήθηκε καθόλου. Κάποια στιγμή είχε πάει πεντέμιση και μη μπορώντας να κρατηθώ άλλο ξύπνια έχοντας το μωρό στην αγκαλιά, κάθισα στον καναπέ, άνοιξα την τηλεόραση και προσπαθούσα να κρατηθώ ξύπνια διαβάζοντας μόνο τους υπότιτλους, χωρίς ήχο.

Δεν είμαι αθλήτρια, μετά βίας μπορώ να τρέψω ένα χιλιόμετρο και δεν πρόκειται να κερδίσω κάποιο βραβείο Grammy για τις ικανότητες μου στο τραγούδι, όμως μπορώ να μείνω ξύπνια όλο το βράδυ με το μωρό μου. Μπορώ να το κάνω. Και όλες αυτές τις φορές που χρειάστηκε να το κάνω, ένιωθα τόσο δυνατή.

Τα πρώτα δόντια

Όταν το μωρό βγάζει τα πρώτα του δόντια, είναι πραγματικά το χειρότερο. Τα σάλια, οι δαγκωματιές και ένα μωρό που δεν ηρεμεί με τίποτα. Αυτό όμως το χαμόγελο πριν καν βγάλει τα πρώτα δόντια, διαρκεί ένα μονάχα λεπτό και θα ήθελα τόσο πολύ να παγώσει ο χρόνος για να το κρατήσω για πάντα.

Όταν τα πρώτα δόντια κάνουν την εμφάνισή τους, υπάρχει η αίσθηση ενός νέου επιτεύγματος. Μέσα σε μερικούς μήνες, από τη φάση που είχε μόνο ούλα, περάσαμε στο να δαγκώνει μόνη της μπισκότα. Απίστευτο.

Ο χαμός

Μερικές εβδομάδες πριν κι ενώ καθόμουν στον υπολογιστή μου και σκρόλαρα στα social media, μου ήρθε μία μυρωδιά. Μία ωραία μυρωδιά, αλλά πολύ έντονη. Ήταν γλυκιά, «καθαρή» δύσκολα όμως μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν. Και ξαφνικά θυμήθηκα. Ήταν τα μωρομάντηλα. Την ίδια στιγμή συνειδητοποίησα ότι στο δωμάτιο επικρατούσε η απόλυτη ησυχία. Γύρισα και είδα ότι το μωρό είχε εξαφανιστεί από εκεί που το είχα αφήσει. Πήγα από την άλλη και τη βρήκα να κάθεται σε ένα τεράστιο μαξιλάρι από μωρομάντηλα και όλο χαρά να μασουλάει ένα από αυτά.

Κι ενώ εκνευριστικά που κάπως έτσι έχασα μία ολόκληρη συσκευασία με μωρομάντηλα, χάρηκα που το κοριτσάκι μου, μου έδειξε τις δεξιότητές της.

Το δέσιμο με τη μαμά

Κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου ζωής του μωρού, το να μην μπορείς να φύγεις για παραπάνω από δύο ώρες μπορεί να γίνει εκνευριστικό. Όλα τα υπολόγιζα με βάση τα ταΐσματα και τον θηλασμό, από την ώρα που έπρεπε να κάνω στο σούπερ μάρκετ μέχρι την ταινία που θα επιλέξουμε να δούμε.

Έχασα κοινωνικές και επαγγελματικές εκδηλώσεις γιατί έπρεπε να είμαι μαζί της, και ενώ αυτό μπορεί κάποιες φορές να είναι πιεστικό, αυτό ακριβώς είναι και το υπέροχο. Το ότι ήμουν ο άνθρωπός της.

Η επικοινωνία

Κάποιοι ορκίζονται ότι μπορούν να ξεχωρίσουν τα διαφορετικά κλάματα του μωρού τους: αυτό που έχει όταν πεινάει, όταν θέλει να νιώσει ασφάλεια ή όταν είναι κουρασμένο. Ακόμα και πολλοί ειδικοί ισχυρίζονται ότι οι διαφορετικοί ήχοι σημαίνουν και κάλυψη διαφορετικών αναγκών. Το πιστεύω ότι κάποιο έχουν αυτήν την ικανότητα, αλλά όχι εγώ. Έτσι κάθε φορά που κλαίει το μωρό, κοιτάζω πάνα, σκέφτομαι αν πεινάει και ταυτόχρονα εκείνη με κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια και εκνευρισμένη που δεν ξέρω τι θέλει.

Όσο μεγαλώνει, χαίρομαι που μαθαίνει λέξεις και κινήσεις και που μπορεί να μου πει με τον τρόπο της τι θέλει. Ξέρω όμως ότι θα μου λείψει η φάση με τα ακαταλαβίστικα μωρουδίστικα που έλεγε μέχρι τώρα.»

^{Πηγή: whattoexpect.com}