Μαμά σε αναπηρικό καροτσάκι περιγράφει πώς είναι η καθημερινότητα με τις κόρες της

«Ο τρόπος με τον οποίο τα δίδυμα προσαρμόζονται αναπτυξιακά στην αναπηρία μου είναι συναρπαστικός.

Νομίζω ότι έχω παραπονεθεί περισσότερες από μία φορές πόσο δύσκολο μου είναι να λειτουργώ όταν εμποδίζουν την πορεία μου, κολλάνε στην καρέκλα μου (ή χειρότερα, αποσυνδέουν το joystick από τον κινητήρα μου).

Μπορεί να ακούγεται αδιάφορο, αλλά για μένα ήταν κάτι περισσότερο από απλή ταλαιπωρία. Το να εγκλωβιστείς σε γωνίες ή να μη μπορείς να σπρώξεις το καροτσάκι με άνεση ή να προσπαθείς να τις σηκώσεις (τις μικρές) για να αποτρέψεις δυνητικά επικίνδυνες καταστάσεις, είναι ιδιαίτερα αγχωτικό.

Το να μην έχω πρόσβαση στο ψυγείο ήταν ένα μεγάλο εμπόδιο που δεν είχα σκεφτεί ποτέ, όπως και το να φτάσω στο μπάνιο ή απλά να βγω από το σπίτι μου για να τις προλάβω πριν πεταχτούν στο δρόμο.

Επιτέλους, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, αρχίζουν να ανταποκρίνονται σε όσα τις λέω αλλά κάνουμε και ορισμένους διαλόγους.

Έχουν περάσει λίγες μέρες από εκείνη τη ...λεκτική εξέλιξη και τόσο η Lavinia όσο και η Giorgiana, που είναι 15 μηνών μπορούν πλέον να συνεργαστούν μαζί μου.

Τώρα θα κάνουν βήματα προς τα πίσω όταν πρέπει να περάσω με το αμαξίδιο. Βασίζομαι σε αυτή τη συνεργασία μαζί τους, για παράδειγμα, όταν μετακινούμαι από το ένα δωμάτιο στο άλλο χωρίς να έχω το άγχος ότι θα σφηνωθούν ανάμεσα σε μένα και την πόρτα. Φυσικά και πρέπει να έχω τον νου μου, αλλά εκτιμώ τη συνεργασία τους.

(Πολλοί από εσάς μου λέτε ότι η δωροδοκία θα παίξει σημαντικό ρόλο τους επόμενους μήνες?. Μην με κρίνετε αν αρχίσω να τις δίνω σνακ προκειμένου να μου φέρουν κάτι πιυ θέλω).

Μαζεύουν επίσης πράγματα από το πάτωμα και μου τα δίνουν. Τους αρέσει να ακολουθούν οδηγίες για το ποια αντικείμενα πρέπει να πάρουν…».