«Το μωρό μου κόλλησε κορονοϊό» - H μαρτυρία μιας μαμάς

Αύριο ο Νικόλας γίνεται 11 μηνών. Σήμερα μάθαμε ότι έχει κορονοϊό.

Την Πέμπτη το βράδυ ανέβασε πυρετό, χωρίς να έχει κανένα άλλο σύμπτωμα. Το αντιπυρετικό τον έριξε μερικά δέκατα, αλλά όλη τη νύχτα ψηνόταν.

Το πρωί της Παρασκευής, επικοινώνησα με την παιδίατρό μας και μου σύστησε να κάνουμε τεστ για τον κορονοϊό. Πράγματι, υπέβαλα το μωράκι μου στην απαίσια διαδικασία του rapid test και, είκοσι λεπτά αργότερα, μου είπαν ότι το αποτέλεσμα είναι θετικό και μάλιστα με αρκετά υψηλό ιικό φορτίο.

Αμέσως ενημέρωσα συγγενείς και φίλους που είδαμε την τελευταία εβδομάδα. Όλοι είναι καλά στην υγεία τους. Οι πιο κοντινοί, όσοι έχουν άμεση και σχεδόν καθημερινή επαφή με το παιδί, έκαναν τεστ και όλοι βγήκαν αρνητικοί, όπως και εμείς, οι γονείς.

«Μα πού κόλλησε;» αναρωτιόμαστε, όπως αναρωτιούνται όλοι όσοι κολλάνε και κάνουν λίγο-πολύ τη ζωή που κάνουμε και εμείς τα τελευταία δύο χρόνια. Μόνο η πρώτη καραντίνα μάς βρήκε ανέμελους, αλλά αργότερα η εγκυμοσύνη και το νεογέννητο μας έκλεισαν αρκετά μέσα στο σπίτι.

Όπως όλα δείχνουν, κόλλησε επειδή αποφάσισα μετά από δύο ολόκληρα χρόνια να γιορτάσω τα γενέθλιά μου με την οικογένεια (τη δική μου και του άντρα μου). Στενός μεν ο κύκλος, αρκετά δε τα άτομα, αφού είμαστε μπόλικοι, ζωή να έχουμε…

Τέλος πάντων, εδώ και δύο χρόνια, παραγγέλνουμε σχεδόν τα πάντα: σούπερ μάρκετ, πάνες, γάλα, κρέμες, τα ρούχα του, τα παπούτσια του, τα παιχνίδια του και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Έχουμε στερήσει από το παιδί εικόνες και εμπειρίες που παλιότερα δεν θα είχε στερηθεί ένα μωρό. Του έχουμε στερήσει ακόμα και την επαφή που θα είχε με την οικογένεια και τους πιο κοντινούς μας φίλους: όλο και κάποιος φταρνίζεται, όλο και κάποιος βήχει και φοβάται (όπως φοβόμαστε κι εμείς) να έρθει σε επαφή με τον Νικόλα.

Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε κλείσει το παιδί μας σε ένα χρυσό κλουβί, να το καμαρώνουμε. Ανά περιόδους ξεθαρρεύουμε και μετά ακούμε πάλι για κρούσμα στο κοντινό μας περιβάλλον και μαζευόμαστε. Προσπαθούμε όμως να ζούμε μια φυσιολογική ζωή, προσεκτικά και με μέτρο, για να μη μας στρίψει!

Μπορώ να πω ότι το περνάει εύκολα. Έχει αρκετά υψηλό πυρετό που έφτασε και το 39,5 σήμερα το πρωί, αλλά δεν έχει κανένα άλλο σύμπτωμα. Όταν υποχωρεί έστω και λίγο ο πυρετός, ξαναβρίσκει το κέφι του και τρώει, μας γελάει και σκαρφαλώνει παντού (και τότε ξέρω ότι το παιδί μου είναι καλύτερα!). Ανησυχώ και δεν ανησυχώ ταυτόχρονα. Ανησυχώ γιατί το μωρό μου έχει κορονοϊό, αλλά συνάμα παραμένω ψύχραιμη και προσπαθώ να σκέφτομαι αντικειμενικά και λογικά. Παρ’ όλα αυτά, ανησυχώ. Ανησυχώ, γιατί ο ιός είναι απρόβλεπτος. Ανησυχώ, γιατί τα μωρά είναι απρόβλεπτα. Όταν συνδυαστούν αυτά τα δύο, ανησυχία στο τετράγωνο…

Περισσότερο όμως ανησυχώ γιατί ακόμα και τώρα κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ο κορονοϊός. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο οικονομικής εξόντωσης των αδυνάμων, ότι ο κόσμος αρρωσταίνει από τις κεραίες 5G και πολλά άλλα τέτοια χαριτωμένα που ακούμε καθημερινά. Αυτοί οι «κάποιοι» φοράνε τις μάσκες στο πηγούνι και στον αγκώνα, έσπαγαν τις καραντίνες και δεν τηρούσαν κανένα μέτρο, μπαίνουν στα μαγαζιά και πάνε για φαγητό με τα πιστοποιητικά εμβολιασμού άλλων κ.λπ. κ.λπ., με αποτέλεσμα να αναρωτιόμαστε χιλιάδες άνθρωποι «Μα πού κόλλησε;».

Ό,τι κι αν είναι αυτό που περνάμε τα τελευταία δύο χρόνια, έκανε τον Νικόλα να αρρωστήσει. Έκανε και άλλα παιδάκια να αρρωστήσουν. Και ο Νικόλας ήταν δυνατός και τυχερός.

Άλλα παιδάκια δεν ήταν. Το βρέφος 52 ημερών στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν τυχερό. Το βρέφος 5,5 μηνών στην Κατερίνη δεν ήταν τυχερό. Το βρέφος 2 μηνών, πάλι στη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν τυχερό…

Γι’ αυτό, ας κάνουμε όλοι ό,τι μπορούμε. Είναι εύκολο να φοράς (σωστά) τη μάσκα. Είναι εύκολο να μην πας για φαγητό, αν δεν έχεις πιστοποιητικό. Είναι εύκολο να πλένεις τα χέρια σου και να χρησιμοποιείς αντισηπτικό. Είναι εύκολο να τηρείς τις αποστάσεις.

Γιατί ο Νικόλας θα μπορούσε να είναι ανίψι ή εγγόνι σου, παιδί του κολλητού ή της κολλητής σου. Θα μπορούσε να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο για εσένα, όπως είναι για εμένα…

Με πολλή μαμαδίστικη αγάπη,
Σ.Σ.