Αληθινή ιστορία: «Η πεθερά μου, η κόλασή μου… Τι να κάνω για να σώσω τον γάμο μου από αυτή;»

Τον πρώτο καιρό έμενα με την πεθερά δίπλα δίπλα. Στην αρχή την είχα πάρει με το καλό, νόμιζα ότι μ' αγαπούσε, αφού με φώναζε μέχρι και παιδί της. Έτρεχα στους γιατρούς γι' αυτήν, την είχα σαν μαμά μου, φυσικά ανακατευόταν... Τι ώρα ξυπνάμε, που πάμε κτλ. Αλλά δεν έδινα σημασία, λέω μαμά είναι, άστη... Μέχρι που την άκουσα να με θάβει στις κολλητές της, ότι δεν κάνω για τον γιο της, ότι είμαι άσχημη, δεν έχω σπουδές, ότι του αξίζει πολύ καλύτερη... Από εκείνη την μέρα πάγωσα και δε μπορώ να το κρύψω...

Μένω έγκυος, της το λέω. Η πρώτη ατάκα: «Πρόσεχε να μη βάλεις κιλά». Η δεύτερη: «Και τι το θέλετε το παιδί; Εδώ δεν τα βγάζετε πέρα οι δυο σας...». Ok, λέω, άστη...

Έρχεται η μέρα του γάμου. Ατάκα έξω από το Δημαρχείο: «Mια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει!». Tην κοιτάω, δεν λέω τίποτα...

Πάμε νοικιάζουμε άλλο σπίτι. Έξι μηνών έγκυος. Καμία βοήθεια και όλη αυτή την περίοδο να λέει ιστορίες για γυναίκες που έχασαν τα μωρά τους...

Γεννάω. Είχα πολύ δύσκολη γέννα. Το μωρό ήταν δύο εβδομάδες στην εντατική. Έρχεται σπίτι ο μικρός, μου έρχεται αυτή να τον δει, να φωνάζει από πάνω του. Της έλεγα: «Πιο σιγά!». «Μαμμόθρεφτο θα το κάνεις το παιδί;», μου απαντούσε!

Καθόμαστε στη βεράντα. Καπνίζει τέσσερα πακέτα τσιγάρα την μέρα. Ανάβει δίπλα στο παιδί. Λέω «Τι κάνετε;», «Ε σιγά, έξω είμαστε, δε θα πάθει τίποτα..», μου απαντά.

Κλαίει το μωρό μου. «Άστο να κλάψει, θα σταματήσει», μου λέει αυτή. Της λέω «Πλύντε τα χέρια σας πριν το πάρετε αγκαλιά». «Μπαααααα!», η απάντηση. Μια φορά το έκανε, δεν το ξανάκανε...

Μεγαλώνει λίγο ο μικρός, τώρα 3 μηνών, βάζει όλο το στόμα της μέσα στο χεράκι του παιδιού και αυτός μετά βάζει το χεράκι του στο στόμα και ξαναλέω: Καπνίζει όλη την ώρα...!!!

Στο παιδί λέει: «Σε διατάζει παιδί μου η μάνα σου; Κάτσε να μεγαλώσεις και θα έχουμε τα μυστικά μας μακριά από την μαμά...»!

Μου λέει μια μέρα: «Διάβασα ότι ο κριός δεν τα πάει καλά με τον ζυγό. Δεν θα τα πάτε καλά ε;».

Καλά, το τι ατάκες πετάει στον άντρα μου δεν λέγεται! «Θα μπορούσες να έχεις πιο όμορφη, πιο πλούσια» και καλά στο χαβαλέ... «Πολύ φοβάμαι ότι το παιδί πήρε τη μύτη της!» Καλοπροαίρετα και καλά... Και συνεχίζει... «Α! Και το προγουλάκι και πολλά άλλα...».

Πείτε μου τι να κάνω; Εγώ δεν αντέχω ούτε να την κοιτώ πια.... Να μιλήσω;

Τα έγραψα και έφυγαν από μέσα μου, αλλά τι να κάνω;